Boerin Spanje

Goede titel, maar het gaat niet om een wedstrijd voor de mooiste tekening. Oh nee, dit gaat over de spinachtige beestjes die zich met alle liefde vastklampen aan een lichaam. Mens of dier, dat maakt ze niet uit, als er maar bloed in zit.

Nu blijkt dat mijn kleine Kiki een echte tekenvanger is. Niet met haar bekkie, maar met haar lijfje. Mooi slank en strak, meestal rennend en springend door de hoge begroeiing. Opstaande oortjes, onvermoeibaar, brede lach en vol enthousiasme, dat is Kiki ten voeten uit. 

We waren anderhalf uur aan de wandel geweest bij het water, af en toe lekker zwemmen, water drinken en genieten. Robbie en Kiki hadden de grootste lol samen. Eenmaal terug in de auto had ik al 8 teken verwijderd van Kiki. Dat leek me wel voldoende na de wandeling. Maar eenmaal thuis bij de controle bleken er nog wel een paar te zijn.

Dat meisje is echt miniformaat, maar er waren 37 teken met haar mee naar huis gekomen. Zevenendertig bloedzuigende mini spinnetjes. In haar oren, op haar buik, billen, rug en nek. Overal die kleine ettertjes. Kiki liet het gelaten over zich heenkomen dat ik ze allemaal van haar verwijderde, ontspannen met haar ogen dicht. 

De enige manier om de teken te doden is… Plakband. Niet water, geen scherpe nagels, geen gestamp op een teek. Nee, plakband werkt naar mijn mening als enige. Het kost wel een rol per voorjaar, maar dan ben je wel goed bezig met het doden van die parasieten. Robbie had er ook 4 en ik had er 1, maar Kiki is dus echt onze tekenvanger. Hieperdepiep hoeraaaaa.

Voor het eerst in 3 jaar ben ik weer in de auto gestapt om naar Nederland te gaan. Met een autozieke Kiki en een brave Robbie. Van te voren had ik me voorgenomen om door te rijden, wat er ook achterin met de honden zou gebeuren qua geluid en kots en uitwerpselen. Maar er was helemaal niets aan de hand, beide honden waren super braaf, sliepen en lieten me lekker meezingen met de muziek zonder commentaar. De reis duurde wel 24 uur, met pauzes natuurlijk. Op het laatst was de fut er wel uit, maar als de bestemming is bereikt maakt dat weer heel veel goed. Eerst een paar dagen bijkomen, slapen, wandelen en ontspannen voordat we weer een beetje onszelf waren. Het weer in Nederland werkte niet echt mee, harde wind en heel veel regen. 

Ik ging naar Nederland om te helpen klussen in ruil voor inwoning, maar ook om te genieten en mijn familie weer te zien. Nieuwe omgevingen verkennen, oude plekken bezoeken. En vooral heel erg veel kringloopwinkels afstruinen, mijn grootste hobby. In Spanje zijn ze er wel, maar begrijpen ze het concept van een kringloopwinkel niet. In Nederland heb ik er enorm van genoten. Soms wel 4 op een dag bezocht. Maar ook veel klussen zoals ik had beloofd. Schilderen van muren, deuren, kozijnen… Echt heel veel schilderen. Ik zou een week of 6 blijven, maar het zijn 3 maanden geworden. Toen werd het echt tijd om terug te gaan naar mijn basis. Eenmaal thuis was het wel even slikken. Het huisje vol stof, spinnenwebben en bladeren, de campo vol onkruid. Geen luxe meer, maar wel weer thuis. Ik knijp mijn handen dicht met mijn plekje in de zon. 25 Graden nu, en mijn accu laadt weer helemaal op. De honden hebben hun vrijheid terug en genieten daarvan. Kiki heeft haar angst voor de auto bijna overwonnen, ze springt er nu zelf in, hoeft niet meer over te geven, maar heeft er nog geen lol in. Gelukkig heeft ze Robbie, daar mag ze altijd tegenaan liggen. 

Toen ik bijna 6 jaar geleden in Spanje aankwam met mijn campertje, had ik alleen een stuk grond gekocht met olijfbomen. Ruim anderhalve hectare plek om mijn camper neer te zetten. Inschrijven bij de gemeente kon toen nog niet omdat ik geen huis had. Toen het huis bijna af was en ik me ging inschrijven, dacht ik dat dat voldoende was om resident in Spanje te zijn. Ik was uitgeschreven in Nederland en hier ingeschreven, appeltje eitje toch?

Dat regels hier anders zijn, bleek toen ik in het begin van 2020, tijdens de complete lockdown hier, werd aangehouden door de guardia civil omdat ik op straat liep. Hoewel het stokbrood uit mijn tas stak, wilden ze toch weten waarom ik niet ergens binnen zat, wat destijds verplicht was. Ze vroegen mijn NIE, het BSN nummer in Spanje, en een tarjeta. Ik had geen idee wat ze bedoelden. Na onderzoek bleek het om een TIE te gaan, een tijdelijke residentie. Omdat ik geen inkomen heb en leef van spaargeld, heeft niemand mij er eerder naar gevraagd en wist ik niet dat je met dat kaartje in bezit pas echt resident bent.

De TIE kan worden aangevraagd bij de Policia Nacional De Extranjeros in de hoofdstad van de regio. Een afspraak moet je online maken, maar dat kan alleen op bepaalde tijden en ook alleen voor de volgende ochtend. Je moet natuurlijk allerlei bewijsstukken meenemen en ik dacht alles verzameld te hebben. Echter bleek dat mijn pasje van de zorgverzekering niet voldoende was, ik moest de hele polis overhandigen. Dus een paar weken later weer een afspraak gemaakt en weer een paar uur in de auto om de polis af te geven. Het kon wel 2 tot 3 maanden duren voordat ik iets met de post zou ontvangen. Toen ik na 6 maanden nog niets had, heb ik maar weer een afspraak gemaakt om verhaal te halen. Na ruim een uur wachten bleek binnen 2 minuten dat ze me een week na mijn tweede bezoek al een bericht hadden gestuurd. Dus vroeg ik om mijn Tarjeta (kaartje) maar daarvoor moest ik een nieuwe afspraak maken. HUH?? Ik was er nu toch. Soms voelt het hier echt nog als de middeleeuwen. Want ik moest eerst een formulier printen, dat meenemen naar een bank, daar 12 euro betalen en met het bewijs van betaling kon ik dan terugkomen. Waarom niet gewoon pinnen?

Ach, me druk maken lost niets op, dus ik heb geprint, betaald en wilde online een afspraak maken voor de volgende dag. Ha, dat had je gedacht! De eerstvolgende afspraak die vrij was, was 6 weken later. Zes weken om een pasje op te halen die er al maanden ligt. Mijn beide boeren klompen zijn gebroken van ongeloof.

Over een maand of 2 stap ik dus voor de vierde keer in de auto om in 2 uur naar de stad te rijden. Retour zijn het dan al 16 auto uren. Voor een pasje. Pffff.

Allereerst de allerbeste wensen voor jullie, ik hoop dat 2022 een positief en gezond jaar voor je zal worden. Misschien dat je dit jaar je dromen waar zult gaan maken, dan wens ik je veel succes. Ook als je nog wat meer tijd nodig hebt voordat je je hart kunt gaan volgen, heel erg veel plezier met de voorbereidingen. En wanneer je tevreden en gelukkig bent met je huidige leven, dan is het voor jou misschien je droom om dat geluk vast te houden. 

In goede voornemens op 1 januari geloof ik zelf niet. Als je ergens niet gelukkig mee bent kun je het ook de volgende dag al proberen te veranderen. Want elke dag is er een en van uitstel komt vaak afstel. En mocht het niet meteen lukken, dan kun je het gewoon later weer proberen. Je leven aanpassen, omgooien of veranderen is niet zomaar iets, het vergt kracht, moed en doorzettingsvermogen. Of je nu wilt stoppen met roken, een andere baan wilt, voor het eerst op jezelf gaat wonen of gaat emigreren. Doe het stapje voor stapje; een ding tegelijk zodat je het overzicht kunt bewaren. Geniet van het proces, ook bij tegenslagen, en vier de vorderingen, dat is zo belangrijk. 

Maak er jouw jaar van en blijf gezond.

5 december, wat een feest
Want de Sint is bij me langs geweest
Ik had niet eens mijn schoen gezet
Maar deze verrassing is dolle pret

Een hoofdletter van chocolade
En ook nog eens een van Verkade
Strooigoed, pepernoten en speculaas
Wat een kanjer, die Sinterklaas

Ook de dieren zijn niet vergeten
Kauwstaafjes voor Robbie om te eten
En snoepjes voor Mambo de kat
En voor Kiki ook nog wat

Hartelijk dank voor deze geschenken
Zo leuk als mensen aan je denken
Uit het oog is dus niet uit het hart
Deze feestdag was heel apart

In Spanje is het helaas niet altijd mooi weer. Dat had ik wel eerder gemerkt, maar de afgelopen tijd werd het weer extra duidelijk. Dagen en nachten regen, dan ga je de zon wel missen. En ik niet alleen, ook de zonnepanelen vingen nauwelijks nog wat stralen op. En toen was het opeens op, de stroom. Alles in een klap donker in huis en de koelkast stopt er dan ook mee. Kaarsjes aan vind ik geen enkel probleem en een zaklantaarn heb ik ook altijd klaar liggen voor zulke noodgevallen.

Het was niet de eerste keer dat het systeem er de brui aan gaf. Dat komt mede doordat de accu’s na verloop van tijd steeds slechter worden. Ze hebben ongeveer 1200 cycli, en elke dag is er een. Dan is het na 3,5 jaar wel afgelopen met de opslagcapaciteit en dat ga je merken wanneer de zon zich weigert te laten zien.

Vooral het missen van de vriezer was een probleem. Het is gewoon een vriesvak in een tafelmodel koelkast, maar er lag wel vlees in. En na 3 dagen zonder stroom werd het hoog tijd om alles te gaan bakken en braden. Ik heb vooral veel soep gegeten, met veel vlees, en de honden genoten van het gebraden gehakt door hun eten en af en toe een lekker gebakken worstje. Samen hoefden we in ieder geval niets weg te gooien, want dat zou ik erg zonde hebben gevonden.

Inmiddels heeft de regen plaatsgemaakt voor harde wind, zeg eigenlijk maar storm. Dag in dag uit, om gek van te worden. De wolken razen zo snel over dat je er niet eens meer figuren in kunt herkennen, iets wat ik graag doe. Lichtpuntje is de zon die wel weer af en toe langs komt. Dus het licht kan weer aan en ik heb zelfs de stekker van de koelkast weer in het stopcontact gestoken. Maar het is pas november en de echte donkere dagen komen nog. Het is tijd voor mij om me te gaan oriënteren op nieuwe accu’s.

Na een hele hete en droge zomer is het weer nu heel aangenaam. Rond de 25 graden overdag is heerlijk om de handen weer uit de mouwen te steken. Ik moet met enige schaamte bekennen dan ik de hele zomer erg weinig heb gedaan aan de finca. Met temperaturen rond de 40 graden is zelfs een wandeling te veel, niet alleen voor mij maar zeker ook voor de honden. Ik heb me dus vooral bezig gehouden met boeken lezen, spelletjes spelen en koken.

Weinig lichaamsbeweging en lekker koken, eten en drinken is bijzonder slecht voor mijn gewicht gebleken. Ik zit mezelf in de weg, dus hoog tijd om het roer weer om te gooien. Ik kook gezonder, eet minder, wandel elke dag minimaal vijf kilometer en ga weer aan de gang in mijn ’tuintje’. En ik geniet van alles, het geeft me energie nu ik weer lekker aan het aanpakken ben en het knapt allemaal nog lekker op ook.

Voorlopig blijft het zonnig en warm, de herfst was me zo welkom. Hopelijk blijft de winter nog een tijdje weg.

Het is alweer een jaar geleden dat de auto gekeurd is. De APK heet in Spanje ITV en gaat een beetje anders. Het keuringsbedrijf in Spanje is onafhankelijk. Dat houdt dus in dat ze alleen de keuring uitvoeren, niets repareren of herstellen. Dus slim als ik ben, haha, breng ik de auto altijd voor de ITV naar een garage om hem helemaal door te lichten. Een grote beurt kennen ze hier niet, en ze doen ook echt niets meer dan je zelf aangeeft. Vorig jaar bij de ITV zeiden ze dat de remmen wel aan de beurt zouden zijn dit jaar, dus bij de garage zei ik dat ze op de remmen moesten letten en de olie moesten vervangen en alles na moesten kijken. Een breed begrip, dat begrijp ik. Maar het is een garage waar ik al 5 jaar kom en al die tijd hetzelfde van ze verlang.

Bij het ophalen van de auto bleek dat de muizen een filter hadden genuttigd en was de olie vervangen. Prima, dus niets mis met de remmen of de banden. Dacht ik, dus. Gisteren bij de keuring bleek dat er een lamp stuk was en ik moest echt nieuwe achterbanden hebben. Verdorie. Dus meteen naar de garage terug, banden bestellen en vandaag terug naar de ITV. En nu kwam de auto wel door de keuring. Ik kan er dus weer een jaartje mee vooruit. 

Hoewel ik al vanaf het begin heb gezegd dat mijn auto niet geschikt is voor het landelijke leven en de daarbij behorende wegen, rijd ik nog steeds in mijn 11 jaar oude kanjer met inmiddels 218.000 km op de teller. En het is geen diesel. Dit jaar wil ik dus op zoek naar een vervangende auto, het liefste een busje waarin ik zelf grotere dingen kan vervoeren. Nadeel daarvan is dat bedrijfsauto’s twee keer per jaar naar de keuring moeten. Ik denk er nog maar even over na. 

Na de enorme overvloed aan sneeuw in Spanje, heeft Nederland er onlangs ook van kunnen genieten. En dan vooral van het schaatsen. Ik heb de foto’s gezien, wat een fijne sfeer. Dan krijg ik toch een heel klein beetje heimwee. Ik ben altijd dol geweest op schaatsen. Toen ik naar Spanje emigreerde heb ik met pijn in mijn hart mijn schaatsen weg moeten doen. Ik had ze al sinds mijn zestiende verjaardag, maar wie neemt er schaatsen mee naar Spanje. Achteraf had ik er misschien plantjes in kunnen laten groeien, maar toen ik vijf jaar geleden met mijn campertje naar Spanje vertrok, had ik maar weinig bagage. Alles destijds verkocht of weggeven. Of weggegooid. Ik ben niet erg materialistisch, maar dingen missen mag af en toe wel, toch?

En nu heb ik genoeg tijd om aan al die dingen te denken. Ik kan namelijk nauwelijks nog lopen. Door het harde werken na de sneeuw; denk aan takken verslepen, het zagen van stammen met de hand, verbranden van de olijftakken en ook nog zorgen dat er water en warmte in huis is, ben ik mezelf een beetje voorbij gelopen. Mijn knie wil niet meer. Of het een gescheurde pees is, verrekte kniebanden, een miniscusprobleem of wat voor kwaal dan ook, het doet verrekte veel pijn. Buigen gaat niet, strekken gaat niet, wandelen met Robbie is een crime. Autorijden is te doen, als ik weinig de koppeling gebruik. Rust, dat heb ik mezelf voorgeschreven. Ik zou zo veel willen doen, de lente is in aantocht en het is nu heel fijn werken buiten. Maar ik zit op de bank, met mijn been omhoog te hopen dat ik snel weer zal herstellen.

Soms vergeet ik gewoon dat ik geen twintig, dertig, veertig of vijftig meer ben. Ik wil zo graag door met alles, maar ik denk dat de tijd is gekomen om wat pauzes in te bouwen en niet meer uren lang te werken, als een boerin. Eerst mijn arm, nu mijn been. Ik ga leren luisteren naar mijn lichaam, zet de tv straks maar aan en ga kijken naar andere mensen die wel alles kunnen doen, met Robbie en Alaska aan mijn zijden. Met zijn drieën kunnen we alles aan.