Nu mijn knie elke dag een beetje minder ellende geeft, wil ik weer lekker aan de gang. En het is een bizar idee, maar een park aanleggen op mijn grondstuk leek een prima plan. Mijn grond bestaat uit 16 terassen die in hoogte verschillen, wat betekent dat het bovenste terras misschien wel 30 meter hoger ligt dat het laagste terras. Een wandeling over het terrein gaat eigenlijk altijd van halverwege mijn finca waar het huis staat, naar boven. En daar was het een ravage met onkruid waar een paadje doorheen liep waar je net door kon lopen.
En nu ben ik ermee bezig om al het onkruid te verwijderen, paden aan te leggen en het mooi te maken. Een fantastisch idee, maar zo vreselijk veel werk. Maaien van het onkruid is een ding, maar alles verwijderen in de hoop dat het niet terug komt is iets heel anders. En toch geniet ik er vreselijk van om iedere dag mijn huisje te verlaten en naar boven te lopen om aan het werk te gaan. En het wordt mooi, al zeg ik het zelf. Ik ben geen tuinarchitect en joggen heb ik al een tijd niet gedaan, maar mijn park is inmiddels 117 meter lopen in omtrek, er zijn zijpaden en wie er maar behoefte heeft aan een training in de natuur, kan zijn hartje hier ophalen. Het is nog niet klaar en het smaakt naar meer, maar ik ben trots op wat er nu is.
Dit is maar 1 terras van mijn finca en ik heb er 16. Oeps. Ik haal me weer veel te veel werk op mijn hals, maar ik kan het gewoon niet laten. Leven in de natuur is ook werken tegen de natuur. Onkruid vergaat niet, maar ik kan het wel proberen in te dammen.