Dieren zijn fantastisch om te hebben. Mambo de kater is nu alweer een paar weken thuis en wil alleen maar binnen zijn. Het was erg wennen voor de honden dat Mambo er weer was, maar inmiddels slapen ze weer samen en gaat het allemaal goed.
Robbie is weer helemaal de oude na zijn vermissing, hij kan weer rennen en ik denk achteraf dat de verlamming aan zijn achterhand alleen spierpijn is geweest. Waarschijnlijk heeft hij de 2 dagen en nachten van zijn vermissing geprobeerd om de berg op te komen zodat hij naar huis kon, tot hij gewoon niet meer kon door de pijn. Hij kijkt me niet meer boos aan, dus het gaat super met hem.
Kiki is een ander verhaal. Vanmorgen vroeg waren er in de bergen heel veel honden die blaften en duidelijk op jacht waren. Het is jacht dag en bijna kerst, dus er zijn veel jagers en honden op pad om een kerstdiner te scoren. En vanmorgen dus bijna in mijn tuin. Kiki vond het eerst wat eng en ik tilde haar op tot ze dat uiteindelijk niet meer wilde, ik draag haar eigenlijk nooit. Ze zag die 15 enorme honden en wilde vriendjes maken, zo is ze nu eenmaal. Dus ze sprong uit mijn armen, blafte naar die honden en binnen een fractie van een seconde werd zij een prooi! Ik kon helemaal niets doen, al die enorme honden gingen direct achter haar aan en Kiki huilde, jankte, rende en piepte vreselijk. Het is maar een klein hondje en ze had geen idee dat ze te maken had met jachthonden die getraind waren om… te jagen.
Ik schreeuwde naar de jagers, maar die deden niets. Ik probeerde de honden weg te jagen, maar ze keken me niet eens aan. En ondertussen hoorde ik Kiki janken en verplaatste het geluid zich niet meer. Beangstigend! Ik rende en rende en uiteindelijk gingen de jachthonden weg bij mijn Kiki, doordat ik zo hard tegen ze schreeuwde waarschijnlijk. Ze leefde nog, ze liep zelfs, maar ze zat onder het bloed en was doodsbang.
Ik tilde haar op, heb haar huilend naar huis gebracht. Ik heb de wonden gewassen, gedesinfecteerd en verbonden. Kiki had zoveel pijn, was zo bang, wilde niet opgetild worden. Maar ze liet me helpen, heeft daarna uren geslapen en inmiddels ook haar behoeften allemaal gedaan. Alles werkt dus nog, gelukkig.
Nu is het avond en zijn we de schrik weer een beetje te boven. Hopelijk houdt ze er geen blijvende angsten aan over want Kiki is altijd zo lekker onbevangen en blij. Het zal een paar weken duren voordat alle wonden geheeld zijn. De lichamelijke wonden dan, want ik vergeet dit in ieder geval nooit meer.
