Na de enorme overvloed aan sneeuw in Spanje, heeft Nederland er onlangs ook van kunnen genieten. En dan vooral van het schaatsen. Ik heb de foto’s gezien, wat een fijne sfeer. Dan krijg ik toch een heel klein beetje heimwee. Ik ben altijd dol geweest op schaatsen. Toen ik naar Spanje emigreerde heb ik met pijn in mijn hart mijn schaatsen weg moeten doen. Ik had ze al sinds mijn zestiende verjaardag, maar wie neemt er schaatsen mee naar Spanje. Achteraf had ik er misschien plantjes in kunnen laten groeien, maar toen ik vijf jaar geleden met mijn campertje naar Spanje vertrok, had ik maar weinig bagage. Alles destijds verkocht of weggeven. Of weggegooid. Ik ben niet erg materialistisch, maar dingen missen mag af en toe wel, toch?
En nu heb ik genoeg tijd om aan al die dingen te denken. Ik kan namelijk nauwelijks nog lopen. Door het harde werken na de sneeuw; denk aan takken verslepen, het zagen van stammen met de hand, verbranden van de olijftakken en ook nog zorgen dat er water en warmte in huis is, ben ik mezelf een beetje voorbij gelopen. Mijn knie wil niet meer. Of het een gescheurde pees is, verrekte kniebanden, een miniscusprobleem of wat voor kwaal dan ook, het doet verrekte veel pijn. Buigen gaat niet, strekken gaat niet, wandelen met Robbie is een crime. Autorijden is te doen, als ik weinig de koppeling gebruik. Rust, dat heb ik mezelf voorgeschreven. Ik zou zo veel willen doen, de lente is in aantocht en het is nu heel fijn werken buiten. Maar ik zit op de bank, met mijn been omhoog te hopen dat ik snel weer zal herstellen.
Soms vergeet ik gewoon dat ik geen twintig, dertig, veertig of vijftig meer ben. Ik wil zo graag door met alles, maar ik denk dat de tijd is gekomen om wat pauzes in te bouwen en niet meer uren lang te werken, als een boerin. Eerst mijn arm, nu mijn been. Ik ga leren luisteren naar mijn lichaam, zet de tv straks maar aan en ga kijken naar andere mensen die wel alles kunnen doen, met Robbie en Alaska aan mijn zijden. Met zijn drieën kunnen we alles aan.
Ach jeetje. Dat is afzien, want er is niemand die het van je overneemt. En inderdaad moet je hopen, en daar geloof ik wel in, dat het met rust, en wel regelmatige beweging weer over gaat. Bij mij helpt warmte. In de vorm van een kruik, waardoor de spieren warm en weer wat soepeler worden. Daarna bewegen geeft dan minder last. En inderdaad, luisteren naar je lichaam.
Dank je voor de tip, Bianco. De zon zal ook helpen met de warmte, hoop ik. Hier al bijna 20 graden, dus de lentekriebels zijn er wel. Het komt vast wel goed en dan kan ik er weer tegenaan.
Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en ik hoop dat het goed met je gaat. Onlangs heb ik je website met je verhalen gevonden. Ik heb ze allemaal gelezen en er erg van genoten. Dankjewel.
Ik hoop over een jaar of 4 ook alles in Nederland te verkopen en als pensionado naar Spanje te verhuizen. De bedoeling is achter Valencia een vrijstaand huis te zoeken. Daarom heb ik ook zo genoten van jouw verhalen. Wellicht dat ik tegen die tijd hetzelfde doe en zo andere te informeren en fijne leesmomenten te gunnen.
Waar heb jij je Finca want dat heb ik niet kunnen ontdekken/lezen.
Beste Jeroen,
Dank voor je reactie, het gaat inderdaad wel beter met mijn knie, gelukkig. Ik kan weer aan de slag in de zon. Ik wens je heel veel succes met je plannen voor de toekomst.
Hartelijke groet, Elysee.
Ach ik zie dit nu pas!! Ik lees dat het intussen beter met je gaat!! Helemaal hersteld?? Ik hoop het. Ik denk er niet zo snel aan om op jou blog te reageren.
Jij ook niet, denk ik zo! Ik zie je tenminste niet op mijn blog!!
Heel veel sterkte met je knie.
Liefs Thea♥
Hallo Thea,
Dank je wel voor je reactie. Het gaat iedere dag wat beter met mijn knie, van de bank ben ik nu wel af.
Ik heb jouw blog wel eerder gezien hoor! Alles staat echter ook op Instagram . Iedere ochtend ben ik weer blij met je foto en bericht, zo knap wat jij allemaal maakt. En de taarten zien er altijd uit om zo te verorberen.
Liefs Elysee.