Boerin Spanje

Het is mei, een prachtige maand in Spanje. Warm, droog, fleurig qua bloemen en nog niet zo idioot heet. Maar voor mij is het ook de maand waarin ik weer van alles moet regelen voor de auto. En daar heb ik echt een bloedhekel aan. Niet voor niets, dat zal ik je vertellen.

Ik ben op 9 mei naar de garage gereden met mijn auto. Ik heb de monteur de storingen uitgelegd en hij zei dat ik 16 mei de auto om 8.30 uur kon brengen. Ik had er rekening mee gehouden dat ik 4 uur aan de wandel kan gaan, want dat gaat al jaren zo. Maar nu zette ik de auto neer en zei de monteur dat ik de volgende dag om 17.00 uur de auto weer kon halen. Que? Mijn huisje en de garage zijn ruim 20 autominuten van elkaar verwijderd. En zonder auto is het ruim 3 uur lopen naar huis… Maar he, het is zoals het is, dus ging ik aan de wandel. En hoe lief, vrienden van mij zeiden meteen dat ik hun auto kon lenen en kwamen me met 2 auto’s tegemoet. 1 mocht ik meenemen naar mijn huis en zij gingen samen weer terug naar hun eigen huis. Hoe fantastisch is dat!

De volgende dag ben ik dus om 17.00 uur met de leenauto bij de garage, waar mijn auto nog in de lucht hangt met de wielen eraf. De monteur zei me dat de auto pas de volgende dag nieuwe banden kan krijgen. 3 kwartier voor niets gereden dus, goed bezig. Morgen ga ik het weer proberen, maar dat wil helemaal niet zeggen dat het dan in orde is. Want volgende week moet ik sowieso terugkomen voor iets met het stuur en de storing aan de centrale deurvergrendeling moet ik bij de dealer op laten lossen. Waarom zijn dingen soms zo vreselijk moeilijk in Spanje? Waarom kost het zoveel tijd? En dan weet ik nog niet eens wat het allemaal gaat kosten.

Voor 6 juni heb ik een afspraak voor de apk gemaakt. Hopelijk is de auto dan weer zoals hij hoort te zijn om door de jaarlijkse keuring te komen. Want goed beschouwd is mijn (benzine)auto inmiddels ruim 13 jaar oud en heeft bijna 250.000 km op de teller. Ik kijk al vele jaren naar een vervangende auto die beter geschikt is voor op de finca en in de omgeving, maar elke keer vind ik de auto’s te duur en te oud. Want wie koopt er nu een auto die 25 jaar oud is voor 10.000 euro terwijl mijn 13-jarige betrouwbare vierwieler voor mijn gevoel veel meer waard is, maar ik er maar 1.000 euro voor terugkrijg? Ga je dan serieus je auto inruilen? Ik dus niet, dan rijd ik door tot de auto dood is.

Het blijft gewoon vreselijk veel gedoe, al die auto ellende. Het zal mij benieuwen hoe de apk zal gaan volgende maand. Want het feit blijft dat mijn auto niet geschikt is voor het terrein wat hij moet berijden. Toch doet hij dat al 7 jaar, met zuchten en steunen. Ik houd van die auto, dus Fingers crossed.

Ik denk niet dat het veel uitmaakt waar je woont, de lentekriebels komen vanzelf. Vroeger of later. Zelfs hier in  Spanje heb ik het gevoel dat de winter lang is geweest, terwijl die paar maanden kou achteraf best snel zijn gegaan. Als je er middenin zit, lijkt het altijd oneindig. Ik heb deze winter heel veel hout moeten zoeken en zagen om het een beetje aangenaam te maken in mijn kleine huisje. Van dat zagen krijg je het vanzelf warm, maar de honden willen in huis ook niet altijd onder een deken liggen. In november dacht ik dat 18 graden in huis wel te doen zou zijn deze winter, maar dat is niet het geval gebleken. 20 graden had mijn voorkeur, nou ja… om eerlijk te zijn vind ik het pas echt aangenaam bij 22 graden. Geen wonder dat ik er zoveel hout doorheen heb gejaagd dus. 

Op hout stoken is iets anders dan de thermostaat omhoog draaien, waardoor de temperatuur in mijn huisje nogal eens te warm of te koud is. Doseren blijkt moeilijk als je het koud hebt, en voor je het weet moet je dan je trui weer uittrekken omdat het te warm is. Maar nu is de eerste dag zonder kachel inmiddels geweest, en dat vind ik zo fijn.

De lente is hier volop begonnen. Overal zie je nu de bloesem in de bomen van de amandelen (wit) en de nectarines (roze). Het is een prachtig gezicht en ik ben niet de enige die daar blij van wordt. Ook Kiki gaat uit haar dak, staat te dansen en stoeit met de bloesem. De deur kan weer open, de honden liggen weer buiten in de zon, ik heb zelfs weer heel veel zin om schoon te maken. Lentekriebels, ik hoop dat ze nog een tijdje blijven.

Allereerst de allerbeste wensen voor 2023, beste mensen. 2022 was het niet bepaald voor heel veel mensen. Ik hoef het rijtje ellende niet op te noemen, dat is dagelijks in het nieuws. 2023 kan alleen maar beter worden, daar ga ik tenminste graag van uit. 

Aan goede voornemens doe ik niet, je kunt elke dag met een verandering in je leven beginnen, daarvoor hoef je niet te wachten tot het nieuwe jaar. Ik realiseerde me na het kerstdiner bij vrienden en vooral de gezelligheid met verrukkelijk eten en heel veel wijn, dat ik wat moest veranderen. Want na al die wijn stapte ik in de auto en reed de 40 minuten naar huis. De wegen zijn hier overdag al rustig en in de nacht rijdt er helemaal niemand. Ik kwam dan ook niemand tegen, maar het feit dat ik na al die alcohol toch naar huis ging rijden, is zo verkeerd! Ik wachtte dus niet op Dry January, waarin je je alcohol gebruik een maand op pauze zet, maar begon toen mijn eigen bier en wijn op waren. Ik moet zeggen dat het me ontzettend meevalt. Ik speel zelfs met de gedachte om alcohol maar helemaal te schrappen, dat scheelt ook in de portemonnee. En die heeft het zwaar genoeg door de enorme inflatie.

En… In het kader van ‘zorg een beetje beter voor jezelf’ ben ik eind december ook weer begonnen met joggen. De laatste keer was alweer een paar jaar geleden, dus ik ben keurig aan het opbouwen gegaan. Althans, van 10 x 1 minuut ging ik naar 5 x 2 minuten en bij de derde training naar 3 x 6 minuten. Vanmorgen de stopwatch aangezet en door de mist gaan joggen om te zien hoe ver ik kwam. Ik wist wel dat ik best fit ben, ik doe veel zwaar werk op het land en wandel veel met de honden. Maar ik verbaasde mezelf met 30 minuten joggen, zonder pauze. Wow, zo trots op mezelf. 

Als jij ook bent begonnen met veranderingen in je leven, dan wens ik je heel veel succes. Denk er niet te veel over na dat je iets mist wat je zo vertrouwd was, maar zoek afleiding in fijne dingen. En hou gewoon vol, dat klinkt simpel, toch?

Je zou toch denken dat je naar Spanje emigreert en het dan alleen nog maar over zon, zee en terrasjes hoeft te hebben tijdens een gesprek. Zeker niet over het weer, of zo. Bij mij is het weer echter steeds weer onderwerp van gesprek. Want de zomer was schrikbarend heet en droog, niet goed voor de olijfbomen als je ze niet kunt bewateren. En niet goed voor mij en de honden. Zon is leuk, heerlijk, broodnodig zelfs. Maar te veel zon en je sluit je de hele middag op in huis, met de ramen, deuren en luiken dicht. 

En de afgelopen maand is het weer totaal omgeslagen. De herfst was vooral heel rustig, meestal zonnig met af en toe een bui. Prima vol te houden hier, de maanden september en oktober. Maar ook hier verandert het klimaat natuurlijk. Want er kwamen onweersbuien die 24 uur flitsten en donderden en stortbuien waar geen eind aan kwam. En ik bedoel geen regen, nee hoor, echt zoveel water dat het mijn huisje binnen kwam stromen. Tijdens de regen, met de pijpen omhoog in 25 centimeter ijskoud water moest ik redden wat ik redden kon. Maar alles wat ik wegveegde, kwam net zo snel weer terug. Er moesten geulen komen om het water van het huis weg te leiden, met de schep graven want deze boerin heeft geen machines. Lang verhaal kort… Het is gelukt, het huis is niet weggespoeld maar delen van het terrein wel. Enorme stenen die meer dan 100 kilo wegen, zijn gewoon van hun plek gerukt en hebben elders een nieuwe plek gevonden. En ik werd voor het eerst dat ik hier woon, super snipverkouden. Een logisch gevolg van het werken en zweten in het koude water. 

En nu? Ik durf het bijna niet te zeggen maar het is mistig. Al een week lang mistig. En de weersverwachtingen zijn niet erg goed. Windstil, vochtig en regen de komende 10 dagen. Gisteren scheen even de zon en heb ik snel een was gedaan. Maar droog is het allerminst geworden. Nu maar laten hangen tot de zon weer even komt kijken, want ik denk dat zij is vergeten dat dit Spanje is, dat ze elke dag moet shinen. 

Ik las in het nieuws dat de inflatie in Nederland het hoogste is van de hele eurozone. Ook hier in Spanje merk ik dat ik voor mijn weekbudget opvallend minder boodschappen in mijn karretje kan leggen. Als je zoals ik moet leven van je spaargeld, komt die inflatie best hard aan. Ik ben hier nu ruim 6 jaar en voordat ik mijn AOW zal ontvangen, moet ik nog ruim 9 jaar van mijn spaargeld leven. Natuurlijk had ik wel een beetje rekening gehouden dat spaargeld op den duur minder waard wordt, maar nu gaat het wel heel erg snel.

Ik leef al zeer zuinig en toch moet ik nu nog meer bezuinigen. Dat betekent voor mij bijvoorbeeld minder vlees, minder toiletpapier, geen toetje meer en minder traktaties voor de huisdieren. Uit eten moet ik maar even overslaan en een biefstukje zo eens in de 3 maanden zit er ook niet meer in. 

Ik vraag me af hoe jullie dat in Nederland allemaal redden. De gasprijzen, de brandstof, de boodschappen. Ik denk eigenlijk dat veel mensen het zo langzamerhand niet meer kunnen bolwerken. Hoe ga je in een duur land als Nederland om met meer geld uitgeven dan ontvangen? 

Ik heb er zelf voor gekozen om hier in relatieve armoede te leven, helemaal back to basic. Ik krijg niet heel veel rekeningen per jaar, maar dat is in Nederland natuurlijk een ander verhaal. Ik leef met jullie mee!! Houd vol, we wachten op betere tijden, die komen echt wel weer. 

Het is pas juni en al een tijdje boven de 35 graden. Dat is erg heet in de schaduw, maar bloedje heet in de zon. Ook de nachten zijn rond de 25 graden, dus slapen is een probleempje geworden. In het huis is het niet meer onder de 25 graden te krijgen, ik heb uiteraard geen airco of andere stroom verslindende oplossingen tegen de hitte. Ik heb een ventilator en dat is al erg fijn, wat wind tegen je aan. De honden wilden er eerst niets van weten, maar inmiddels mag ik opschuiven omdat zij graag de wind willen voelen.

Ook de dag en nacht zijn inmiddels anders. Half 6 opstaan en dan aan de gang op het land. De honden vinden het dan ook nog lekker in de schaduw. Om 12 uur sluit ik de ramen, deuren en luiken en doe het licht in huis aan. Tot die tijd heb ik lekker gewerkt op het land en is vooral Kiki weer een heleboel energie kwijt. We doen samen een siësta, zoals dat ook hoort in Spanje. Om half 4 moeten de honden echt weer plassen, maar dat gaat dan ook supersnel. Vanwege de hitte willen ze niets liever dan weer heel snel naar binnen. Eten willen ze ook niet echt veel, wel drinken, gelukkig.

Dus, ondanks de hitte, de slapeloze nachten en de opsluiting in het huis vanaf de middag, is het heerlijk. Ik klaag niet over de warmte, hoewel…. Als ik de honden zo zie hijgen gaat het me wel aan het hart. En het is nog niet eens zomer. 

Goede titel, maar het gaat niet om een wedstrijd voor de mooiste tekening. Oh nee, dit gaat over de spinachtige beestjes die zich met alle liefde vastklampen aan een lichaam. Mens of dier, dat maakt ze niet uit, als er maar bloed in zit.

Nu blijkt dat mijn kleine Kiki een echte tekenvanger is. Niet met haar bekkie, maar met haar lijfje. Mooi slank en strak, meestal rennend en springend door de hoge begroeiing. Opstaande oortjes, onvermoeibaar, brede lach en vol enthousiasme, dat is Kiki ten voeten uit. 

We waren anderhalf uur aan de wandel geweest bij het water, af en toe lekker zwemmen, water drinken en genieten. Robbie en Kiki hadden de grootste lol samen. Eenmaal terug in de auto had ik al 8 teken verwijderd van Kiki. Dat leek me wel voldoende na de wandeling. Maar eenmaal thuis bij de controle bleken er nog wel een paar te zijn.

Dat meisje is echt miniformaat, maar er waren 37 teken met haar mee naar huis gekomen. Zevenendertig bloedzuigende mini spinnetjes. In haar oren, op haar buik, billen, rug en nek. Overal die kleine ettertjes. Kiki liet het gelaten over zich heenkomen dat ik ze allemaal van haar verwijderde, ontspannen met haar ogen dicht. 

De enige manier om de teken te doden is… Plakband. Niet water, geen scherpe nagels, geen gestamp op een teek. Nee, plakband werkt naar mijn mening als enige. Het kost wel een rol per voorjaar, maar dan ben je wel goed bezig met het doden van die parasieten. Robbie had er ook 4 en ik had er 1, maar Kiki is dus echt onze tekenvanger. Hieperdepiep hoeraaaaa.

Voor het eerst in 3 jaar ben ik weer in de auto gestapt om naar Nederland te gaan. Met een autozieke Kiki en een brave Robbie. Van te voren had ik me voorgenomen om door te rijden, wat er ook achterin met de honden zou gebeuren qua geluid en kots en uitwerpselen. Maar er was helemaal niets aan de hand, beide honden waren super braaf, sliepen en lieten me lekker meezingen met de muziek zonder commentaar. De reis duurde wel 24 uur, met pauzes natuurlijk. Op het laatst was de fut er wel uit, maar als de bestemming is bereikt maakt dat weer heel veel goed. Eerst een paar dagen bijkomen, slapen, wandelen en ontspannen voordat we weer een beetje onszelf waren. Het weer in Nederland werkte niet echt mee, harde wind en heel veel regen. 

Ik ging naar Nederland om te helpen klussen in ruil voor inwoning, maar ook om te genieten en mijn familie weer te zien. Nieuwe omgevingen verkennen, oude plekken bezoeken. En vooral heel erg veel kringloopwinkels afstruinen, mijn grootste hobby. In Spanje zijn ze er wel, maar begrijpen ze het concept van een kringloopwinkel niet. In Nederland heb ik er enorm van genoten. Soms wel 4 op een dag bezocht. Maar ook veel klussen zoals ik had beloofd. Schilderen van muren, deuren, kozijnen… Echt heel veel schilderen. Ik zou een week of 6 blijven, maar het zijn 3 maanden geworden. Toen werd het echt tijd om terug te gaan naar mijn basis. Eenmaal thuis was het wel even slikken. Het huisje vol stof, spinnenwebben en bladeren, de campo vol onkruid. Geen luxe meer, maar wel weer thuis. Ik knijp mijn handen dicht met mijn plekje in de zon. 25 Graden nu, en mijn accu laadt weer helemaal op. De honden hebben hun vrijheid terug en genieten daarvan. Kiki heeft haar angst voor de auto bijna overwonnen, ze springt er nu zelf in, hoeft niet meer over te geven, maar heeft er nog geen lol in. Gelukkig heeft ze Robbie, daar mag ze altijd tegenaan liggen.