Het klinkt cliché maar het is echt waar, de tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Alweer bijna een maand ben ik op mijn finca in dit prachtige land. Als ik dan terug kijk, wat heb ik dan gedaan?
Uiteraard moest ik eerst een beetje wennen aan mijn nieuwe leven en de nieuwe omgeving. Maar stilzitten is niet aan mij besteed. Ik heb de beschikking over 16 etages met in totaal 118 olijfbomen. Sommigen zijn nog erg jong, één heb ik zelfs uit de grond getrokken omdat hij dood was doordat hij een groot deel van de dag in de schaduw staat. Andere bomen zijn echt heel oud en werkelijk prachtig.
Van een echte Spanjaard heb ik geleerd dat dit de tijd is om de bomen te snoeien. Hij heeft me duidelijk gemaakt dat de kern van de boom graag de zon wil ontvangen, wat grofweg betekent dat alles wat aan de binnenkant van de boom groeit gesnoeid kan worden. Dat is de theorie, in de praktijk blijkt dat nog niet zo simpel. Maar met een ladder en een goede takkenschaar klim ik de bomen in. En het is leuk!
Ik probeer de bomen als een bonsai te behandelen maar als ik de trap rondom de boom heb geplaatst op diverse plekken, zijn de eerste bomen wel echte probeersels. Soms knip ik misschien teveel maar het internet leert me dat je geen fouten kunt maken bij het snoeien van een olijfboom. Best een geruststelling. Ondanks mijn hoogtevrees voel ik me best stoer als ik de takken op de grond zie liggen en de zon op de stam van de boom zie schijnen.
Zeven etages zijn nu klaar, nog negen te gaan. Als ze allemaal gedaan zijn ga ik van iedere boom apart een foto maken voor mijn archief, zodat ik aan het eind van het jaar kan checken hoe de boom gegroeid is en daar weer van kan leren voor het snoeien volgend jaar. Maar eerst nog even de rest van de bomen te lijf gaan.
De eerste levensbehoefte is toch wel water. Niet alleen van de mens maar ook van zaadjes die je wilt laten ontkiemen. Nu wil het geval dat mijn finca geen water heeft. Vaak hebben de boeren rijen zwarte slangen naast hun gewassen op de grond liggen die zijn verbonden met een waterpomp en een timer. Iedere ochtend en avond krijgen de gewassen dan genoeg water om snel en goed te kunnen groeien. Ik ontbeer zowel de waterpomp als de waterslang. Het gevolg is dat ik water naar de zaadjes moet brengen. Water kun je in Spanje in ieder dorp gratis halen bij openbare kranen. Maar dan moet je wel iets hebben om het water in te doen. Drinkwater koop je hier in de supermarkt en als je een paar tanks van acht liter kunt vullen, heb je een aardig begin. Dacht ik. Ha, niet dus. De zaadjes willen zomaar 25 liter per dag drinken en dan is het nu nog pas rond de achttien graden. Het kan wel veertig graden worden in de zomer, daar denk ik liever nog maar niet aan.
En opeens is het zomaar allemaal echt. Ik ben bij de Spaanse notaris geweest en heb mijn handtekening onder het koopcontract gezet. Vanaf nu ben ik, in ieder geval in naam, boerin en in het bezit van een finca met meer dan honderd olijfbomen op 15.000 vierkante meter. Hoeveel bomen het precies zijn zal ik later gaan tellen, nu moet ik het allemaal even op me in laten werken. De zon schijnt en we gaan buiten de camper zitten genieten van het gevoel. Ik neem aan dat de honden er ook een gevoel bij hebben. Wat ik me zo voorstel is dat ze vermoeden dat ze in het paradijs zijn aangekomen, na een lange en best vermoeiende reis. Om zich heen zien ze veel zand, bomen, bergen en de zon. Toch anders dan de achtertuin in de stad waar ze jaren gewoond hebben. Ze zijn in ieder geval vol vertrouwen en rustig.
Na de eerste nacht regent het. En wat ik totaal niet had verwacht is dat de regen uiteindelijk overgaat in sneeuw en de hele dag blijft vallen. Een prachtig wit landschap, zeker wel. Maar laten we eerlijk zijn, hier ben ik niet voor gekomen. En als de sneeuw smelt blijft er heel veel natte grond over. Niet zomaar grond, vruchtbare klei. De eerste stappen buiten zijn zeer moeizaam, we zakken minstens 15 cm de grond in! De honden hebben enorme klompen aan hun poten en willen ervoor wegrennen, maar het is zwaar en ze moeten het accepteren. Ik ook; een wandeling zit er helaas niet in. De modder gaat mee de camper in en de moed zakt me een beetje in de laarzen. Spanje zijn we toch? Zelfs in Nederland is het mooier weer.