Tijdens de dagelijkse wandeling kwam Robbie na een paar minuten afwezigheid terug met een hond in zijn kielzog. Een grote, witte, magere podenco. Wat schuw naar mij toe maar met Robbie kon hij het blijkbaar direct al goed vinden. De gehele wandeling van twee uur bleef hij bij ons, steeds tussen Robbie en mij in, alsof hij zijn twee nieuwe vrienden niet wilde missen. Toen ik hem eens goed bekeek viel me op dat zijn ogen vreemd waren. Heel erg licht van kleur, de ene blauw, de andere bruin. Zijn lijf wit met een beetje bruin erdoorheen, zijn koppie direct al door mij gedefinieerd als lelijk. Hij had geen halsband om en was erg mager, in ieder geval vergeleken met Robbie, mijn bourgondiër. Mijn conclusie was dus dat hij is achtergelaten door een jager omdat hij niet op tijd terug was bij de roedel. Dan moet zo’n jonge hond zichzelf maar redden in dit land van barbaren.
En dan opeens ben je thuis en is er een extra hond. Wat doe je dan? Uiteraard de deur van het huis open. Althans ik. Hij wilde niet naar binnen, vond het allemaal maar eng. Maar toen ik hem optilde (mager, maar best zwaar) vond hij het geen enkel probleem om binnen te zijn. Mij viel vooral op hoe groot hij is. Hij kan zo op het aanrecht en de bank is vrij vol als hij er ligt.
Snel bleek dat hij geen manieren heeft. Hij kent geen commando’s (ook niet de Spaanse) hij kan niet zitten en wil alles in zijn bek nemen. Een puber blijkbaar, zijn leeftijd staat niet op zijn voorhoofd. Geen idee wat ik in huis heb genomen.
Inmiddels is hij er ruim een week. Ik heb hem Kees genoemd en daar luistert hij ook naar. Hij kan nu zitten op commando en leert dat hij nergens in mag bijten. Hij loopt niet aan een lijn, draagt geen halsband. Maar hij past zich aan, is dol op Robbie en knuffelen met mij. Dat is toch onweerstaanbaar. En hij doet me zo enorm aan Clooney denken. Die was ook half podenco, maar wel de helft van de grootte van Kees. Ze hebben dezelfde eigenschappen, ik merk het elke dag.
Vanmorgen, na 11 dagen met Kees, bleek er opeens een eigenaar te zijn. Puur bij toeval was er vanmorgen een man aan het werk op de finca naast die van mij. De man zag Kees lopen en dacht hem te herkennen. Hij heeft iemand gebeld en terwijl ik met Robbie en Kees aan mijn zijde stond te wachten, kwam er een auto aanrijden waar Kees enthousiast op reageerde. En toen de chauffeur uitstapte bleek dat die hereniging wel goed zat. Niet een botte jager die hem had achtergelaten, maar een vriendelijke jager die van zijn hond hield. Hij vertelde dat ‘Kees’ al 15 dagen vermist was en vermoedde dat hij dood was. De eigenaar was dankbaar en blij. En ik ben blij dat Kees zijn baas weer heeft. En ook stiekem wel blij dat deze 8 maanden oude reus mijn spullen niet meer probeert te vernielen. Robbie zal hopelijk snel wennen aan het gemis, want die twee waren dikke maatjes.
Ik wens jullie fijne, veilige feestdagen toe en hopelijk wordt 2021 een beetje beter. Blijf gezond.
