Inmiddels ben ik bijna een jaar op mijn finca in Spanje. Zoals ik eerder heb verteld heb ik ruim anderhalf hectare grond waarop 118 olijfbomen staan verdeeld over 16 etages. De bedoeling om zelfvoorzienend te gaan leven is het afgelopen jaar niet gelukt. Een finca zonder water met temperaturen boven de 40 graden, maandenlang, is onmogelijk te handelen met flessen water uit het dorp. Geeft helemaal niets, van alles leer je.
Vanaf het begin, maart vorig jaar, ben ik bezig geweest om een bouwvergunning te krijgen voor een huisje op de grond. Vrij snel had ik contact met een Spaanse architect en hij heeft tekeningen gemaakt van het huisje van maximaal 40 m2, want groter mag niet in deze gemeente. Na drie maanden heb ik mijn akkoord voor de tekeningen gegeven en is het verzoek voor een bouwvergunning naar de gemeente gegaan. Kon wel even duren, had de architect gezegd. En dat is ook gebleken. Mijn verzoek is in de zomer in de gemeenteraad besproken en toen bleek een aanvullend onderzoek nodig te zijn in verband met veiligheid.
Omdat het zomer was is dat verzoek niet direct in behandeling genomen, maar uiteindelijk heeft de architect aanvullende gegevens aan de gemeente verstrekt. Dan moet het weer in de gemeenteraad behandeld worden, maar uiteindelijk heb ik mijn bouwvergunning gekregen! Dat betekent dat ik op mijn grond een huisje van 40 m2 neer kan laten zetten. En die afmeting is de buitenkant. De muren worden 50 cm dik om de kou cq de warmte buiten te houden. Wat overblijft is dan een ruimte van een kleine 30 m2. Mijn idee is om alleen een kleine badkamer met douche, wastafel en wc te hebben en verder één ruimte voor woonkamer en keuken. Omdat het een schuin dak zal zijn, is er een mogelijkheid om een vide te maken zodat ik een slaapkamer kan hebben. Niet noodzakelijk want een slaapbank in de woonkamer voldoet naar mijn idee prima. Maar het is het overdenken waard.
Feit is dat de architect in januari langs zou komen met de aannemer om al mijn wensen te bespreken. Niet veel wensen, het moet gewoon basic en goedkoop. Tot op heden zijn ze nog niet geweest en ik ga over 2 weken naar Nederland. Eerst leek het een goed idee om de aannemer aan het werk te hebben terwijl ik er niet bij zal zijn, maar na diverse waarschuwingen van mede immigranten denk ik dat de bouw beter kan beginnen als ik terug ben uit Nederland, voor je het weet staat het huis op de verkeerde plek… We doen het gewoon rustig aan, tranquilo zoals de Spanjaarden zeggen.
Nog een feit; ik zit dus al bijna een jaar met mijn twee lieve honden in de camper van 6 m2. De winter hier is net zo koud als in Nederland dus echt fijn is het allemaal niet. Mijn campertje is een kwart eeuw oud en alles gaat het na een jaar dagelijks gebruik toch een beetje begeven. Lekkage bij de kozijnen, de afvoer en aanvoer van het water, rubbers die hun werk niet meer doen, de accu van het zonnepaneel die rot is. Teveel om op te noemen.
Ik had niet gedacht dat het huisje zo lang op zich zou laten wachten en dat ik zo lang in de camper moest wonen. Maar de kachel werkt en ik kan nog koken. Het is Spanje, mañana, mañana. Het heerlijke vakantiegevoel van de eerste maanden is inmiddels wel dood en begraven. Als je zelf niet overal bovenop zit, gebeurt er hier helemaal niets. Aan de andere kant, soms is het in de zon alweer dertig graden, en dat maakt de vrieskoude nachten weer goed. Stel je maar eens voor, in je korte broek en shirtje in de zon aan het werk in de tuin of lekker lui lezen… Dat heb ik gewoon alweer. In januari!! Dat huis, dat komt er wel, mañana.
