Boerin Spanje

DANA

Ik denk dat iedereen wel heeft gehoord over de ramp die DANA deze week veroorzaakt heeft rond Valencia. Als je ook de filmpjes hebt gezien van bewoners of van het nieuws, realiseer je je pas echt hoe enorm gevaarlijk water kan zijn. Zoveel mensen zijn overleden, en nog veel meer mensen zijn nog steeds vermist. En mensen zijn niet eens te zien op die filmpjes, misschien gevangen in hun auto, vrachtwagen of huis. Wat we zien zijn straten vol auto’s die zijn meegesleurd, straten vol modder, winkels die opeens niet meer bestaan en huizen die zomaar opeens zijn meegesleurd door de kracht van het water. Zoveel mensen die elkaar en alles hebben verloren, dieren die zichzelf niet kunnen redden. Het is zo afschuwelijk en ik leef ontzettend mee met alle mensen, en het zijn er echt heel erg veel, die zijn getroffen door deze ramp. 

Ondertussen woon en leef ik ook in Spanje, ook in het oosten, maar niet aan de kust, en ook niet in de buurt van Valencia. Ik heb een finca in het binnenland, tussen de heuvels en het groen. Hier regent het al 10 dagen, is er dagelijks veel onweer geweest en zit ik vast doordat mijn terrein alleen nog maar bestaat uit olijfbomen en modder. Ik zag de enorme regenval niet aankomen, ik volg niet altijd het nieuws heel erg zorgvuldig. Maar ik had wel net boodschappen gehaald (maandelijks uitje) en de watervoorraad aangevuld. Puur toeval, waardoor ik de afgelopen 10 dagen gewoon heb kunnen leven en eten met de honden. Wandelen zat er echter niet in, terwijl we ieder dag graag 10 tot 17 kilometer lopen. Kiki en ik dan, want mijn senior hond Robbie ziet dat wandelen allemaal niet meer zo zitten als hij zijn behoefte niet hoeft te doen. 

Vanaf morgen zal ik hopelijk de zon af en toe weer kunnen zien. Vanaf morgen is het hier voorlopig klaar met de regen, zegt de weerapp. Vanaf morgen kan ik weer de was doen, want alles wat ik heb is nat en droogt nauwelijks in huis. 

Maar voor alle getroffen mensen rond Valencia is morgen opnieuw een dag van verlies, van verdriet, van modder en hard werken. Ik heb gezien hoe duizenden vrijwilligers met bezems en emmers zijn gaan helpen om iedereen weer een beetje een gevoel van leven te geven. Ik heb gezien hoe drinkwater en voedsel wordt verzameld om mensen te helpen. Ik heb gezien hoe de asielen zich om de geredde dieren proberen te bekommeren. Een ramp zo groot als DANA zorgt voor verschrikkelijk veel ellende, maar ook voor verbroedering van de bevolking en de vrijwilligers. Ik wens iedereen die dat zo nodig heeft heel, heel veel sterkte toe. Mijn hart gaat uit naar jullie en naar alle mensen die helpen om de pijn wat te verlichten. ❤️

Stroom

Sinds mijn huisje klaar is heb ik zonnepanelen op het dak. Die zijn aangesloten op accu’s die ervoor zorgen dat ik stroom heb in  mijn huisje. Om het licht aan te doen of de telefoon op te kunnen laden, televisie te kunnen kijken, dus gewoon de dagelijkse dingen.

De laatste tijd gaf vooral de koelkast problemen, niet omdat hij/zij stuk is, maar omdat de koelkast meer stroom wil hebben dan de accu’s willen opladen. Dat is op zich niet zo heel vreemd aangezien ‘ze’ van te voren zeiden dat accu’s maar een bepaalde levensduur hebben. Ze zouden 2 tot 3 jaar mee kunnen om normaal te kunnen leven. Gelukkig duurde het bij mij iets langer, maar nieuwe accu’s bleken wel echt noodzakelijk na 5 jaar.

In Nederland heb ik twee nieuwe accu’s aangeschaft die me de komende (hopelijk 5) jaren zullen helpen om mijn leven aangenaam te maken.

Het duurde een paar weken en veel voorbereiding voordat ik het echt aandurfde om de accu’s te vervangen. Ik ben alleen met de honden en zij bellen de hulpdiensten niet enzo ..

Maar… Ik heb het gedaan en het werkt als een tierelier!!! Zo blij dat ik niet meer elke middag de stekker uit de koelkast hoef te trekken, zo blij dat alles elke ochtend nog werkt! De Radio gaat aan, de wifi werkt…. Hier op de campo is dat een hele grote luxe! Ik ben zo blij dat het leven hier weer net zo normaal is als waar ik ook zou zijn. Ik leef graag in de natuur, zo basic mogelijk. En dat lukt nu weer, dankzij mijn nieuwe accu’s.

Een Nederlandse zomer

Net als vorig jaar heb ik ook dit jaar de zomer met de honden in Nederland doorgebracht. Hoewel ik vorig jaar compleet ben weg geregend, was het dit jaar super zonnig en aangenaam. Robbie en Kiki moesten natuurlijk wel weer even wennen aan straten, stoepen, verkeer, mensen en andere honden. En niet te vergeten het aan de lijn lopen, want dat was voor Kiki wel weer even een dingetje. In Spanje loopt ze altijd los en gaat ze graag de bergen in op zoek naar vogels of andere dieren waar ze naar kan blaffen. In Nederland is er gelukkig wel een fijne tuin met gras, maar tijdens het wandelen in het dorp moest ze toch vast. Andere honden vindt ze in ieder geval niet meer zo leuk en interessant, dat zou zeker te maken kunnen hebben met de aanval van de jachthonden, vorig jaar kerst.

Robbie is een ander verhaal. Die was natuurlijk al gewend om aan de lijn te lopen, vrachtwagens te passeren en andere honden te besnuffelen. Maar Robbie is oud, beweegt stram, en wil eigenlijk ook niet echt meer een wandeling maken. Hij doet zijn behoefte en keert het liefste meteen weer om. Ik moest hem dwingen om elke ochtend een wandeling van een half uur te maken en in de avond nog eens een van ruim een kwartier. De rest mocht hij zich vrij in de tuin en in huis bewegen. Toch hebben we ook wel langere wandelingen gemaakt, lekker in het bos of bij het water en daar genoot hij heel erg van. Fijn los lopen en zijn eigen gang kunnen gaan met een grote glimlach op zijn snuit, dat is voor mij ook genieten om te zien. 

Ik was van plan 2 maanden te blijven, het zijn er 3 geworden. Het was gewoon te leuk, te gezellig en te mooi om eerder terug te gaan. Inmiddels zijn we weer een week thuis en heb ik heel erg moeten wennen. Van alle luxe weer helemaal terug naar de basis. Weer stroom via zonnepanelen en de slechte accu’s, weer water moeten halen in het dorp, geen warme douche meer. Maar er staat stilte, ruimte, natuur en thuis tegenover. Nederland was super fijn, maar hier ben ik thuis. En aan Robbie en Kiki te zien, zijn ze het met me eens. 

Kittens in tha house

Ruim 2 weken terug was ik bij mijn Spaanse vriendin op visite met de vraag of zij voor mij een bedrijf wilde bellen. Mijn Spaans is absoluut nog steeds niet goed genoeg voor een gesprek met een bedrijf. Na het gesprek (wat uiteraard niet soepel verliep, want het is Spanje) zei ze dat ze 5 kittens had waarvan de moeder was doodgereden door een auto. Oeps!! Ze waren nog zo klein en zwak. Ik wist niet eens dat katjes zo klein konden zijn. Mijn vriendin heeft een baan en kon maar moeilijk voor ze zorgen. Ik heb geen baan, geen geld maar alle tijd, dus nam ik ze mee naar huis. 5 kleine kittens die ik met 2 handen gewoon tegelijk vast kon houden…

Nu zijn we ruim 2 weken verder. 2 kittens hebben het niet gered en zijn overleden. 2 kittens doen het super goed en zijn echt broer en zus, dagen elkaar uit in spel en rennen het snelst om mijn aandacht. 1 kitten eet nog slecht, de kleine Pip. Ze lijkt niet van de melk te houden, maar wel van aandacht. Ze ligt graag heel dicht tegen me aan en wil geknuffeld worden, maar ik heb toch liever dat ze wat meer eet om sterker te worden. 

Het hele huis is nu een dierencentrum geworden, maar ik vind het fantastisch. Kittens zijn heel erg veel werk, zeker met 2 honden erbij, maar ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen om de ontwikkeling te zien. Ze spelen, ze stoeien, ze worden langzaam zindelijk en moeten van de melk overgaan op brokjes. Zoveel te doen in het nog zo korte leven van die kleine vriendjes. De dames Sky en Pip en hun super zachtaardige broertje Rox. Ik ben dol op die kleintjes, maar over een week of 3 gaan ze wel weer weg. Hopelijk naar hun forever home. Ik doe mijn best er 3 kanjers van te maken! Mijn streven is ze deze 5 a 6 weken de basis te geven die ze de rest van hun leven nodig zullen hebben. Ze zullen in ieder geval nooit bang voor honden zijn.

Geluk

Het zit in de kleine dingen. Soms zelfs hele kleine dingen. Nu het volop lente is word ik wakker met het geluid van de vogels bij zonsopkomst. Dat is zoveel beter dan een wekker of een hond die moet plassen. Ik ben een ochtendmens, dus stap direct helemaal fit uit bed en doe het raam open. Even diep ademhalen, dat zei mijn moeder vroeger al. En het werkt, de vroege ochtendlucht diep inhaleren en genieten van de nieuwe dag. 

Vandaag was ik in een winkel en zag een plastic bak waar we vroeger de afwas in deden om de gootsteen niet te beschadigen. Zuinigheid heb ik gelukkig met de paplepel binnen gekregen en daar heb ik nu heel veel profijt van. Ik kocht de bak voor 3 euro en toen ik thuiskwam heb ik hem gevuld met water en zeep. Mijn voeten erin en…. Zo een genot!

Normaal was ik mijn voeten in het water nadat ik de was heb gedaan, op de hand natuurlijk. Niet meer al te fris dat water, maar mijn voeten zijn niet meer zo veeleisend. Nu heb ik mijn eigen voeten wasbak, waar ik schoon water ik kan doen met douchegel, waar de temperatuur goed aanvoelt en mijn altijd zanderige en stoffige voeten het water direct bruin kleuren. Dat zag ik nog niet eerder omdat mijn waswater altijd al bruin was. Zo een geluk! Voor 3 euro had ik mezelf dat ook wel eerder kunnen gunnen. Achteraf. 

Klaar met de winter

Waarschijnlijk is het psychisch, maar zelfs hier duurt de winter me veel te lang. Qua tijd is het ongeveer 3 maanden maar ik ben zo blij dat de houtkachel aansteken niet meer de eerste handeling is die ik in de ochtend moet doen. Mijn huis is goed geïsoleerd, maar de deuren laten te wensen over. In de nacht kan het met gemak 12 graden worden. Dus onder het warme dekbed vandaan kruipen om de honden, die tegen me aanliggen, niet te storen en vóór mijn broodnodige koffie, eerst aan het werk met de kachel. Sinds een paar dagen hoeft hij zelfs in de avond niet meer aan. De afgelopen dagen is het tegen de 25 graden geweest, maar de koudere nachten komen er alweer aan, dus ik juich maar niet te vroeg.

Buiten is alles echter weer zo mooi aan het worden. De bloesem in de fruitbomen, het drukke gekwetter van de vogels, ik krijg er geen genoeg van. De opruim kriebels komen dan ook vrij, dus wil ik mijn grond netjes hebben. Kan niet in een week, ook niet in een jaar, maar ik ga met het werk aan de gang alsof ik haast heb, zo fijn vind ik het. De zon schijnt, muziekje aan, de honden die me ‘aanwijzingen’ geven, het is voor mij het paradijs. Dat gevoel is gelukkig weer terug, na de winter. Het was koud en winderig en regenachtig en modderig, maar nu kijk ik weer vooruit. Er is zoveel te doen, ik heb handen te kort.

Mambo

Ik weet niet wat er de afgelopen tijd allemaal mis is gegaan met mijn huisdieren, maar veel is het wel. Daarom alweer een schrijven over de dieren, sorry voor de spam.

Alle slechte dingen komen in drieën, zeggen ze. 25 November begon het met de verdwijning van Robbie, die er gelukkig weer helemaal bovenop is gekomen en geen nare gevolgen heeft overgehouden aan zijn avontuur in de bergen.

Vrolijk nieuws op 7 december toen Mambo na anderhalf jaar weer thuis kwam. Zo blij was ik, hoewel hij schuw was geworden. Dat veranderde snel en toen wilde hij weer lekker binnen komen en tegen Robbie aan liggen. Hij wilde weer knuffelen, kwam op schoot en maakte Kiki daarmee jaloers. Maar ruzie kwam er niet van. 

Zoveel boosheid en angst toen Kiki op 24 december werd aangevallen door een roedel jachthonden. Ze was flink toegetakeld en had veel pijn. Maar ik heb goed voor de wonden gezorgd en na 2 weken was alles dicht, maar voor er weer haren op alle plekken zit, dat zal wel even duren. Ze is weer helemaal haar vrolijke zelf, maar ik weet nog niet hoe ze nu op andere honden gaat reageren.

Op 9 januari zag ik Mambo voor het laatst. Hij had een paar keer in huis overgegeven, dronk de hele maand al heel erg veel water, maar at al die tijd goed. Ik dacht dat hij weer de wereld in was getrokken tot Kiki 2 dagen later ging staan blaffen bij een smalle grot. De eerste keer dat ik erin keek zag ik niets anders dan een donker gat. De tweede keer zag ik een oog glinsteren en wist meteen hoe laat het was. Mambo lag in de grot en was dood. Ik heb de honden thuis gebracht en probeerde Mambo uit de grot te krijgen, maar het was smal en hij lag diep. Uiteindelijk kon ik hem met behulp van een schep en een bezem naar buiten krijgen. Ik heb een graf voor hem gegraven en hem er voorzichtig ingelegd, met een ronde rug en zijn staart om zich heen. Zoals hij graag op de bank lag. Rust zacht, mijn lieve, lieve Mambo. Dank je wel dat je thuis bent gekomen om te sterven zodat ik niet meer op je thuiskomst hoef te wachten. 

Prooi

Dieren zijn fantastisch om te hebben. Mambo de kater is nu alweer een paar weken thuis en wil alleen maar binnen zijn. Het was erg wennen voor de honden dat Mambo er weer was, maar inmiddels slapen ze weer samen en gaat het allemaal goed. 

Robbie is weer helemaal de oude na zijn vermissing, hij kan weer rennen en ik denk achteraf dat de verlamming aan zijn achterhand alleen spierpijn is geweest. Waarschijnlijk heeft hij de 2 dagen en nachten van zijn vermissing geprobeerd om de berg op te komen zodat hij naar huis kon, tot hij gewoon niet meer kon door de pijn. Hij kijkt me niet meer boos aan, dus het gaat super met hem.

Kiki is een ander verhaal. Vanmorgen vroeg waren er in de bergen heel veel honden die blaften en duidelijk op jacht waren. Het is jacht dag en bijna kerst, dus er zijn veel jagers en honden op pad om een kerstdiner te scoren. En vanmorgen dus bijna in mijn tuin. Kiki vond het eerst wat eng en ik tilde haar op tot ze dat uiteindelijk niet meer wilde, ik draag haar eigenlijk nooit. Ze zag die 15 enorme honden en wilde vriendjes maken, zo is ze nu eenmaal. Dus ze sprong uit mijn armen, blafte naar die honden en binnen een fractie van een seconde werd zij een prooi! Ik kon helemaal niets doen, al die enorme honden gingen direct achter haar aan en Kiki huilde, jankte, rende en piepte vreselijk. Het is maar een klein hondje en ze had geen idee dat ze te maken had met jachthonden die getraind waren om… te jagen. 

Ik schreeuwde naar de jagers, maar die deden niets. Ik probeerde de honden weg te jagen, maar ze keken me niet eens aan. En ondertussen hoorde ik Kiki janken en verplaatste het geluid zich niet meer. Beangstigend! Ik rende en rende en uiteindelijk gingen de jachthonden weg bij mijn Kiki, doordat ik zo hard tegen ze schreeuwde waarschijnlijk. Ze leefde nog, ze liep zelfs, maar ze zat onder het bloed en was doodsbang. 

Ik tilde haar op, heb haar huilend naar huis gebracht. Ik heb de wonden gewassen, gedesinfecteerd en verbonden. Kiki had zoveel pijn, was zo bang, wilde niet opgetild worden. Maar ze liet me helpen, heeft daarna uren geslapen en inmiddels ook haar behoeften allemaal gedaan. Alles werkt dus nog, gelukkig.

Nu is het avond en zijn we de schrik weer een beetje te boven. Hopelijk houdt ze er geen blijvende angsten aan over want Kiki is altijd zo lekker onbevangen en blij. Het zal een paar weken duren voordat alle wonden geheeld zijn. De lichamelijke wonden dan, want ik vergeet dit in ieder geval nooit meer. 

Vermist

Wat een gewone wandeling zou moeten zijn op een zaterdagmiddag, veranderde plots in een horror verhaal. Rond 2 uur in de middag ben ik met Robbie en Kiki rond mijn finca gaan wandelen, zoals zo vaak. Toen Kiki en ik terug naar huis wilden gaan, floot en riep ik Robbie, maar die hoorde me waarschijnlijk niet. Hij is al een tijd slechthorend. Hij gaat wel vaker alleen even op pad maar weet waar hij woont, dus nadat ik een kwartier gewacht had ben ik met Kiki naar huis gegaan in de verwachting dat hij daar wel zat te wachten. Niet dus. We hebben wat gedronken en zijn meteen dezelfde ronde nog een keer gaan lopen in de verwachting dat Robbie was uitgegleden of zo. Maar we vonden hem niet. Toen het donker werd ben ik met de auto gaan zoeken op alle mogelijke plekken, maar Rob was nergens. Dat slaapt niet lekker, kan ik je vertellen. 

Na een slapeloze nacht meteen bij het eerste licht om half 8 op pad. Zelfde route, roepen, fluiten, schreeuwen. Kiki zocht overal, allemaal zonder resultaat. Het was die nacht 3 graden geweest, super koud voor een hond die bij 14 graden gaat piepen omdat hij onder het dekbed wil liggen. Urenlang hebben we gezocht tot we gewoon niet meer konden van de pijn. Er volgde dus weer een nacht zonder Robbie naast me. Waar was hij? Leefde hij nog? Van alles gaat door je hoofd, een vermissing is werkelijk afschuwelijk! 

Na een nachttemperatuur van 2 graden deze keer en met lood in mij schoenen ging ik weer op pad bij de eerste schemering. Ondanks de blaren, de spierpijn en de duidelijke tegenzin van Kiki. Hij moest ergens zijn en ik zou Robbie vinden! Het was inmiddels maandagochtend, ik had samen met Kiki al meer dan 14 uur gezocht in de bergen, alle paadjes genomen, geroepen tot ik schor was. Maar met een vrijwel dove hond lijkt dat ook niet echt nuttig. Maar het was wel het enige wat me een beetje houvast gaf. Ik nam nog meer zijpaden, riep nog harder en opeens hoorde ik een zachte blaf. Robbie! Ik hoorde het direct, maar dat ene blafje gaf me niet echt een richting om te gaan zoeken en om eerlijk te zijn vertrouwde ik mijn eigen gehoor niet, dacht dat ik het hoorde omdat ik het wilde horen.. Ik ging een berg af, een plateau op en opeens zag ik hem een heel eind beneden mij op een grote rots. Er liep geen pad naar toe dus ik liet me de steile afgrond af glijden, met gevaar voor eigen leven. Toen ik bij hem was huilde ik maar Robbie keek alleen maar boos. Waar was je? Je hebt me gewoon achter gelaten! Ik negeerde het, omhelsde mijn koude, beste vriend en merkte al heel snel dat hij nauwelijks kon lopen. Zijn achterkant leek verlamd, geen gebroken poten gelukkig. Aan mij om mijn 25 kilo zware hond naar boven te duwen, want hij kon echt niet zelf klimmen en wilde eigenlijk alleen maar liggen. Dat liet ik niet toe, er was nergens een pad naar beneden dus we moesten wel naar boven op de plek waar ik naar beneden gegleden was. Voor mijn gevoel duurde het een uur, Robbie had pijn, wilde niet, beet me ook omdat ik hem dwong en hij daar niet van gediend was. Het interesseerde me niet, hij moest naar boven! En we kwamen boven. Hij mocht rusten, ik nam contact op met de buurman en vroeg hem om eten, water een kruiwagen en een deken mee te nemen. Dat was mijn eerste reactie, me niet realiserend dat de bergen niet handig zijn met een kruiwagen. Maar de buurman kwam, Robbie kon drinken, wat eten, rusten op zijn eigen deken. Met mijn opgerolde vest onder Robbie zijn achterhand kon ik hem over de bergweggetjes naar huis begeleiden, want een kruiwagen zou echt niet gaan. Het duurde lang, hij wilde steeds rusten en had pijn, maar het lukte! Robbie was weer thuis, gehavend maar levend. Zo blij!!! Dank lieve buren, vrienden en familie voor de steun tijdens deze hel.

Temperatuur

Hoewel het al 20 november is, voelt het hier alsof de herfst net is begonnen. De blaadjes verkleuren, vallen en trakteren me op een prachtig kleurenpalet. Ik zou willen dat ik kon schilderen om dat vast te leggen, zo prachtig. De dagen zijn warm en zonnig maar de nachten worden al fris. 6 graden is geen uitzondering voor de vroege ochtend, terwijl het overdag nog rond de 20 graden is. En als je in de zon en uit de wind zit, voelt het gewoon als voorjaar. 

Ik ben compleet verslaafd geworden aan de zon. Vroeger in Nederland vond ik de zon wel fijn, maar als hij scheen kon ik me nog wel eens verstoppen in de schaduw. Met lichtblond haar en een bleke huid lagen de sproeten al snel op de loer. En als kind wil je geen sproeten. Om nog maar niet te spreken over het verbranden van je huid, want dat gebeurde altijd! En dan vervellen en net zo wit zijn als voor een zonnebad. Hopeloos.

Inmiddels is dat wel veranderd. De zon zorgt nu voor een bruine huid, ik verbrand niet meer en geniet volop van de warme stralen. Sterker nog, als de zon niet schijnt ben ik een beetje in de war. Ik ben geen type om in de zon te gaan liggen of om stranden te bezoeken voor de verkleuring, maar met het werk op de finca en de pauzes in de schaduw,  voel ik me goed. 

Echter, nu komt de winter er weer aan. De kachel is al een paar keer aan geweest en Robbie wil weer onder het dekbed liggen tijdens de frisse nachten. Lekker dicht tegen me aan, net als Kiki die zelfs de hele zomer onder de (lege) dekbedhoes heeft gelegen. Ik heb genoeg hout op voorraad, maar het verbranden zal snel gaan de komende maanden. Om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot het maart/april is en de zon weer genoeg warmte geeft om in een shirtje buiten te kunnen werken op de finca. Winter in Spanje is ook gewoon winter.