Hij is eindelijk af. Vorig jaar was ik al begonnen met het maken van een agility parcours. Reden daarvoor was dat Clooney een zeer actieve hond is. Het liefst loopt hij de hele dag te rennen en te springen en dat is voor zowel Robbie en Swiffer alsook voor mij behoorlijk druk. Vrijwel elke dag maken we een lange wandeling van ruim een uur, maar dat is voor Clooney nauwelijks genoeg. En als een hond teveel energie heeft, wordt hij vervelend. Af en toe een bal gooien is niet voldoende, de kleine man wil activiteiten.
Ik kom regelmatig op de vuilstort in naburige dorpen. Niet om te dumpen, maar om te zoeken naar bruikbaar materiaal wat ik kan hergebruiken. Logisch dat de aanleg van de trainingsbaan dan dus lang duurt. Maar nu heb ik het voor elkaar. Een slalom, een wip, een band op hoogte, tweemaal een dubbele horde en het lastigste was een tunnel. Ik had er al eerder een gemaakt, maar die bleek niet ruim genoeg te zijn. En een lap stof die stevig is en ook nog groot genoeg, ligt niet voor het oprapen. Nou ja, vandaag dus wel.
Ik ben trots op mijn bouwwerken. Voor Clooney mag het allemaal wel wat hoger, die springt met gemak over anderhalve meter heen. En hij geniet ervan. Robbie doet het parcours alleen maar omdat ik het hem opdraag (en voor de beloningen), echt plezier lijkt hij er (nog) niet aan te beleven. En Swiffer? Die kijkt geduldig glimlachend toe.
