Midden in de afronding van het huis, wat vooral met de keuken te maken heeft, hoor ik van een kennis dat er 4 puppies zijn die deze week een baas moeten hebben, of anders worden ze afgemaakt. Slik. De tekst lezen is al erg, maar dan een foto zien van die 4 kleintjes… Ik wil ze alle 4 wel, maar dat zou niet verstandig zijn natuurlijk. Ik heb Robbie en Swiffer al, die samen een perfect koppel zijn. Wat moet je dan met een pup? Maar aan de andere kant heb ik de ruimte en de tijd om een pup te redden. Een druppel op een gloeiende plaat, want hier in Spanje is het heel normaal om ‘overtollige’ honden te doden. Ik zwichtte echter voor het kleine beige manneke. 4 weken oud pas, en toch al bij zijn moeder weggehaald.
Gisteren heb ik hem opgehaald. Rob en Swif waren het niet met me eens, maar dat zal wel wennen, neem ik aan. Ik heb de kleine knapperd Clooney genoemd. Need I say more, haha. En het werd al meteen duidelijk dat ik nu zijn mama ben. Ieder stap die ik zet, zet Clooney ook. Robbie en Swiffer gedogen de kleine, speelse druktemaker. Beide mannen zijn inmiddels 7 jaar, en hebben nooit pups gehad. En ze moeten mij nu delen. Ik zorg er dus voor dat ik veel aandacht aan de ‘mannen’ geef en ondertussen probeer ik van Clooney een sociale hond te maken. Dat betekent dat ik hem moet laten kennis maken met de wereld. De auto, de stad, het platteland, de trein, de bus, mensen, kinderen, honden, kippen, paarden en alles wat je maar kunt bedenken om te voorkomen dat het een bange hond wordt.
Ik ga mijn best doen en hopelijk werken Rob en Swif een beetje mee. Want zij zien niet dat schattige koppie van Clooney, zij zien alleen een indringer in hun vredige bestaan.
