We zijn er weer, de zomer in Spanje. Het is hier al een tijdje iedere dag rond de 40 graden en dat dan dus in de schaduw. Klinkt vast als een paradijs op aarde als je zelf in de regen en de kou zit maar je kunt van mij aannemen dat het niet te harden is. Schaduw is er nauwelijks op mijn finca, dus ben ik na 11 uur in de ochtend gedwongen om binnen in het huis te blijven. Gelukkig ben ik een ochtendmens en heb ik om die tijd de dagelijkse huishoudelijke klusjes en buiten klussen al gedaan. Dan is het binnen blijven tot in de avond, wanneer de zon achter de bergen verdwijnt. Dat wil niet zeggen dat het dan aangenaam is, maar in ieder geval kan ik alles dan weer even tegen elkaar open zetten om het door te laten waaien. Als er tenminste wind is… Dan moet je maar even vergeten dat de wind ook heel erg warm is en dus niet echt verkoeling geeft. Maar voor het gevoel is het prettig wanneer alles open staat en het lekker tocht in het huis. En Robbie wil dan ook wel even snel plassen onder een enorm grote boom waaronder altijd schaduw is. Want de grond is aan zijn poten ook veel te warm.
En dan komt de nacht… Het is nu 1 uur in de nacht, en het is binnen 32 graden. Je kunt je vast wel indenken dat dat niet lekker fris en ontspannen slaapt. Ik geef Robbie een natte handdoek in zijn mand en de ventilator die ronddraait als hij de nacht op de bank wil doorbrengen, maar zelf lig ik op de zolder, tweeënhalve meter hoger, zonder raam of ventilatie. Eigen keuze, dat weet ik wel. In de bloedhete, slapeloze nachten, verlang ik weer naar de winter en de kou. Tegen de kou kun je je kleden, met de hitte kun je helemaal niets beginnen. Oké, misschien kan ik in de koelkast gaan slapen, maar dat is een tafelmodel en meestal niet leeg. Werkt dus ook niet echt, denk ik. Ik klaag niet, absoluut niet. Maar een paar graden minder zou geen straf zijn.