Boerin Spanje

Mijn lieve, kleine, net twee jaar oude Clooney komt nooit meer thuis. Hij was verliefd, tot over zijn prachtige oren. Hij woonde vrijwel samen met zijn meisje, een Deense Dog die drie keer groter is dan hij en waakt over een naburige Finca. Omdat Clooney altijd los liep was hij vrij om naar haar toe te gaan. Hij kwam altijd weer thuis als hij honger had, of moe was. Meestal binnen de 12 uur. Dan kon hij urenlang slapen in foetus-houding, lekker op de bank bij de kachel. Niets stoorde hem in zijn dromen. Soms bleef hij zelfs ’s nachts bij haar slapen. Ware liefde, die twee. Tot hij gisterochtend niet kwam eten.

Eergisteren na het ontbijt was hij vertrokken, dus hij had zijn diner ook al overgeslagen. Ik ga altijd even bij hem kijken, twee bergen verder. Niet om hem op te halen, maar gewoon om even te checken. Nu was hij voor het eerst niet bij zijn vriendin Nikita. Ik heb overal gezocht op de enorme Finca, maar ben uiteindelijk weer naar huis gegaan in de hoop dat hij op me zat te wachten. Niet dus. Begin van de middag ben ik weer gaan kijken, nu met Robbie en die vond een plas bloed. Vers bloed. En niet veel verder lag heel erg vers vlees, met gif erop. Zo vers dat er nog niet eens vliegen op zaten. En vliegen zijn hier genoeg. 

Vanmorgen met de eigenaar gesproken, maar die weet van niets. Natuurlijk kent hij Clooney, dat was het enige wat hij heeft bevestigd. Maar ik weet wel beter. Het is te toevallig dat mijn hond vermist is en dat er vlakbij Nikita een grote plas bloed ligt. En die man was erg zenuwachtig en schreeuwerig. Een bullebak. En om het helemaal luguber te maken, het vlees wat er lag, dat zal van Clooney zijn geweest. Voor de ratten, vertelde de eigenaar. Magere ribjes met weinig vlees eraan. Dat het geen varkensvlees of rundvlees was, dat was duidelijk. Ik herkende het niet. Hondenvlees heb ik nog nooit gezien. Had ik het nog steeds maar nooit gezien. 

Ik heb het vlees in een vuilniszak meegenomen en een graf voor Clooney gemaakt, naast Swiffer. Afgelopen zaterdag was Clooney jarig, nu is hij er niet meer. Ik weet dat het niet veel betekent, een dode hond in tijden van Corona, maar voor mij is de wereld een beetje zwarter geworden.