Boerin Spanje

Ik denk dat iedereen wel heeft gehoord over de ramp die DANA deze week veroorzaakt heeft rond Valencia. Als je ook de filmpjes hebt gezien van bewoners of van het nieuws, realiseer je je pas echt hoe enorm gevaarlijk water kan zijn. Zoveel mensen zijn overleden, en nog veel meer mensen zijn nog steeds vermist. En mensen zijn niet eens te zien op die filmpjes, misschien gevangen in hun auto, vrachtwagen of huis. Wat we zien zijn straten vol auto’s die zijn meegesleurd, straten vol modder, winkels die opeens niet meer bestaan en huizen die zomaar opeens zijn meegesleurd door de kracht van het water. Zoveel mensen die elkaar en alles hebben verloren, dieren die zichzelf niet kunnen redden. Het is zo afschuwelijk en ik leef ontzettend mee met alle mensen, en het zijn er echt heel erg veel, die zijn getroffen door deze ramp. 

Ondertussen woon en leef ik ook in Spanje, ook in het oosten, maar niet aan de kust, en ook niet in de buurt van Valencia. Ik heb een finca in het binnenland, tussen de heuvels en het groen. Hier regent het al 10 dagen, is er dagelijks veel onweer geweest en zit ik vast doordat mijn terrein alleen nog maar bestaat uit olijfbomen en modder. Ik zag de enorme regenval niet aankomen, ik volg niet altijd het nieuws heel erg zorgvuldig. Maar ik had wel net boodschappen gehaald (maandelijks uitje) en de watervoorraad aangevuld. Puur toeval, waardoor ik de afgelopen 10 dagen gewoon heb kunnen leven en eten met de honden. Wandelen zat er echter niet in, terwijl we ieder dag graag 10 tot 17 kilometer lopen. Kiki en ik dan, want mijn senior hond Robbie ziet dat wandelen allemaal niet meer zo zitten als hij zijn behoefte niet hoeft te doen. 

Vanaf morgen zal ik hopelijk de zon af en toe weer kunnen zien. Vanaf morgen is het hier voorlopig klaar met de regen, zegt de weerapp. Vanaf morgen kan ik weer de was doen, want alles wat ik heb is nat en droogt nauwelijks in huis. 

Maar voor alle getroffen mensen rond Valencia is morgen opnieuw een dag van verlies, van verdriet, van modder en hard werken. Ik heb gezien hoe duizenden vrijwilligers met bezems en emmers zijn gaan helpen om iedereen weer een beetje een gevoel van leven te geven. Ik heb gezien hoe drinkwater en voedsel wordt verzameld om mensen te helpen. Ik heb gezien hoe de asielen zich om de geredde dieren proberen te bekommeren. Een ramp zo groot als DANA zorgt voor verschrikkelijk veel ellende, maar ook voor verbroedering van de bevolking en de vrijwilligers. Ik wens iedereen die dat zo nodig heeft heel, heel veel sterkte toe. Mijn hart gaat uit naar jullie en naar alle mensen die helpen om de pijn wat te verlichten. 

Sinds mijn huisje klaar is heb ik zonnepanelen op het dak. Die zijn aangesloten op accu’s die ervoor zorgen dat ik stroom heb in  mijn huisje. Om het licht aan te doen of de telefoon op te kunnen laden, televisie te kunnen kijken, dus gewoon de dagelijkse dingen.

De laatste tijd gaf vooral de koelkast problemen, niet omdat hij/zij stuk is, maar omdat de koelkast meer stroom wil hebben dan de accu’s willen opladen. Dat is op zich niet zo heel vreemd aangezien ‘ze’ van te voren zeiden dat accu’s maar een bepaalde levensduur hebben. Ze zouden 2 tot 3 jaar mee kunnen om normaal te kunnen leven. Gelukkig duurde het bij mij iets langer, maar nieuwe accu’s bleken wel echt noodzakelijk na 5 jaar.

In Nederland heb ik twee nieuwe accu’s aangeschaft die me de komende (hopelijk 5) jaren zullen helpen om mijn leven aangenaam te maken.

Het duurde een paar weken en veel voorbereiding voordat ik het echt aandurfde om de accu’s te vervangen. Ik ben alleen met de honden en zij bellen de hulpdiensten niet enzo ..

Maar… Ik heb het gedaan en het werkt als een tierelier!!! Zo blij dat ik niet meer elke middag de stekker uit de koelkast hoef te trekken, zo blij dat alles elke ochtend nog werkt! De Radio gaat aan, de wifi werkt…. Hier op de campo is dat een hele grote luxe! Ik ben zo blij dat het leven hier weer net zo normaal is als waar ik ook zou zijn. Ik leef graag in de natuur, zo basic mogelijk. En dat lukt nu weer, dankzij mijn nieuwe accu’s.

Net als vorig jaar heb ik ook dit jaar de zomer met de honden in Nederland doorgebracht. Hoewel ik vorig jaar compleet ben weg geregend, was het dit jaar super zonnig en aangenaam. Robbie en Kiki moesten natuurlijk wel weer even wennen aan straten, stoepen, verkeer, mensen en andere honden. En niet te vergeten het aan de lijn lopen, want dat was voor Kiki wel weer even een dingetje. In Spanje loopt ze altijd los en gaat ze graag de bergen in op zoek naar vogels of andere dieren waar ze naar kan blaffen. In Nederland is er gelukkig wel een fijne tuin met gras, maar tijdens het wandelen in het dorp moest ze toch vast. Andere honden vindt ze in ieder geval niet meer zo leuk en interessant, dat zou zeker te maken kunnen hebben met de aanval van de jachthonden, vorig jaar kerst.

Robbie is een ander verhaal. Die was natuurlijk al gewend om aan de lijn te lopen, vrachtwagens te passeren en andere honden te besnuffelen. Maar Robbie is oud, beweegt stram, en wil eigenlijk ook niet echt meer een wandeling maken. Hij doet zijn behoefte en keert het liefste meteen weer om. Ik moest hem dwingen om elke ochtend een wandeling van een half uur te maken en in de avond nog eens een van ruim een kwartier. De rest mocht hij zich vrij in de tuin en in huis bewegen. Toch hebben we ook wel langere wandelingen gemaakt, lekker in het bos of bij het water en daar genoot hij heel erg van. Fijn los lopen en zijn eigen gang kunnen gaan met een grote glimlach op zijn snuit, dat is voor mij ook genieten om te zien. 

Ik was van plan 2 maanden te blijven, het zijn er 3 geworden. Het was gewoon te leuk, te gezellig en te mooi om eerder terug te gaan. Inmiddels zijn we weer een week thuis en heb ik heel erg moeten wennen. Van alle luxe weer helemaal terug naar de basis. Weer stroom via zonnepanelen en de slechte accu’s, weer water moeten halen in het dorp, geen warme douche meer. Maar er staat stilte, ruimte, natuur en thuis tegenover. Nederland was super fijn, maar hier ben ik thuis. En aan Robbie en Kiki te zien, zijn ze het met me eens. 

Ruim 2 weken terug was ik bij mijn Spaanse vriendin op visite met de vraag of zij voor mij een bedrijf wilde bellen. Mijn Spaans is absoluut nog steeds niet goed genoeg voor een gesprek met een bedrijf. Na het gesprek (wat uiteraard niet soepel verliep, want het is Spanje) zei ze dat ze 5 kittens had waarvan de moeder was doodgereden door een auto. Oeps!! Ze waren nog zo klein en zwak. Ik wist niet eens dat katjes zo klein konden zijn. Mijn vriendin heeft een baan en kon maar moeilijk voor ze zorgen. Ik heb geen baan, geen geld maar alle tijd, dus nam ik ze mee naar huis. 5 kleine kittens die ik met 2 handen gewoon tegelijk vast kon houden…

Nu zijn we ruim 2 weken verder. 2 kittens hebben het niet gered en zijn overleden. 2 kittens doen het super goed en zijn echt broer en zus, dagen elkaar uit in spel en rennen het snelst om mijn aandacht. 1 kitten eet nog slecht, de kleine Pip. Ze lijkt niet van de melk te houden, maar wel van aandacht. Ze ligt graag heel dicht tegen me aan en wil geknuffeld worden, maar ik heb toch liever dat ze wat meer eet om sterker te worden. 

Het hele huis is nu een dierencentrum geworden, maar ik vind het fantastisch. Kittens zijn heel erg veel werk, zeker met 2 honden erbij, maar ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen om de ontwikkeling te zien. Ze spelen, ze stoeien, ze worden langzaam zindelijk en moeten van de melk overgaan op brokjes. Zoveel te doen in het nog zo korte leven van die kleine vriendjes. De dames Sky en Pip en hun super zachtaardige broertje Rox. Ik ben dol op die kleintjes, maar over een week of 3 gaan ze wel weer weg. Hopelijk naar hun forever home. Ik doe mijn best er 3 kanjers van te maken! Mijn streven is ze deze 5 a 6 weken de basis te geven die ze de rest van hun leven nodig zullen hebben. Ze zullen in ieder geval nooit bang voor honden zijn.

Het zit in de kleine dingen. Soms zelfs hele kleine dingen. Nu het volop lente is word ik wakker met het geluid van de vogels bij zonsopkomst. Dat is zoveel beter dan een wekker of een hond die moet plassen. Ik ben een ochtendmens, dus stap direct helemaal fit uit bed en doe het raam open. Even diep ademhalen, dat zei mijn moeder vroeger al. En het werkt, de vroege ochtendlucht diep inhaleren en genieten van de nieuwe dag. 

Vandaag was ik in een winkel en zag een plastic bak waar we vroeger de afwas in deden om de gootsteen niet te beschadigen. Zuinigheid heb ik gelukkig met de paplepel binnen gekregen en daar heb ik nu heel veel profijt van. Ik kocht de bak voor 3 euro en toen ik thuiskwam heb ik hem gevuld met water en zeep. Mijn voeten erin en…. Zo een genot!

Normaal was ik mijn voeten in het water nadat ik de was heb gedaan, op de hand natuurlijk. Niet meer al te fris dat water, maar mijn voeten zijn niet meer zo veeleisend. Nu heb ik mijn eigen voeten wasbak, waar ik schoon water ik kan doen met douchegel, waar de temperatuur goed aanvoelt en mijn altijd zanderige en stoffige voeten het water direct bruin kleuren. Dat zag ik nog niet eerder omdat mijn waswater altijd al bruin was. Zo een geluk! Voor 3 euro had ik mezelf dat ook wel eerder kunnen gunnen. Achteraf. 

Waarschijnlijk is het psychisch, maar zelfs hier duurt de winter me veel te lang. Qua tijd is het ongeveer 3 maanden maar ik ben zo blij dat de houtkachel aansteken niet meer de eerste handeling is die ik in de ochtend moet doen. Mijn huis is goed geïsoleerd, maar de deuren laten te wensen over. In de nacht kan het met gemak 12 graden worden. Dus onder het warme dekbed vandaan kruipen om de honden, die tegen me aanliggen, niet te storen en vóór mijn broodnodige koffie, eerst aan het werk met de kachel. Sinds een paar dagen hoeft hij zelfs in de avond niet meer aan. De afgelopen dagen is het tegen de 25 graden geweest, maar de koudere nachten komen er alweer aan, dus ik juich maar niet te vroeg.

Buiten is alles echter weer zo mooi aan het worden. De bloesem in de fruitbomen, het drukke gekwetter van de vogels, ik krijg er geen genoeg van. De opruim kriebels komen dan ook vrij, dus wil ik mijn grond netjes hebben. Kan niet in een week, ook niet in een jaar, maar ik ga met het werk aan de gang alsof ik haast heb, zo fijn vind ik het. De zon schijnt, muziekje aan, de honden die me ‘aanwijzingen’ geven, het is voor mij het paradijs. Dat gevoel is gelukkig weer terug, na de winter. Het was koud en winderig en regenachtig en modderig, maar nu kijk ik weer vooruit. Er is zoveel te doen, ik heb handen te kort.

Hoewel het al 20 november is, voelt het hier alsof de herfst net is begonnen. De blaadjes verkleuren, vallen en trakteren me op een prachtig kleurenpalet. Ik zou willen dat ik kon schilderen om dat vast te leggen, zo prachtig. De dagen zijn warm en zonnig maar de nachten worden al fris. 6 graden is geen uitzondering voor de vroege ochtend, terwijl het overdag nog rond de 20 graden is. En als je in de zon en uit de wind zit, voelt het gewoon als voorjaar. 

Ik ben compleet verslaafd geworden aan de zon. Vroeger in Nederland vond ik de zon wel fijn, maar als hij scheen kon ik me nog wel eens verstoppen in de schaduw. Met lichtblond haar en een bleke huid lagen de sproeten al snel op de loer. En als kind wil je geen sproeten. Om nog maar niet te spreken over het verbranden van je huid, want dat gebeurde altijd! En dan vervellen en net zo wit zijn als voor een zonnebad. Hopeloos.

Inmiddels is dat wel veranderd. De zon zorgt nu voor een bruine huid, ik verbrand niet meer en geniet volop van de warme stralen. Sterker nog, als de zon niet schijnt ben ik een beetje in de war. Ik ben geen type om in de zon te gaan liggen of om stranden te bezoeken voor de verkleuring, maar met het werk op de finca en de pauzes in de schaduw,  voel ik me goed. 

Echter, nu komt de winter er weer aan. De kachel is al een paar keer aan geweest en Robbie wil weer onder het dekbed liggen tijdens de frisse nachten. Lekker dicht tegen me aan, net als Kiki die zelfs de hele zomer onder de (lege) dekbedhoes heeft gelegen. Ik heb genoeg hout op voorraad, maar het verbranden zal snel gaan de komende maanden. Om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot het maart/april is en de zon weer genoeg warmte geeft om in een shirtje buiten te kunnen werken op de finca. Winter in Spanje is ook gewoon winter. 

Dat ze in het binnenland van Spanje over het algemeen niet al te goed met hun huisdieren omgaan, was me al heel lang bekend. Ik heb menig hond aan de ketting zien liggen, vaak bang, vies en uitgehongerd. De meeste kettingen zijn de laatste paar jaar vervangen door hekken, of beter gezegd kooien. Daarin lopen de honden dus min of meer vrij rond, zonder irritante ketting die door de hond om palen of stenen wordt getrokken zodat de ketting alleen maar korter wordt. Ik heb hier ook al eerder schrijnende dingen over geplaatst. 

Spanje trekt zich het dierenleed de laatste jaren gelukkig steeds meer aan. Alleen, nu slaan ze weer door. Iedere hondenbezitter moet verplicht op cursus zodat ze weten hoe ze hun dier moeten behandelen. Daarbij moet er verplicht een aansprakelijkheidsverzekering worden afgesloten voor de hond! Het ras maakt niet uit en hoe lang je al honden hebt, maakt ook geen enkel verschil. De wet zou op 29 september aanstaande ingaan.

Gelukkig zijn de twee bovengenoemde verplichtingen voor de hondenbezitter inmiddels geschrapt ofwel uitgesteld. Andere zaken worden wel verbeterd, of in ieder geval veranderd. Wil je daar meer over weten, dan kun je daar op internet alles over vinden.

Ondertussen is het leed nog niet geleden voor de grote waakhond die ik gisteren tegenkwam. Geen ketting, maar een kooi van 2 x 2 meter. Gelukkig wel met een schaduwplek, maar ook vol met zijn eigen uitwerpselen, een emmer groen uitgeslagen water en een lege kist waar waarschijnlijk voer in hoort te zitten. De hond was heel erg lief en rustig. Blafte niet eens, volgde ons met zijn ogen terwijl zijn staart voorzichtig heen en weer bewoog. Hij snuffelde aan Kiki, aan Robbie en aan mij, zo goed als dat ging door het hek heen. Oh, wat had ik hem graag meegenomen. Er zat een slotje op de deur, maar de sleutel zat er gewoon in. En waarom zat hij daar? Geen huis in de buurt, alleen maar een schuur. En waaks was hij zeker niet. Het is goed dat de wet wordt gewijzigd, maar een echte verbetering voor het welzijn van de honden zal toch echt tot die boeren moeten doordringen. 

Die heb ik lekker doorgebracht in Nederland. Een goede test voor de nieuwe auto, 1800 kilometer rijden, dan komen de mankementen wel aan het licht. Het is best spannend om met een net aangeschafte auto zo’n lange reis te gaan maken. Maar het is een kanjer gebleken! De cruise control was geweldig ontspannen rijden, een aanwinst die ik niet kende. De reis ging dan ook zeer voorspoedig. 

En terwijl Spanje zuchtte onder de vele hittegolven deze zomer, zat ik met de honden lekker binnen, omdat het buiten behoorlijk veel regende. Gelukkig niet altijd, dus we hebben heerlijke dingen kunnen ondernemen. Natuurlijk veel kringloopwinkels bezocht omdat ze in Spanje maar mondjesmaat zijn en ik er dol op ben. Weinig gekocht want mijn beperkte, kleine huisje heeft niet veel ruimte voor ‘niet functionele’ spullen, maar ontzettend genoten van alles wat ik heb gezien. Weer door parken en bossen gelopen en Kiki op het strand zien genieten met de vele andere honden die ze heeft ontmoet. En dat maakte me dan ook weer heel duidelijk dat Robbie ouder wordt. Hij hoeft niet los, wil niet spelen, sjokt met me mee en wil eigenlijk alleen zijn behoeften doen en terug naar zijn mand. Mijn lieve, oude dibbes is ook wat doof nu en springen in de auto of op het bed zit er niet meer in. Gelukkig kan hij nog wel lachen en genieten, en dan is hij gewoon weer even een jonge hond. 

En nu dus weer terug in Spanje. Het is wel wennen, zonder de luxe en het gezelschap van familie. Er moet weer water worden gehaald en kleding worden gewassen zonder machine. Nadat ik vanmorgen alle was had opgehangen brak de lijn, kon ik weer alles afspoelen en ophangen op een nieuwe waslijn. Ik ben duidelijk weer terug op mijn plek met de schone luchten, de stilte, de ruimte. De honden zijn thuis, Kiki de hele dag lekker los en Robbie altijd bij het huisje in de buurt. Dank aan de familie voor de fantastische tijd, ontmoetingen, etentjes en cadeautjes. Naar mijn mening was het weer veel te kort. 

Vandaag 6 juni was het apk dag, maar die heb ik afgezegd. De reden? De garage heeft me een paar weken geleden verteld dat er een onderdeel vervangen moet worden. En dat onderdeel, de differentiaal, kost 3200 euro. Exclusief btw en arbeidsloon! Slik, oeps, wat? Dus ben ik me toch gaan verdiepen in een vervangende auto omdat ik niet eens weet wat mijn auto nog waard is. 1e bezoek aan een garage in de stad. Oh, moeilijk, mevrouw. Een geïmporteerde auto van 13 jaar met 250.000 kilometer op de teller en dan ook nog benzine? Ik ben verschillende garages afgegaan en heb zelfs een bod van 300 euro gekregen. De meeste garages wilden hem niet eens hebben. Allemachtig, is echt de automaffia hier. 

Er werd me aangeraden de auto particulier te verkopen op een soort marktplaats, maar daar zie ik van af. Er is nog prima mee te rijden, en de auto ziet er prima uit, airco werkt, motor is perfect, alles verder fantastisch. Maar ik ga geen particulier opzadelen met een auto waar echt veel kosten aan worden verwacht. De apk zou hij doorkomen, zei de meneer van de garage, en misschien kun je er nog prima een paar jaar mee rijden, maar particuliere verkoop is uitgesloten voor mij. Zelf zou ik ook geen kat in de zak willen kopen. 

Vandaag weer naar een garage gereden waar een interessante auto stond. Inruil voor mijn auto bleek de hoogste ever! Ik heb een proefrit gemaakt en ben door het dolle heen. De auto is maar 11 maanden jonger dan mijn huidige auto, maar alles voelde zo nieuw aan en zag er zo goed uit. En heel veel minder kilometers, en een diesel, en een SUV. Beter geschikt voor het terrein waar ik woon. Zelfs het onderhandelen ging perfect, wat betekent dat ik vrijdag mijn nieuwe auto kan gaan halen. Met spijt in mijn hart lever ik mijn auto dan in. 11 jaar waren we samen, hebben we 200.000 km gereden en kennen elkaar door en door. Die auto is een deel van mij en ik hoop dat ze een nieuwe eigenaar krijgt die er ook zuinig op zal zijn en dat ze nog jaren mee zal gaan. Nog een paar dagen is ze van mij, dat worden hele speciale dagen, dat kan ik je verzekeren.