Boerin Spanje

Ik weet niet wat er de afgelopen tijd allemaal mis is gegaan met mijn huisdieren, maar veel is het wel. Daarom alweer een schrijven over de dieren, sorry voor de spam.

Alle slechte dingen komen in drieën, zeggen ze. 25 November begon het met de verdwijning van Robbie, die er gelukkig weer helemaal bovenop is gekomen en geen nare gevolgen heeft overgehouden aan zijn avontuur in de bergen.

Vrolijk nieuws op 7 december toen Mambo na anderhalf jaar weer thuis kwam. Zo blij was ik, hoewel hij schuw was geworden. Dat veranderde snel en toen wilde hij weer lekker binnen komen en tegen Robbie aan liggen. Hij wilde weer knuffelen, kwam op schoot en maakte Kiki daarmee jaloers. Maar ruzie kwam er niet van. 

Zoveel boosheid en angst toen Kiki op 24 december werd aangevallen door een roedel jachthonden. Ze was flink toegetakeld en had veel pijn. Maar ik heb goed voor de wonden gezorgd en na 2 weken was alles dicht, maar voor er weer haren op alle plekken zit, dat zal wel even duren. Ze is weer helemaal haar vrolijke zelf, maar ik weet nog niet hoe ze nu op andere honden gaat reageren.

Op 9 januari zag ik Mambo voor het laatst. Hij had een paar keer in huis overgegeven, dronk de hele maand al heel erg veel water, maar at al die tijd goed. Ik dacht dat hij weer de wereld in was getrokken tot Kiki 2 dagen later ging staan blaffen bij een smalle grot. De eerste keer dat ik erin keek zag ik niets anders dan een donker gat. De tweede keer zag ik een oog glinsteren en wist meteen hoe laat het was. Mambo lag in de grot en was dood. Ik heb de honden thuis gebracht en probeerde Mambo uit de grot te krijgen, maar het was smal en hij lag diep. Uiteindelijk kon ik hem met behulp van een schep en een bezem naar buiten krijgen. Ik heb een graf voor hem gegraven en hem er voorzichtig ingelegd, met een ronde rug en zijn staart om zich heen. Zoals hij graag op de bank lag. Rust zacht, mijn lieve, lieve Mambo. Dank je wel dat je thuis bent gekomen om te sterven zodat ik niet meer op je thuiskomst hoef te wachten. 

Dieren zijn fantastisch om te hebben. Mambo de kater is nu alweer een paar weken thuis en wil alleen maar binnen zijn. Het was erg wennen voor de honden dat Mambo er weer was, maar inmiddels slapen ze weer samen en gaat het allemaal goed. 

Robbie is weer helemaal de oude na zijn vermissing, hij kan weer rennen en ik denk achteraf dat de verlamming aan zijn achterhand alleen spierpijn is geweest. Waarschijnlijk heeft hij de 2 dagen en nachten van zijn vermissing geprobeerd om de berg op te komen zodat hij naar huis kon, tot hij gewoon niet meer kon door de pijn. Hij kijkt me niet meer boos aan, dus het gaat super met hem.

Kiki is een ander verhaal. Vanmorgen vroeg waren er in de bergen heel veel honden die blaften en duidelijk op jacht waren. Het is jacht dag en bijna kerst, dus er zijn veel jagers en honden op pad om een kerstdiner te scoren. En vanmorgen dus bijna in mijn tuin. Kiki vond het eerst wat eng en ik tilde haar op tot ze dat uiteindelijk niet meer wilde, ik draag haar eigenlijk nooit. Ze zag die 15 enorme honden en wilde vriendjes maken, zo is ze nu eenmaal. Dus ze sprong uit mijn armen, blafte naar die honden en binnen een fractie van een seconde werd zij een prooi! Ik kon helemaal niets doen, al die enorme honden gingen direct achter haar aan en Kiki huilde, jankte, rende en piepte vreselijk. Het is maar een klein hondje en ze had geen idee dat ze te maken had met jachthonden die getraind waren om… te jagen. 

Ik schreeuwde naar de jagers, maar die deden niets. Ik probeerde de honden weg te jagen, maar ze keken me niet eens aan. En ondertussen hoorde ik Kiki janken en verplaatste het geluid zich niet meer. Beangstigend! Ik rende en rende en uiteindelijk gingen de jachthonden weg bij mijn Kiki, doordat ik zo hard tegen ze schreeuwde waarschijnlijk. Ze leefde nog, ze liep zelfs, maar ze zat onder het bloed en was doodsbang. 

Ik tilde haar op, heb haar huilend naar huis gebracht. Ik heb de wonden gewassen, gedesinfecteerd en verbonden. Kiki had zoveel pijn, was zo bang, wilde niet opgetild worden. Maar ze liet me helpen, heeft daarna uren geslapen en inmiddels ook haar behoeften allemaal gedaan. Alles werkt dus nog, gelukkig.

Nu is het avond en zijn we de schrik weer een beetje te boven. Hopelijk houdt ze er geen blijvende angsten aan over want Kiki is altijd zo lekker onbevangen en blij. Het zal een paar weken duren voordat alle wonden geheeld zijn. De lichamelijke wonden dan, want ik vergeet dit in ieder geval nooit meer. 

Wat een gewone wandeling zou moeten zijn op een zaterdagmiddag, veranderde plots in een horror verhaal. Rond 2 uur in de middag ben ik met Robbie en Kiki rond mijn finca gaan wandelen, zoals zo vaak. Toen Kiki en ik terug naar huis wilden gaan, floot en riep ik Robbie, maar die hoorde me waarschijnlijk niet. Hij is al een tijd slechthorend. Hij gaat wel vaker alleen even op pad maar weet waar hij woont, dus nadat ik een kwartier gewacht had ben ik met Kiki naar huis gegaan in de verwachting dat hij daar wel zat te wachten. Niet dus. We hebben wat gedronken en zijn meteen dezelfde ronde nog een keer gaan lopen in de verwachting dat Robbie was uitgegleden of zo. Maar we vonden hem niet. Toen het donker werd ben ik met de auto gaan zoeken op alle mogelijke plekken, maar Rob was nergens. Dat slaapt niet lekker, kan ik je vertellen. 

Na een slapeloze nacht meteen bij het eerste licht om half 8 op pad. Zelfde route, roepen, fluiten, schreeuwen. Kiki zocht overal, allemaal zonder resultaat. Het was die nacht 3 graden geweest, super koud voor een hond die bij 14 graden gaat piepen omdat hij onder het dekbed wil liggen. Urenlang hebben we gezocht tot we gewoon niet meer konden van de pijn. Er volgde dus weer een nacht zonder Robbie naast me. Waar was hij? Leefde hij nog? Van alles gaat door je hoofd, een vermissing is werkelijk afschuwelijk! 

Na een nachttemperatuur van 2 graden deze keer en met lood in mij schoenen ging ik weer op pad bij de eerste schemering. Ondanks de blaren, de spierpijn en de duidelijke tegenzin van Kiki. Hij moest ergens zijn en ik zou Robbie vinden! Het was inmiddels maandagochtend, ik had samen met Kiki al meer dan 14 uur gezocht in de bergen, alle paadjes genomen, geroepen tot ik schor was. Maar met een vrijwel dove hond lijkt dat ook niet echt nuttig. Maar het was wel het enige wat me een beetje houvast gaf. Ik nam nog meer zijpaden, riep nog harder en opeens hoorde ik een zachte blaf. Robbie! Ik hoorde het direct, maar dat ene blafje gaf me niet echt een richting om te gaan zoeken en om eerlijk te zijn vertrouwde ik mijn eigen gehoor niet, dacht dat ik het hoorde omdat ik het wilde horen.. Ik ging een berg af, een plateau op en opeens zag ik hem een heel eind beneden mij op een grote rots. Er liep geen pad naar toe dus ik liet me de steile afgrond af glijden, met gevaar voor eigen leven. Toen ik bij hem was huilde ik maar Robbie keek alleen maar boos. Waar was je? Je hebt me gewoon achter gelaten! Ik negeerde het, omhelsde mijn koude, beste vriend en merkte al heel snel dat hij nauwelijks kon lopen. Zijn achterkant leek verlamd, geen gebroken poten gelukkig. Aan mij om mijn 25 kilo zware hond naar boven te duwen, want hij kon echt niet zelf klimmen en wilde eigenlijk alleen maar liggen. Dat liet ik niet toe, er was nergens een pad naar beneden dus we moesten wel naar boven op de plek waar ik naar beneden gegleden was. Voor mijn gevoel duurde het een uur, Robbie had pijn, wilde niet, beet me ook omdat ik hem dwong en hij daar niet van gediend was. Het interesseerde me niet, hij moest naar boven! En we kwamen boven. Hij mocht rusten, ik nam contact op met de buurman en vroeg hem om eten, water een kruiwagen en een deken mee te nemen. Dat was mijn eerste reactie, me niet realiserend dat de bergen niet handig zijn met een kruiwagen. Maar de buurman kwam, Robbie kon drinken, wat eten, rusten op zijn eigen deken. Met mijn opgerolde vest onder Robbie zijn achterhand kon ik hem over de bergweggetjes naar huis begeleiden, want een kruiwagen zou echt niet gaan. Het duurde lang, hij wilde steeds rusten en had pijn, maar het lukte! Robbie was weer thuis, gehavend maar levend. Zo blij!!! Dank lieve buren, vrienden en familie voor de steun tijdens deze hel.

Tijd voor een ode aan mijn grootste, liefste en trouwe vriend. 12 jaar geleden is hij geboren, ongeveer dan. Want toen ik hem ophaalde uit het asiel in Rotterdam, was er niets over zijn verleden bekend. Hij was door de dierenambulance gevonden in het bos, vastgebonden aan een boom. Waarschijnlijk doodsbang moest hij een paar weken in quarantaine. En toen ik kwam, een wandelingetje met hem maakte en hij een paar keer moest overgeven, vond ik dat hij wel geschikt was voor mij, ook al hadden ze hem Blade genoemd. Waarschijnlijk omdat hij zo mager was. Toen ik bijna de deur uit was zeiden ze nog even snel: oh, hij heeft wel een hartruis. Geen idee wat dat inhield, maar het klonk ziekelijk. Maakte me niet uit, ik was toch al verkocht, dat zagen zij natuurlijk ook wel. 

Thuis wilde Robbie niet eens het huis in, dus dat was hij niet gewend. Ook na een bezoek aan de achtertuin twijfelde hij lang bij de drempel. Hij was wat schuchter maar heel erg lief. Eenmaal gewend aan binnen was de bank zijn favoriete plek. Lekker dicht bij mij. Wandelen vond hij geweldig, alleen dat trekken van hem stond mij niet zo aan. Maar Robbie is een jager, een mix van een Rhodesian Ridgeback en een Mechelse herder. Ieder konijntje, iedere kat en iedere vogel wilde hij wel najagen, maar ze vangen is hem nooit gelukt.

De verhuizing naar Spanje heeft hem goed gedaan. De natuur, de rust, lange wandelingen en veel wild om te ruiken en na te jagen. Half gesloopt komt hij dan terug want net als wij mensen denkt hij dat hij nog steeds jong is en alles kan. 

11 jaar zijn we nu samen, heerlijke, actieve, zonnige knuffeldagen. Want een knuffelhond is het zeker. Nog steeds liever op de bank (en bij mij in bed), dan in zijn eigen mand. Buiten liggen in de zon kan de hele dag duren, want dat wandelen is wel leuk, maar Robbie heeft nu zijn grenzen. We doen allebei net of ze er niet zijn, passen ons aan elkaar aan en kijken geamuseerd naar een dansende en springende Kiki, van 2,5 jaar. Dan hebben Rob en ik even oogcontact en is het alsof hij begrijpend glimlacht. Wij zijn de jongsten niet meer, maar oud zijn we ook niet. 

Vanmorgen met Robbie en Kiki een heerlijke wandeling gemaakt door de bergen. Het was warmer dan ik dacht, de zon brandde steeds heviger op mijn huid. Het was voor de honden dus ook een dorstige tocht. Ik had geen water bij me omdat ik wist dat er een rivier in de buurt was. Maar ja, als je door de bergen loopt moet je een flink stuk afdalen voordat je bij het water bent. Robbie dacht de snelste weg te weten, dwars door dichte struiken en hoog bamboe probeerde hij hardnekkig het water te vinden. Toen ik een plons hoorde wist ik dat hij het had gered. Ik zag Kiki twijfelen, maar ze koos uiteindelijk de verstandige weg, gewoon samen met mij over het paadje naar beneden. 

Toen we Robbie weer in het oog kregen was hij aan het zwemmen als een prins. Met een beetje fantasie hoorde ik hem lachen. Ik had net op tijd de telefoon gepakt om te zien hoe hij zich uit het water worstelde.

Hij dacht weer veilig aan land te zijn, maar het bleek dat hij op een eiland was geklommen.

Oeps… En nu??? Springen is te ver en terug is niet mogelijk… 

Uiteindelijk kon ik helemaal omlopen en was de afstand naar Robbie-eiland niet zo heel groot. Hij kwam opgelucht naar me toe zwemmen, en zijn mooie koppie vroeg: doen we dit volgende week weer??

Zoals je misschien wel weet ben ik een hondenmens. Vroeger als kind bij mijn ouders hadden we een hond. Later als ik groot zou zijn, wilde ik niets liever dan een hond, maar dat kwam er niet van door het werk. Voor dieren moet je tijd hebben, ze zijn er tenslotte niet alleen voor je eigen plezier. Dus toen ik door de crisis ontslagen werd en plannen maakte om naar Spanje te emigreren, en omdat ik geen baan kon vinden, kwam er eindelijk een hond. Robbie heb ik uit het asiel gehaald, hij was door de dierenambulance in een bos aan een boom gevonden. Inmiddels is hij 10 jaar oud en geniet van zijn oude dag in Spanje. 

Sinds de komst van Mambo en Kiki heeft hij wel wat minder rust, maar hij vindt het heerlijk om de chef te zijn. Hij kijkt gelaten toe hoe ze met elkaar rondrennen, stoeien, samen in een te kleine mand willen liggen en elkaar wassen. Mambo de kater en Kiki het teefje zijn door mij gebombardeerd als officiële tweeling. Ze zijn ongeveer even oud, aan elkaar gewaagd en onafscheidelijk. Zelfs bij de wandelingen loopt Mambo mee, bij alle wandelingen. En bij thuiskomst eet Mambo net zo graag zijn hondenkoekje, net zoals Robbie en Kiki genieten van het kattenvoer met vis in de avond. 

1 September is de tweeling jarig, heb ik besloten. Geen feest met de huisdieren uit de buurt, want die zijn er nauwelijks. Maar wel een taart van lekkernijen voor hond en kat en misschien zelfs slingers en cadeautjes. En ik zal Robbie ook in het zonnetje zetten, want hij vindt het toch allemaal maar goed wat ik in huis haal. Dat verdient toch wel eens een beloning.

Alsof ik niet elke dag op de finca aan het werk ben met zagen, wieden, maaien, organiseren en creëren, toch weer een dierenpost. 

Toen Alaska op 25 maart vertrok, was Robbie weer helemaal alleen. En met in mijn achterhoofd het idee dat Alaska op zoek was naar een kater, heb ik een paar weken later een kater mee naar huis genomen. Niet uit het asiel, dat is hier in Spanje niet echt nodig. Hier staan op elke hoek in elk dorp vuilnisbakken waar altijd dieren rondhangen. En als een zwervertje je, op welke plek dan ook, tegemoet komt, dan is hij niet echt mensenschuw. En als hij zich dan ook nog laat optillen en knuffelen, dan ben ik verloren. Hij is helemaal zwart, heeft groene ogen en is stoer en lief. Ik heb hem Mambo genoemd en hij was snel aan Robbie gewend. Samen slapen op de bank was al snel geen enkel probleem. En ook Mambo loopt de ochtendronde mee met Robbie en mij, net zoals Alaska steeds meeliep. 

En eergisteren kwam een vriendin langs met haar gevonden hondje. Twee weken geleden vroeg ze al of ik het hondje wilde hebben. Ze liep al enkele dagen door de velden rond het huis van die vriendin en uiteindelijk heeft ze het hondje meegenomen. Ik heb haar toen aangeraden het teefje mee te nemen naar de dierenarts omdat ze misschien gechipt was. Dat bleek niet het geval te zijn. Het teefje was gezond en pas een maand of 8 oud. En opeens was ze hier, maakte ze kennis met Robbie en was meteen vrienden met Mambo de kat. Onafscheidelijk die twee, alsof ze elkaar al jaren kenden. Spelen, uitdagen, rennen. Zo leuk om te zien. Je raadt het al, ze mocht dus blijven. Ik heb haar Kiki genoemd en warempel luistert ze behoorlijk goed. Het is een Podenco Andaluz, nog een rashond ook. Ze is klein en razendsnel, lief en direct al aanhankelijk. En jaloers als ik Robbie of Mambo aandacht geef. Ze is hier pas kort dus dat komt wel goed als ze wat langer meedraait en wat zekerder is geworden. 

Zowel kat als hond doen het fantastisch tot nu toe. Er is weer drukte in huis en ik hou ervan. Of Robbie het ook allemaal zo leuk vindt? Hij laat de twee kinderen hun gang gaan en als ze moe zijn mogen ze bij hem slapen, het liefst dicht tegen hem aan.

Dat is me weer opnieuw duidelijk geworden. Robbie is al 9 jaar bij me. Hij was mijn eerste hond, huisdier en trouwe maatje. Swiffer was 5 jaar bij me en op 19 april is hij al twee jaar overleden. Ik heb Foster 3 dagen gehad en Kees was hier 11 dagen voordat hij terug kon naar zijn echte baas.

Clooney was op 25 maart al een jaar dood, gewoon niet te geloven dat ik dat kleine, lieve manneke al een jaar moet missen. En geloof het of niet, maar Alaska is op 25 maart om 2 uur in de nacht naar buiten gegaan. Dat weet ik zo precies omdat ik mijn bed uit moest om de deur voor haar te openen. Op de sterfdag van Clooney is mijn kleine meisje vertrokken en tot op heden niet terug gekomen. Ze was al een tijd krols en al eerder langer van huis, maar nu duurt haar terugkomst wel erg lang. Gewoon op zoek naar een man, misschien meegenomen omdat ze zo super lief en aanhankelijk was. Ik weet alleen dat ze zich wel redt, dus niet dood is. Zoals mijn buurvrouw al opmerkte, ik heb geen geluk met mijn huisdieren. 

Dieren die hier in Spanje los lopen, gaan hun eigen gang. Soms zijn ze er, soms niet meer. Ik ben extra zuinig op Robbie natuurlijk. Mijn grote, lieve held. Op 16 april wordt hij 10 jaar. Of misschien 11 of 12. Ik heb hem uit het asiel in Rotterdam gehaald, waar hij in de buurt aan een boom was gevonden. Geen achtergrond dus, geen leeftijd bekend. Bij het asiel zeiden ze destijds dat hij ongeveer een jaar oud was. Maar dat kan ook twee zijn, of drie… Ik heb in ieder geval niet het idee dat Robbie te leen is. We zijn al zo lang een eenheid, dat zal hopelijk nog jaren duren.

Een nieuwe hond of een nieuwe kat zijn van harte welkom, ik neem alles mee naar huis, of de zwervers vinden mij. Spanje is wat dat betreft echt een ander land. Alle dieren die komen hebben ook de vrijheid om te gaan, behalve Robbie natuurlijk. Die zit aan een lang touw vast bij het huis om te voorkomen dat hij  op pad gaat. Dat is hij gewend, hij vindt het ook prima. En ik kan hem niet missen. Robbie en ik… En alles wat nog komt en gaat, daarmee zullen we wel leren om te gaan. 

Tijdens de dagelijkse wandeling kwam Robbie na een paar minuten afwezigheid terug met een hond in zijn kielzog. Een grote, witte, magere podenco. Wat schuw naar mij toe maar met Robbie kon hij het blijkbaar direct al goed vinden. De gehele wandeling van twee uur bleef hij bij ons, steeds tussen Robbie en mij in, alsof hij zijn twee nieuwe vrienden niet wilde missen. Toen ik hem eens goed bekeek viel me op dat zijn ogen vreemd waren. Heel erg licht van kleur, de ene blauw, de andere bruin. Zijn lijf wit met een beetje bruin erdoorheen, zijn koppie direct al door mij gedefinieerd als lelijk. Hij had geen halsband om en was erg mager, in ieder geval vergeleken met Robbie, mijn bourgondiër. Mijn conclusie was dus dat hij is achtergelaten door een jager omdat hij niet op tijd terug was bij de roedel. Dan moet zo’n jonge hond zichzelf maar redden in dit land van barbaren.

En dan opeens ben je thuis en is er een extra hond. Wat doe je dan? Uiteraard de deur van het huis open. Althans ik. Hij wilde niet naar binnen, vond het allemaal maar eng. Maar toen ik hem optilde (mager, maar best zwaar) vond hij het geen enkel probleem om binnen te zijn. Mij viel vooral op hoe groot hij is. Hij kan zo op het aanrecht en de bank is vrij vol als hij er ligt. 

Snel bleek dat hij geen manieren heeft. Hij kent geen commando’s (ook niet de Spaanse) hij kan niet zitten en wil alles in zijn bek nemen. Een puber blijkbaar, zijn leeftijd staat niet op zijn voorhoofd. Geen idee wat ik in huis heb genomen.

Inmiddels is hij er ruim een week. Ik heb hem Kees genoemd en daar luistert hij ook naar. Hij kan nu zitten op commando en leert dat hij nergens in mag bijten. Hij loopt niet aan een lijn, draagt geen halsband. Maar hij past zich aan, is dol op Robbie en knuffelen met mij. Dat is toch onweerstaanbaar. En hij doet me zo enorm aan Clooney denken. Die was ook half podenco, maar wel de helft van de grootte van Kees. Ze hebben dezelfde eigenschappen, ik merk het elke dag. 

Vanmorgen, na 11 dagen met Kees, bleek er opeens een eigenaar te zijn. Puur bij toeval was er vanmorgen een man aan het werk op de finca naast die van mij. De man zag Kees lopen en dacht hem te herkennen. Hij heeft iemand gebeld en terwijl ik met Robbie en Kees aan mijn zijde stond te wachten, kwam er een auto aanrijden waar Kees enthousiast op reageerde. En toen de chauffeur uitstapte bleek dat die hereniging wel goed zat. Niet een botte jager die hem had achtergelaten, maar een vriendelijke jager die van zijn hond hield. Hij vertelde dat ‘Kees’ al 15 dagen vermist was en vermoedde dat hij dood was. De eigenaar was dankbaar en blij. En ik ben blij dat Kees zijn baas weer heeft. En ook stiekem wel blij dat deze 8 maanden oude reus mijn spullen niet meer probeert te vernielen. Robbie zal hopelijk snel wennen aan het gemis, want die twee waren dikke maatjes. 

Ik wens jullie fijne, veilige feestdagen toe en hopelijk wordt 2021 een beetje beter. Blijf gezond. 

Dat ze in Spanje andere opvattingen hebben over het hebben van een hond, was me al duidelijk. Hier op het platteland zijn honden alleen van belang voor de jacht, of om iets te bewaken. Als huisdier worden ze alleen in de steden en dorpen gehouden. Veelal zitten de honden in een stalen kennel bij een huis of boerderij. Meestal dan ook niet alleen. Maar ze zitten ook aan een ketting, bij een finca waar niemand woont. Twee jaar terug had ik een podenco aan een ketting gevonden die een bouwval bewaakte, met 1 meter bewegingsruimte. Een week lang heb ik hem elke dag bezocht, maar hij was de eerste keer heel bang en dat bleef na een week zo. Niet zo vreemd, die hond was super gefrustreerd. Niet lang daarna was hij weg.

Nikita, de vriendin van Clooney, was de tweede hond aan een ketting in mijn buurt. Maar dat was gelukkig een lange ketting en ze kon flink bewegen. Ook wel nodig voor een Deense Dog. Ik ga nog af en toe bij haar kijken om te zien of het goed met haar gaat.

En 11 dagen geleden heb ik nog een hond gevonden. Al drie avonden hoorde ik geblaf en de derde avond klonk het als een hond in paniek. Eerst bij Nikita gekeken, maar zij was het niet. Door de bergen is het lastig om te horen waar geluid vandaan komt. Verderop wist ik nog een zwerfhond te vinden, loslopend en ook erg bang. Ik reed met de auto zijn kant op, maar op de plek waar eten voor hem ligt, was hij niet. Toen hoorde ik het geblaf erg dichtbij en vond een hond bij een gebouwtje. Gekromde rug, alert, maar toen ik naar hem toeliep liet hij zich aaien. Hij zat aan een ketting van anderhalve meter en zijn huid en oren zaten onder de klitten. Zielig en zo pijnlijk voor een hond. Ik heb altijd hondenbrokken in mijn tas en die at hij gulzig. Honger was dus de reden van de paniek. Er stond een vat water, maar die was te diep voor de hond om eruit te kunnen drinken. Dat heb ik dus ook opgelost voor hem. Sindsdien bezoek ik hem elke dag.

Vorige week maandag was er een kilo brokken neergekwakt. En zijn water was bijgevuld. Daarna is er niemand meer geweest, behalve ik. Ik heb de klitten vrijwel allemaal kunnen verwijderen. Ik loop iedere dag met hem aan de lijn, een kwartier, want hij mist uithoudingsvermogen. We knuffelen, ik borstel hem. Ik heb hem Cas genoemd.

Gisteren ben ik voor het eerst met Robbie naar hem toegegaan. Ik had ze elkaars geur al laten ruiken door speelgoed van Robbie naar Cas te brengen en zelf ruik ik natuurlijk naar Cas als ik thuiskom. De ontmoeting ging perfect.

Hopelijk zie ik de eigenaar snel, zodat we kunnen praten. Hij is al 8 dagen niet bij Cas geweest en die brokken zijn allang op. Ergens hoop ik dat ik hem mee naar huis mag nemen, maar hem stelen gaat me iets te ver.