Elke dag geef ik trouw de plantjes water, zelfs als er nog helemaal niets van een plantje te zien is. Van de acht courgette zaadjes zijn maar drie plantjes opgekomen, een mager resultaat helaas. De mini-uitjes, nou ja daar heb ik het maar niet langdurig over; dunne groene grasprietjes lijken het.
Maar opeens zie ik de beloning voor al het gesleep met liters en liters en nog veel meer liters water. Er zitten peultjes aan de planten. Echte, zelfgekweekte, superverse, jonge peultjes. Ik kan er geen genoeg van krijgen terwijl ik er alleen maar naar kijk. Het lijkt een wonder dat ik tien weken geleden de zaadjes in de grond heb gestopt en de plantjes heel langzaam op heb zien komen. Niet zo heel lang geleden zaten er allemaal witte bloemetjes aan en nu… Wow!
Binnenkort zal ik dus de eerste oogst hebben en ik kan je wel vertellen dat ik dat nu al een heel speciaal moment vind. Ik check de rest van de gewassen omdat ik de smaak nu natuurlijk helemaal te pakken heb. De sla is nog steeds een klein drama. Maar de uien gaan goed en de sperziebonen willen ook de wereld zien. Het groen van de worteltjes komt ook boven maar lijkt moeite te hebben met de harde klei, morgen de boel op mijn knieën maar weer zoveel mogelijk verpulveren om de groei te stimuleren.
De knoflook groeit boven de grond goed, maar ik ben benieuwd wat er in de grond gebeurt dus zal ik binnenkort het schepje eronder zetten om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Mijn zelfgemaakte hekwerk voor de sperziebonen is door de harde wind moeiteloos omver geblazen, dus ik zal een ander systeem moeten bedenken voordat ze groter worden en zich ergens aan op willen trekken.
De moestuin groeit en ik ben er super trots op. Nu nog even een lekker recept bedenken voor een koningsmaal met peultjes.