Ik kan het bijna niet geloven maar vanavond eet ik van mijn eerste oogst. De peultjes die groot genoeg lijken heb ik geoogst en gewassen. Ik heb even stiekem geproefd en het verbaasd me hoe smaakvol ze zijn. Pittig, vers en knapperig. Mijn koningsmaal moet bijzonder zijn dus nadat ik de peultjes van beide uiteinden heb ontdaan en ze heb gewassen snijd ik een teen knoflook
en een ui die ik in de koekenpan met olie doe. Daarbij een gesneden gele paprika (voor de kleur), twee aardappelen en een tomaat. Ik laat alles even lekker sudderen om de aardappelen gaar te krijgen en doe er een klein blikje tonijn bij, wat zout, cayennepeper en wat kerriepoeder omdat ik van pittig houd.
Als laatste gaan de peultjes erbij, maar omdat die rauw al zo ontzettend lekker zijn, laat ik ze alleen de kruiden even in zich opnemen in de pan. Dan alles op een bord en… De foto kan nooit vertellen hoe heerlijk ik gegeten heb, en eigenlijk kan ik dat ook niet.
Maar opeens zie ik de beloning voor al het gesleep met liters en liters en nog veel meer liters water. Er zitten peultjes aan de planten. Echte, zelfgekweekte, superverse, jonge peultjes. Ik kan er geen genoeg van krijgen terwijl ik er alleen maar naar kijk. Het lijkt een wonder dat ik tien weken geleden de zaadjes in de grond heb gestopt en de plantjes heel langzaam op heb zien komen. Niet zo heel lang geleden zaten er allemaal witte bloemetjes aan en nu… Wow!
Binnenkort zal ik dus de eerste oogst hebben en ik kan je wel vertellen dat ik dat nu al een heel speciaal moment vind. Ik check de rest van de gewassen omdat ik de smaak nu natuurlijk helemaal te pakken heb. De sla is nog steeds een klein drama. Maar de uien gaan goed en de sperziebonen willen ook de wereld zien. Het groen van de worteltjes komt ook boven maar lijkt moeite te hebben met de harde klei, morgen de boel op mijn knieën maar weer zoveel mogelijk verpulveren om de groei te stimuleren.
De knoflook groeit boven de grond goed, maar ik ben benieuwd wat er in de grond gebeurt dus zal ik binnenkort het schepje eronder zetten om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Mijn zelfgemaakte hekwerk voor de sperziebonen is door de harde wind moeiteloos omver geblazen, dus ik zal een ander systeem moeten bedenken voordat ze groter worden en zich ergens aan op willen trekken.
Echter, de afgelopen week heeft het hier vooral geregend. Dat is natuurlijk supergoed voor de moestuin en het scheelt mij heel veel werk omdat ik geen water uit het dorp hoef te gaan halen, maar er kan ook teveel regen zijn. De afgelopen vier dagen zit ik met de honden opgesloten in de camper terwijl om ons heen de harde klei verandert in een zompige massa. We kunnen de finca niet af omdat de weg onbegaanbaar is en de honden willen eigenlijk niet naar buiten om te plassen. Als de natuur ze dan toch roept, komen ze terug met hompen klei aan hun poten en tussen hun nagels. Acht hompen klei.
De olijfbomen dragen ook nieuw leven. Tussen de ‘oude’ bladeren ontspruiten allemaal nieuwe blaadjes, klein maar fijn. Het stemt me vrolijk. De peultjes in de moestuin doen het fantastisch. De groene plantjes die in keurige rijen groeien, bloeien nu ook. Witte bloemetjes maken me duidelijk dat ik in ieder geval genoeg water geef. Er komen drie courgette planten boven de grond uit, maar bijvoorbeeld de sla is al wekenlang hetzelfde; groeit niet maar gaat ook niet dood. Het sinaasappelboompje heeft het niet gemakkelijk door de wind die hier vrijwel altijd waait, maar de druif groeit dan weer zo goed dat ik een rek heb moeten maken van oude takken en touw, om de groei te begeleiden. Ik wacht het allemaal gewoon lekker af en geniet van de vele fluitconcerten om me heen. De lente, ik hou ervan.