Het overlijden van Swiffer is inmiddels vijf weken geleden en nog iedere dag is het een gemis. Er komt niet veel uit mijn handen. Het onkruid groeit weelderig en ik heb geen zin om het te verwijderen. De olijfbomen zijn vol mini olijfjes, een oogst groter dan ooit wordt het, maar aan het onderhoud doe ik niets meer. Van de 118 bomen denk ik dat ruim 100 bomen olijven zullen hebben dankzij de vele regenbuien afgelopen winter. Zij hebben er wel zin in. Ik mis de kracht om er echt van te genieten.
Natuurlijk zorg ik voor het huis, mezelf en mijn twee kanjers Robbie en Clooney. We wandelen, we knuffelen, we trainen. Maar bij alles mis ik mijn kleine schaduw, Swiffertje. We moeten verder, de wereld gaat gewoon verder, maar ik heb de tijd genomen om verdriet te hebben. Misschien overdreven in de ogen van een ander, maar Swiffer en ik zijn vijf jaar lang dag in dag uit samen geweest. Waar ik ging, ging hij ook. Als het pad moeilijk begaanbaar was, keek hij me aan en tilde ik hem op om hem verder te helpen. Als ik op de Finca aan het werk was, lag hij in de schaduw van de kruiwagen, nooit meer dan een paar meter bij mij vandaan. Hij was ongelukkig als ik er even niet was, ik mis hem ontzettend nu hij er niet meer is.
Natuurlijk ben ik blij dat hij niet geleden heeft, niet ziek was en rustig is ingeslapen, maar dat maakt het ook zo plotseling. Geen tijd voor afscheid, gewoon dood.
De natuur gaat echter door. Ik heb al kersen geoogst en gegeten, super vers en heerlijk. De nectarines bij de buren groeien snel en over twee maanden heb ik weer een overvloed aan vitaminen daarvan. De vijgen, de moestuin, de amandelen… Alles groeit en rijpt. En ik moet mezelf een schop onder mijn achterste geven. Mijn grond heeft aandacht nodig, Robbie en Clooney ook. Maar Swiffertje zal er bij alles bij zijn, in ons hart ♥.