Sinds januari van dit jaar ben ik bezig om het onkruid te verwijderen. Onkruid is een breed begrip op mijn finca van ruim 16000 m2. Als een makelaar de grond zou willen verkopen zou hij het ‘fantastische verse kruiden’ noemen. Dat zijn het ook, maar voor mij is het vooral een doorn in mijn ogen. Rozemarijn… Duizenden planten rozemarijn. Ze zijn hardnekkig en vermeerderen zich als… onkruid. De grastrimmer die ik heb kan het niet aan, dus moeten ze per plant uit de grond worden gestoken met een spade. Allemaal prima te doen… Totdat mijn arm zegt dat het teveel is.
Vijf maanden planten uit de grond steken blijkt nu opeens niet meer menselijk te zijn. Mijn rechterarm is half dood en soms zelfs helemaal. Het oppakken van een stokbrood doet al pijn. Niet goed. Helemaal niet goed. Op de finca heb ik mijn armen hard nodig. Niet alleen om het onkruid te verwijderen maar ook om water te halen, te wassen en boodschappen te doen, om het leven te leven dus. Alles lijkt pijn te doen tegenwoordig. Misschien moet ik een stapje terug doen. Of dagelijkse dingen met links leren te doen, want opgeven zit niet in mijn systeem. Best lastig, maar een kwestie van aanpassen.
En aanpassen heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Had ik al verteld dat mijn waterpomp stuk is en ik al een half jaar geen stromend water meer heb? Dus geen douche, geen toilet doorspoelen en geen handen wassen in mijn keukentje. Kleding wassen doe ik al vier jaar met de hand, dus dat valt niet eens op. Douchen doe ik nu weer onder de olijfboom, nadat ik het water door de zon heb laten opwarmen. Net als een paar jaar geleden toen ik nog in de camper woonde. Met andere woorden… Na vier jaar in Spanje is het nog steeds behelpen. Ik heb er geen bezwaar tegen, back to basic vind ik prima omdat alle andere dingen geld kosten. Iets dat zonder inkomen steeds lastiger wordt. Mijn spaargeld gaat op aan boodschappen en kosten voor de auto, de ziektekosten en belastingen. Ik ben druk doende om het Spaans veel beter onder de knie te krijgen zodat ik misschien een baan kan vinden, maar de corona maakt het voor niemand gemakkelijk. En een buitenlander staat niet bovenaan de lijst van nieuw personeel. Hier in de omgeving is veel armoede en ik geloof niet dat de Spanjaarden op mij zitten te wachten.
Robbie en ik houden vol. De zomer komt en we houden van de zon. Hopelijk is er snel een vaccin tegen de corona. Want we wonen dan wel in het midden van niks, de wereld en de mensen daarop gaan ons wel degelijk aan ons hart. Be careful and stay safe.
