Boerin Spanje

Residencia

Toen ik bijna 6 jaar geleden in Spanje aankwam met mijn campertje, had ik alleen een stuk grond gekocht met olijfbomen. Ruim anderhalve hectare plek om mijn camper neer te zetten. Inschrijven bij de gemeente kon toen nog niet omdat ik geen huis had. Toen het huis bijna af was en ik me ging inschrijven, dacht ik dat dat voldoende was om resident in Spanje te zijn. Ik was uitgeschreven in Nederland en hier ingeschreven, appeltje eitje toch?

Dat regels hier anders zijn, bleek toen ik in het begin van 2020, tijdens de complete lockdown hier, werd aangehouden door de guardia civil omdat ik op straat liep. Hoewel het stokbrood uit mijn tas stak, wilden ze toch weten waarom ik niet ergens binnen zat, wat destijds verplicht was. Ze vroegen mijn NIE, het BSN nummer in Spanje, en een tarjeta. Ik had geen idee wat ze bedoelden. Na onderzoek bleek het om een TIE te gaan, een tijdelijke residentie. Omdat ik geen inkomen heb en leef van spaargeld, heeft niemand mij er eerder naar gevraagd en wist ik niet dat je met dat kaartje in bezit pas echt resident bent.

De TIE kan worden aangevraagd bij de Policia Nacional De Extranjeros in de hoofdstad van de regio. Een afspraak moet je online maken, maar dat kan alleen op bepaalde tijden en ook alleen voor de volgende ochtend. Je moet natuurlijk allerlei bewijsstukken meenemen en ik dacht alles verzameld te hebben. Echter bleek dat mijn pasje van de zorgverzekering niet voldoende was, ik moest de hele polis overhandigen. Dus een paar weken later weer een afspraak gemaakt en weer een paar uur in de auto om de polis af te geven. Het kon wel 2 tot 3 maanden duren voordat ik iets met de post zou ontvangen. Toen ik na 6 maanden nog niets had, heb ik maar weer een afspraak gemaakt om verhaal te halen. Na ruim een uur wachten bleek binnen 2 minuten dat ze me een week na mijn tweede bezoek al een bericht hadden gestuurd. Dus vroeg ik om mijn Tarjeta (kaartje) maar daarvoor moest ik een nieuwe afspraak maken. HUH?? Ik was er nu toch. Soms voelt het hier echt nog als de middeleeuwen. Want ik moest eerst een formulier printen, dat meenemen naar een bank, daar 12 euro betalen en met het bewijs van betaling kon ik dan terugkomen. Waarom niet gewoon pinnen?

Ach, me druk maken lost niets op, dus ik heb geprint, betaald en wilde online een afspraak maken voor de volgende dag. Ha, dat had je gedacht! De eerstvolgende afspraak die vrij was, was 6 weken later. Zes weken om een pasje op te halen die er al maanden ligt. Mijn beide boeren klompen zijn gebroken van ongeloof.

Over een maand of 2 stap ik dus voor de vierde keer in de auto om in 2 uur naar de stad te rijden. Retour zijn het dan al 16 auto uren. Voor een pasje. Pffff.