Het werk op de finca is meedogenloos. Ik ben gestopt met het snoeien van de bomen omdat dat eigenlijk in februari moet gebeuren en het nu al april is. Bovendien is in bomen klimmen en onder allerlei vreemde hoeken takken afknippen, zeer inspannend voor het lijf. Het geeft me meer tijd voor het maken van de perken rond de bomen, maar dat is erg zwaar werk. De grond is op sommige plekken zo hard als steen en ik heb geen machine die het allemaal lekker los maakt. Dat betekent dat ik met al mijn kracht de driepoot in de grond ram en na een paar keer de grond dan eindelijk los komt. Gelukkig, niet alle plekken zijn zo hard en het is fijn werken omdat je het direct op ziet knappen.
Mijn spieren vinden het echter wel tijd voor een lange vakantie. Ik heb de laatste weken overal wel last gehad, maar mijn handen hebben het het zwaarste te verduren. Van een dag werken aan een bureau naar een dag werken met gereedschap, takken, klei en onkruid is een behoorlijke overgang. Ik ken mijn handen niet meer terug. Ze zijn opgezet, ik kan met moeite een vuist maken, en waar ik ook kijk zie ik striemen en blaren.
Ik ben nooit een watje geweest en heb altijd alles aangepakt wat gebeuren moest, maar nu zouden er niet eens meer vingerafdrukken afgenomen kunnen worden. En weet je? Ik ben er hartstikke trots op, ondanks de pijnlijke plekken en de door droogte gespleten huid. Straks pak ik de pincet voor de vandaag opgelopen splinters en verwen mijn handen met een lekkere vochtinbrengende crème zodat ik morgen weer verder kan. Niks vakantie voor de spieren, lekker doorgaan en meer eelt kweken, dan verdwijnt de pijn vanzelf, toch?