Na de enorme overvloed aan sneeuw in Spanje, heeft Nederland er onlangs ook van kunnen genieten. En dan vooral van het schaatsen. Ik heb de foto’s gezien, wat een fijne sfeer. Dan krijg ik toch een heel klein beetje heimwee. Ik ben altijd dol geweest op schaatsen. Toen ik naar Spanje emigreerde heb ik met pijn in mijn hart mijn schaatsen weg moeten doen. Ik had ze al sinds mijn zestiende verjaardag, maar wie neemt er schaatsen mee naar Spanje. Achteraf had ik er misschien plantjes in kunnen laten groeien, maar toen ik vijf jaar geleden met mijn campertje naar Spanje vertrok, had ik maar weinig bagage. Alles destijds verkocht of weggeven. Of weggegooid. Ik ben niet erg materialistisch, maar dingen missen mag af en toe wel, toch?
En nu heb ik genoeg tijd om aan al die dingen te denken. Ik kan namelijk nauwelijks nog lopen. Door het harde werken na de sneeuw; denk aan takken verslepen, het zagen van stammen met de hand, verbranden van de olijftakken en ook nog zorgen dat er water en warmte in huis is, ben ik mezelf een beetje voorbij gelopen. Mijn knie wil niet meer. Of het een gescheurde pees is, verrekte kniebanden, een miniscusprobleem of wat voor kwaal dan ook, het doet verrekte veel pijn. Buigen gaat niet, strekken gaat niet, wandelen met Robbie is een crime. Autorijden is te doen, als ik weinig de koppeling gebruik. Rust, dat heb ik mezelf voorgeschreven. Ik zou zo veel willen doen, de lente is in aantocht en het is nu heel fijn werken buiten. Maar ik zit op de bank, met mijn been omhoog te hopen dat ik snel weer zal herstellen.
Soms vergeet ik gewoon dat ik geen twintig, dertig, veertig of vijftig meer ben. Ik wil zo graag door met alles, maar ik denk dat de tijd is gekomen om wat pauzes in te bouwen en niet meer uren lang te werken, als een boerin. Eerst mijn arm, nu mijn been. Ik ga leren luisteren naar mijn lichaam, zet de tv straks maar aan en ga kijken naar andere mensen die wel alles kunnen doen, met Robbie en Alaska aan mijn zijden. Met zijn drieën kunnen we alles aan.
