Een huishouden vol mannen. En dat is wel een beetje gek. Als vrouw alleen, bedoel ik. Maar het gaat natuurlijk over de honden. Robbie die geen echte man meer is omdat hij is geholpen, Swiffertje die alles nog wel heeft maar er nooit iets mee doet, en Clooney van een half jaar. En oh, oh, oh, die Clooney kan er wat van. Hij wil de hele dag wel op Robbie hangen, aan de achterzijde dus. Robbie vindt het een tijdje prima, maar dan wil hij ook even op Clooney. Rob is tenslotte de roedelleider.
Als baas moet je af en toe op je strepen staan. Vooral na het eten is het een feest om elkaar te berijden. Alsof ik hier een manege heb. Nieuwe energie blijkbaar. En hoewel Clooney nog steeds zijn poot niet optilt als hij plast, is er sinds vandaag een verandering. Robbie plast als eerste, dan gaat Clooney eroverheen en dan laat Swiffertje zich niet onbetuigd en is de laatste van ’t stel. Het heeft hier allemaal totaal geen zin omdat de teefjes een eind weg zijn, maar het is de natuur blijkbaar.
Aan de andere kant maak ik me er wel een beetje bezorgd over. Clooney van 6 maanden wil misschien de leiding overnemen en ik weet zeker dat Robbie dan heel ongelukkig zal zijn. Aan mij de taak dus om Rob meer zelfvertrouwen te geven en Clooney af te remmen. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. Feit is dat Clooney bij iedere wandeling Robbie blindelings volgt. Als ze me te lang niet hebben gezien, komt Clooney als eerste teruggerend. Swiffer volgt sowieso altijd mijn voeten, dus daar heb ik geen kind aan.
Behalve als we gaan slapen. Sinds ik naar boven klim naar mijn slaapkamer, is Swiffer een drama. Hij kon al nooit alleen zijn, maar nu lijkt het erger te worden. Hij kan uren blaffen en ik kan er niets tegen doen zonder naar beneden te gaan. Maar in mijn ogen is dat (in zijn ogen) dan weer een succes voor zijn geblaf. Help!! Nachten van 4 uur zijn echt te kort, voor mij maar ook voor de 3 honden. Mannen…