Boerin Spanje

Ik las in het nieuws dat de inflatie in Nederland het hoogste is van de hele eurozone. Ook hier in Spanje merk ik dat ik voor mijn weekbudget opvallend minder boodschappen in mijn karretje kan leggen. Als je zoals ik moet leven van je spaargeld, komt die inflatie best hard aan. Ik ben hier nu ruim 6 jaar en voordat ik mijn AOW zal ontvangen, moet ik nog ruim 9 jaar van mijn spaargeld leven. Natuurlijk had ik wel een beetje rekening gehouden dat spaargeld op den duur minder waard wordt, maar nu gaat het wel heel erg snel.

Ik leef al zeer zuinig en toch moet ik nu nog meer bezuinigen. Dat betekent voor mij bijvoorbeeld minder vlees, minder toiletpapier, geen toetje meer en minder traktaties voor de huisdieren. Uit eten moet ik maar even overslaan en een biefstukje zo eens in de 3 maanden zit er ook niet meer in. 

Ik vraag me af hoe jullie dat in Nederland allemaal redden. De gasprijzen, de brandstof, de boodschappen. Ik denk eigenlijk dat veel mensen het zo langzamerhand niet meer kunnen bolwerken. Hoe ga je in een duur land als Nederland om met meer geld uitgeven dan ontvangen? 

Ik heb er zelf voor gekozen om hier in relatieve armoede te leven, helemaal back to basic. Ik krijg niet heel veel rekeningen per jaar, maar dat is in Nederland natuurlijk een ander verhaal. Ik leef met jullie mee!! Houd vol, we wachten op betere tijden, die komen echt wel weer. 

Het is pas juni en al een tijdje boven de 35 graden. Dat is erg heet in de schaduw, maar bloedje heet in de zon. Ook de nachten zijn rond de 25 graden, dus slapen is een probleempje geworden. In het huis is het niet meer onder de 25 graden te krijgen, ik heb uiteraard geen airco of andere stroom verslindende oplossingen tegen de hitte. Ik heb een ventilator en dat is al erg fijn, wat wind tegen je aan. De honden wilden er eerst niets van weten, maar inmiddels mag ik opschuiven omdat zij graag de wind willen voelen.

Ook de dag en nacht zijn inmiddels anders. Half 6 opstaan en dan aan de gang op het land. De honden vinden het dan ook nog lekker in de schaduw. Om 12 uur sluit ik de ramen, deuren en luiken en doe het licht in huis aan. Tot die tijd heb ik lekker gewerkt op het land en is vooral Kiki weer een heleboel energie kwijt. We doen samen een siësta, zoals dat ook hoort in Spanje. Om half 4 moeten de honden echt weer plassen, maar dat gaat dan ook supersnel. Vanwege de hitte willen ze niets liever dan weer heel snel naar binnen. Eten willen ze ook niet echt veel, wel drinken, gelukkig.

Dus, ondanks de hitte, de slapeloze nachten en de opsluiting in het huis vanaf de middag, is het heerlijk. Ik klaag niet over de warmte, hoewel…. Als ik de honden zo zie hijgen gaat het me wel aan het hart. En het is nog niet eens zomer. 

Goede titel, maar het gaat niet om een wedstrijd voor de mooiste tekening. Oh nee, dit gaat over de spinachtige beestjes die zich met alle liefde vastklampen aan een lichaam. Mens of dier, dat maakt ze niet uit, als er maar bloed in zit.

Nu blijkt dat mijn kleine Kiki een echte tekenvanger is. Niet met haar bekkie, maar met haar lijfje. Mooi slank en strak, meestal rennend en springend door de hoge begroeiing. Opstaande oortjes, onvermoeibaar, brede lach en vol enthousiasme, dat is Kiki ten voeten uit. 

We waren anderhalf uur aan de wandel geweest bij het water, af en toe lekker zwemmen, water drinken en genieten. Robbie en Kiki hadden de grootste lol samen. Eenmaal terug in de auto had ik al 8 teken verwijderd van Kiki. Dat leek me wel voldoende na de wandeling. Maar eenmaal thuis bij de controle bleken er nog wel een paar te zijn.

Dat meisje is echt miniformaat, maar er waren 37 teken met haar mee naar huis gekomen. Zevenendertig bloedzuigende mini spinnetjes. In haar oren, op haar buik, billen, rug en nek. Overal die kleine ettertjes. Kiki liet het gelaten over zich heenkomen dat ik ze allemaal van haar verwijderde, ontspannen met haar ogen dicht. 

De enige manier om de teken te doden is… Plakband. Niet water, geen scherpe nagels, geen gestamp op een teek. Nee, plakband werkt naar mijn mening als enige. Het kost wel een rol per voorjaar, maar dan ben je wel goed bezig met het doden van die parasieten. Robbie had er ook 4 en ik had er 1, maar Kiki is dus echt onze tekenvanger. Hieperdepiep hoeraaaaa.

Voor het eerst in 3 jaar ben ik weer in de auto gestapt om naar Nederland te gaan. Met een autozieke Kiki en een brave Robbie. Van te voren had ik me voorgenomen om door te rijden, wat er ook achterin met de honden zou gebeuren qua geluid en kots en uitwerpselen. Maar er was helemaal niets aan de hand, beide honden waren super braaf, sliepen en lieten me lekker meezingen met de muziek zonder commentaar. De reis duurde wel 24 uur, met pauzes natuurlijk. Op het laatst was de fut er wel uit, maar als de bestemming is bereikt maakt dat weer heel veel goed. Eerst een paar dagen bijkomen, slapen, wandelen en ontspannen voordat we weer een beetje onszelf waren. Het weer in Nederland werkte niet echt mee, harde wind en heel veel regen. 

Ik ging naar Nederland om te helpen klussen in ruil voor inwoning, maar ook om te genieten en mijn familie weer te zien. Nieuwe omgevingen verkennen, oude plekken bezoeken. En vooral heel erg veel kringloopwinkels afstruinen, mijn grootste hobby. In Spanje zijn ze er wel, maar begrijpen ze het concept van een kringloopwinkel niet. In Nederland heb ik er enorm van genoten. Soms wel 4 op een dag bezocht. Maar ook veel klussen zoals ik had beloofd. Schilderen van muren, deuren, kozijnen… Echt heel veel schilderen. Ik zou een week of 6 blijven, maar het zijn 3 maanden geworden. Toen werd het echt tijd om terug te gaan naar mijn basis. Eenmaal thuis was het wel even slikken. Het huisje vol stof, spinnenwebben en bladeren, de campo vol onkruid. Geen luxe meer, maar wel weer thuis. Ik knijp mijn handen dicht met mijn plekje in de zon. 25 Graden nu, en mijn accu laadt weer helemaal op. De honden hebben hun vrijheid terug en genieten daarvan. Kiki heeft haar angst voor de auto bijna overwonnen, ze springt er nu zelf in, hoeft niet meer over te geven, maar heeft er nog geen lol in. Gelukkig heeft ze Robbie, daar mag ze altijd tegenaan liggen. 

Toen ik bijna 6 jaar geleden in Spanje aankwam met mijn campertje, had ik alleen een stuk grond gekocht met olijfbomen. Ruim anderhalve hectare plek om mijn camper neer te zetten. Inschrijven bij de gemeente kon toen nog niet omdat ik geen huis had. Toen het huis bijna af was en ik me ging inschrijven, dacht ik dat dat voldoende was om resident in Spanje te zijn. Ik was uitgeschreven in Nederland en hier ingeschreven, appeltje eitje toch?

Dat regels hier anders zijn, bleek toen ik in het begin van 2020, tijdens de complete lockdown hier, werd aangehouden door de guardia civil omdat ik op straat liep. Hoewel het stokbrood uit mijn tas stak, wilden ze toch weten waarom ik niet ergens binnen zat, wat destijds verplicht was. Ze vroegen mijn NIE, het BSN nummer in Spanje, en een tarjeta. Ik had geen idee wat ze bedoelden. Na onderzoek bleek het om een TIE te gaan, een tijdelijke residentie. Omdat ik geen inkomen heb en leef van spaargeld, heeft niemand mij er eerder naar gevraagd en wist ik niet dat je met dat kaartje in bezit pas echt resident bent.

De TIE kan worden aangevraagd bij de Policia Nacional De Extranjeros in de hoofdstad van de regio. Een afspraak moet je online maken, maar dat kan alleen op bepaalde tijden en ook alleen voor de volgende ochtend. Je moet natuurlijk allerlei bewijsstukken meenemen en ik dacht alles verzameld te hebben. Echter bleek dat mijn pasje van de zorgverzekering niet voldoende was, ik moest de hele polis overhandigen. Dus een paar weken later weer een afspraak gemaakt en weer een paar uur in de auto om de polis af te geven. Het kon wel 2 tot 3 maanden duren voordat ik iets met de post zou ontvangen. Toen ik na 6 maanden nog niets had, heb ik maar weer een afspraak gemaakt om verhaal te halen. Na ruim een uur wachten bleek binnen 2 minuten dat ze me een week na mijn tweede bezoek al een bericht hadden gestuurd. Dus vroeg ik om mijn Tarjeta (kaartje) maar daarvoor moest ik een nieuwe afspraak maken. HUH?? Ik was er nu toch. Soms voelt het hier echt nog als de middeleeuwen. Want ik moest eerst een formulier printen, dat meenemen naar een bank, daar 12 euro betalen en met het bewijs van betaling kon ik dan terugkomen. Waarom niet gewoon pinnen?

Ach, me druk maken lost niets op, dus ik heb geprint, betaald en wilde online een afspraak maken voor de volgende dag. Ha, dat had je gedacht! De eerstvolgende afspraak die vrij was, was 6 weken later. Zes weken om een pasje op te halen die er al maanden ligt. Mijn beide boeren klompen zijn gebroken van ongeloof.

Over een maand of 2 stap ik dus voor de vierde keer in de auto om in 2 uur naar de stad te rijden. Retour zijn het dan al 16 auto uren. Voor een pasje. Pffff.

Allereerst de allerbeste wensen voor jullie, ik hoop dat 2022 een positief en gezond jaar voor je zal worden. Misschien dat je dit jaar je dromen waar zult gaan maken, dan wens ik je veel succes. Ook als je nog wat meer tijd nodig hebt voordat je je hart kunt gaan volgen, heel erg veel plezier met de voorbereidingen. En wanneer je tevreden en gelukkig bent met je huidige leven, dan is het voor jou misschien je droom om dat geluk vast te houden. 

In goede voornemens op 1 januari geloof ik zelf niet. Als je ergens niet gelukkig mee bent kun je het ook de volgende dag al proberen te veranderen. Want elke dag is er een en van uitstel komt vaak afstel. En mocht het niet meteen lukken, dan kun je het gewoon later weer proberen. Je leven aanpassen, omgooien of veranderen is niet zomaar iets, het vergt kracht, moed en doorzettingsvermogen. Of je nu wilt stoppen met roken, een andere baan wilt, voor het eerst op jezelf gaat wonen of gaat emigreren. Doe het stapje voor stapje; een ding tegelijk zodat je het overzicht kunt bewaren. Geniet van het proces, ook bij tegenslagen, en vier de vorderingen, dat is zo belangrijk. 

Maak er jouw jaar van en blijf gezond.

5 december, wat een feest
Want de Sint is bij me langs geweest
Ik had niet eens mijn schoen gezet
Maar deze verrassing is dolle pret

Een hoofdletter van chocolade
En ook nog eens een van Verkade
Strooigoed, pepernoten en speculaas
Wat een kanjer, die Sinterklaas

Ook de dieren zijn niet vergeten
Kauwstaafjes voor Robbie om te eten
En snoepjes voor Mambo de kat
En voor Kiki ook nog wat

Hartelijk dank voor deze geschenken
Zo leuk als mensen aan je denken
Uit het oog is dus niet uit het hart
Deze feestdag was heel apart

In Spanje is het helaas niet altijd mooi weer. Dat had ik wel eerder gemerkt, maar de afgelopen tijd werd het weer extra duidelijk. Dagen en nachten regen, dan ga je de zon wel missen. En ik niet alleen, ook de zonnepanelen vingen nauwelijks nog wat stralen op. En toen was het opeens op, de stroom. Alles in een klap donker in huis en de koelkast stopt er dan ook mee. Kaarsjes aan vind ik geen enkel probleem en een zaklantaarn heb ik ook altijd klaar liggen voor zulke noodgevallen.

Het was niet de eerste keer dat het systeem er de brui aan gaf. Dat komt mede doordat de accu’s na verloop van tijd steeds slechter worden. Ze hebben ongeveer 1200 cycli, en elke dag is er een. Dan is het na 3,5 jaar wel afgelopen met de opslagcapaciteit en dat ga je merken wanneer de zon zich weigert te laten zien.

Vooral het missen van de vriezer was een probleem. Het is gewoon een vriesvak in een tafelmodel koelkast, maar er lag wel vlees in. En na 3 dagen zonder stroom werd het hoog tijd om alles te gaan bakken en braden. Ik heb vooral veel soep gegeten, met veel vlees, en de honden genoten van het gebraden gehakt door hun eten en af en toe een lekker gebakken worstje. Samen hoefden we in ieder geval niets weg te gooien, want dat zou ik erg zonde hebben gevonden.

Inmiddels heeft de regen plaatsgemaakt voor harde wind, zeg eigenlijk maar storm. Dag in dag uit, om gek van te worden. De wolken razen zo snel over dat je er niet eens meer figuren in kunt herkennen, iets wat ik graag doe. Lichtpuntje is de zon die wel weer af en toe langs komt. Dus het licht kan weer aan en ik heb zelfs de stekker van de koelkast weer in het stopcontact gestoken. Maar het is pas november en de echte donkere dagen komen nog. Het is tijd voor mij om me te gaan oriënteren op nieuwe accu’s.

Na een hele hete en droge zomer is het weer nu heel aangenaam. Rond de 25 graden overdag is heerlijk om de handen weer uit de mouwen te steken. Ik moet met enige schaamte bekennen dan ik de hele zomer erg weinig heb gedaan aan de finca. Met temperaturen rond de 40 graden is zelfs een wandeling te veel, niet alleen voor mij maar zeker ook voor de honden. Ik heb me dus vooral bezig gehouden met boeken lezen, spelletjes spelen en koken.

Weinig lichaamsbeweging en lekker koken, eten en drinken is bijzonder slecht voor mijn gewicht gebleken. Ik zit mezelf in de weg, dus hoog tijd om het roer weer om te gooien. Ik kook gezonder, eet minder, wandel elke dag minimaal vijf kilometer en ga weer aan de gang in mijn ’tuintje’. En ik geniet van alles, het geeft me energie nu ik weer lekker aan het aanpakken ben en het knapt allemaal nog lekker op ook.

Voorlopig blijft het zonnig en warm, de herfst was me zo welkom. Hopelijk blijft de winter nog een tijdje weg.