Boerin Spanje

Tijd voor een ode aan mijn grootste, liefste en trouwe vriend. 12 jaar geleden is hij geboren, ongeveer dan. Want toen ik hem ophaalde uit het asiel in Rotterdam, was er niets over zijn verleden bekend. Hij was door de dierenambulance gevonden in het bos, vastgebonden aan een boom. Waarschijnlijk doodsbang moest hij een paar weken in quarantaine. En toen ik kwam, een wandelingetje met hem maakte en hij een paar keer moest overgeven, vond ik dat hij wel geschikt was voor mij, ook al hadden ze hem Blade genoemd. Waarschijnlijk omdat hij zo mager was. Toen ik bijna de deur uit was zeiden ze nog even snel: oh, hij heeft wel een hartruis. Geen idee wat dat inhield, maar het klonk ziekelijk. Maakte me niet uit, ik was toch al verkocht, dat zagen zij natuurlijk ook wel. 

Thuis wilde Robbie niet eens het huis in, dus dat was hij niet gewend. Ook na een bezoek aan de achtertuin twijfelde hij lang bij de drempel. Hij was wat schuchter maar heel erg lief. Eenmaal gewend aan binnen was de bank zijn favoriete plek. Lekker dicht bij mij. Wandelen vond hij geweldig, alleen dat trekken van hem stond mij niet zo aan. Maar Robbie is een jager, een mix van een Rhodesian Ridgeback en een Mechelse herder. Ieder konijntje, iedere kat en iedere vogel wilde hij wel najagen, maar ze vangen is hem nooit gelukt.

De verhuizing naar Spanje heeft hem goed gedaan. De natuur, de rust, lange wandelingen en veel wild om te ruiken en na te jagen. Half gesloopt komt hij dan terug want net als wij mensen denkt hij dat hij nog steeds jong is en alles kan. 

11 jaar zijn we nu samen, heerlijke, actieve, zonnige knuffeldagen. Want een knuffelhond is het zeker. Nog steeds liever op de bank (en bij mij in bed), dan in zijn eigen mand. Buiten liggen in de zon kan de hele dag duren, want dat wandelen is wel leuk, maar Robbie heeft nu zijn grenzen. We doen allebei net of ze er niet zijn, passen ons aan elkaar aan en kijken geamuseerd naar een dansende en springende Kiki, van 2,5 jaar. Dan hebben Rob en ik even oogcontact en is het alsof hij begrijpend glimlacht. Wij zijn de jongsten niet meer, maar oud zijn we ook niet. 

Vanmorgen met Robbie en Kiki een heerlijke wandeling gemaakt door de bergen. Het was warmer dan ik dacht, de zon brandde steeds heviger op mijn huid. Het was voor de honden dus ook een dorstige tocht. Ik had geen water bij me omdat ik wist dat er een rivier in de buurt was. Maar ja, als je door de bergen loopt moet je een flink stuk afdalen voordat je bij het water bent. Robbie dacht de snelste weg te weten, dwars door dichte struiken en hoog bamboe probeerde hij hardnekkig het water te vinden. Toen ik een plons hoorde wist ik dat hij het had gered. Ik zag Kiki twijfelen, maar ze koos uiteindelijk de verstandige weg, gewoon samen met mij over het paadje naar beneden. 

Toen we Robbie weer in het oog kregen was hij aan het zwemmen als een prins. Met een beetje fantasie hoorde ik hem lachen. Ik had net op tijd de telefoon gepakt om te zien hoe hij zich uit het water worstelde.

Hij dacht weer veilig aan land te zijn, maar het bleek dat hij op een eiland was geklommen.

Oeps… En nu??? Springen is te ver en terug is niet mogelijk… 

Uiteindelijk kon ik helemaal omlopen en was de afstand naar Robbie-eiland niet zo heel groot. Hij kwam opgelucht naar me toe zwemmen, en zijn mooie koppie vroeg: doen we dit volgende week weer??

Zoals je misschien wel weet ben ik een hondenmens. Vroeger als kind bij mijn ouders hadden we een hond. Later als ik groot zou zijn, wilde ik niets liever dan een hond, maar dat kwam er niet van door het werk. Voor dieren moet je tijd hebben, ze zijn er tenslotte niet alleen voor je eigen plezier. Dus toen ik door de crisis ontslagen werd en plannen maakte om naar Spanje te emigreren, en omdat ik geen baan kon vinden, kwam er eindelijk een hond. Robbie heb ik uit het asiel gehaald, hij was door de dierenambulance in een bos aan een boom gevonden. Inmiddels is hij 10 jaar oud en geniet van zijn oude dag in Spanje. 

Sinds de komst van Mambo en Kiki heeft hij wel wat minder rust, maar hij vindt het heerlijk om de chef te zijn. Hij kijkt gelaten toe hoe ze met elkaar rondrennen, stoeien, samen in een te kleine mand willen liggen en elkaar wassen. Mambo de kater en Kiki het teefje zijn door mij gebombardeerd als officiële tweeling. Ze zijn ongeveer even oud, aan elkaar gewaagd en onafscheidelijk. Zelfs bij de wandelingen loopt Mambo mee, bij alle wandelingen. En bij thuiskomst eet Mambo net zo graag zijn hondenkoekje, net zoals Robbie en Kiki genieten van het kattenvoer met vis in de avond. 

1 September is de tweeling jarig, heb ik besloten. Geen feest met de huisdieren uit de buurt, want die zijn er nauwelijks. Maar wel een taart van lekkernijen voor hond en kat en misschien zelfs slingers en cadeautjes. En ik zal Robbie ook in het zonnetje zetten, want hij vindt het toch allemaal maar goed wat ik in huis haal. Dat verdient toch wel eens een beloning.

Alsof ik niet elke dag op de finca aan het werk ben met zagen, wieden, maaien, organiseren en creëren, toch weer een dierenpost. 

Toen Alaska op 25 maart vertrok, was Robbie weer helemaal alleen. En met in mijn achterhoofd het idee dat Alaska op zoek was naar een kater, heb ik een paar weken later een kater mee naar huis genomen. Niet uit het asiel, dat is hier in Spanje niet echt nodig. Hier staan op elke hoek in elk dorp vuilnisbakken waar altijd dieren rondhangen. En als een zwervertje je, op welke plek dan ook, tegemoet komt, dan is hij niet echt mensenschuw. En als hij zich dan ook nog laat optillen en knuffelen, dan ben ik verloren. Hij is helemaal zwart, heeft groene ogen en is stoer en lief. Ik heb hem Mambo genoemd en hij was snel aan Robbie gewend. Samen slapen op de bank was al snel geen enkel probleem. En ook Mambo loopt de ochtendronde mee met Robbie en mij, net zoals Alaska steeds meeliep. 

En eergisteren kwam een vriendin langs met haar gevonden hondje. Twee weken geleden vroeg ze al of ik het hondje wilde hebben. Ze liep al enkele dagen door de velden rond het huis van die vriendin en uiteindelijk heeft ze het hondje meegenomen. Ik heb haar toen aangeraden het teefje mee te nemen naar de dierenarts omdat ze misschien gechipt was. Dat bleek niet het geval te zijn. Het teefje was gezond en pas een maand of 8 oud. En opeens was ze hier, maakte ze kennis met Robbie en was meteen vrienden met Mambo de kat. Onafscheidelijk die twee, alsof ze elkaar al jaren kenden. Spelen, uitdagen, rennen. Zo leuk om te zien. Je raadt het al, ze mocht dus blijven. Ik heb haar Kiki genoemd en warempel luistert ze behoorlijk goed. Het is een Podenco Andaluz, nog een rashond ook. Ze is klein en razendsnel, lief en direct al aanhankelijk. En jaloers als ik Robbie of Mambo aandacht geef. Ze is hier pas kort dus dat komt wel goed als ze wat langer meedraait en wat zekerder is geworden. 

Zowel kat als hond doen het fantastisch tot nu toe. Er is weer drukte in huis en ik hou ervan. Of Robbie het ook allemaal zo leuk vindt? Hij laat de twee kinderen hun gang gaan en als ze moe zijn mogen ze bij hem slapen, het liefst dicht tegen hem aan.

Dat is me weer opnieuw duidelijk geworden. Robbie is al 9 jaar bij me. Hij was mijn eerste hond, huisdier en trouwe maatje. Swiffer was 5 jaar bij me en op 19 april is hij al twee jaar overleden. Ik heb Foster 3 dagen gehad en Kees was hier 11 dagen voordat hij terug kon naar zijn echte baas.

Clooney was op 25 maart al een jaar dood, gewoon niet te geloven dat ik dat kleine, lieve manneke al een jaar moet missen. En geloof het of niet, maar Alaska is op 25 maart om 2 uur in de nacht naar buiten gegaan. Dat weet ik zo precies omdat ik mijn bed uit moest om de deur voor haar te openen. Op de sterfdag van Clooney is mijn kleine meisje vertrokken en tot op heden niet terug gekomen. Ze was al een tijd krols en al eerder langer van huis, maar nu duurt haar terugkomst wel erg lang. Gewoon op zoek naar een man, misschien meegenomen omdat ze zo super lief en aanhankelijk was. Ik weet alleen dat ze zich wel redt, dus niet dood is. Zoals mijn buurvrouw al opmerkte, ik heb geen geluk met mijn huisdieren. 

Dieren die hier in Spanje los lopen, gaan hun eigen gang. Soms zijn ze er, soms niet meer. Ik ben extra zuinig op Robbie natuurlijk. Mijn grote, lieve held. Op 16 april wordt hij 10 jaar. Of misschien 11 of 12. Ik heb hem uit het asiel in Rotterdam gehaald, waar hij in de buurt aan een boom was gevonden. Geen achtergrond dus, geen leeftijd bekend. Bij het asiel zeiden ze destijds dat hij ongeveer een jaar oud was. Maar dat kan ook twee zijn, of drie… Ik heb in ieder geval niet het idee dat Robbie te leen is. We zijn al zo lang een eenheid, dat zal hopelijk nog jaren duren.

Een nieuwe hond of een nieuwe kat zijn van harte welkom, ik neem alles mee naar huis, of de zwervers vinden mij. Spanje is wat dat betreft echt een ander land. Alle dieren die komen hebben ook de vrijheid om te gaan, behalve Robbie natuurlijk. Die zit aan een lang touw vast bij het huis om te voorkomen dat hij  op pad gaat. Dat is hij gewend, hij vindt het ook prima. En ik kan hem niet missen. Robbie en ik… En alles wat nog komt en gaat, daarmee zullen we wel leren om te gaan. 

Tijdens de dagelijkse wandeling kwam Robbie na een paar minuten afwezigheid terug met een hond in zijn kielzog. Een grote, witte, magere podenco. Wat schuw naar mij toe maar met Robbie kon hij het blijkbaar direct al goed vinden. De gehele wandeling van twee uur bleef hij bij ons, steeds tussen Robbie en mij in, alsof hij zijn twee nieuwe vrienden niet wilde missen. Toen ik hem eens goed bekeek viel me op dat zijn ogen vreemd waren. Heel erg licht van kleur, de ene blauw, de andere bruin. Zijn lijf wit met een beetje bruin erdoorheen, zijn koppie direct al door mij gedefinieerd als lelijk. Hij had geen halsband om en was erg mager, in ieder geval vergeleken met Robbie, mijn bourgondiër. Mijn conclusie was dus dat hij is achtergelaten door een jager omdat hij niet op tijd terug was bij de roedel. Dan moet zo’n jonge hond zichzelf maar redden in dit land van barbaren.

En dan opeens ben je thuis en is er een extra hond. Wat doe je dan? Uiteraard de deur van het huis open. Althans ik. Hij wilde niet naar binnen, vond het allemaal maar eng. Maar toen ik hem optilde (mager, maar best zwaar) vond hij het geen enkel probleem om binnen te zijn. Mij viel vooral op hoe groot hij is. Hij kan zo op het aanrecht en de bank is vrij vol als hij er ligt. 

Snel bleek dat hij geen manieren heeft. Hij kent geen commando’s (ook niet de Spaanse) hij kan niet zitten en wil alles in zijn bek nemen. Een puber blijkbaar, zijn leeftijd staat niet op zijn voorhoofd. Geen idee wat ik in huis heb genomen.

Inmiddels is hij er ruim een week. Ik heb hem Kees genoemd en daar luistert hij ook naar. Hij kan nu zitten op commando en leert dat hij nergens in mag bijten. Hij loopt niet aan een lijn, draagt geen halsband. Maar hij past zich aan, is dol op Robbie en knuffelen met mij. Dat is toch onweerstaanbaar. En hij doet me zo enorm aan Clooney denken. Die was ook half podenco, maar wel de helft van de grootte van Kees. Ze hebben dezelfde eigenschappen, ik merk het elke dag. 

Vanmorgen, na 11 dagen met Kees, bleek er opeens een eigenaar te zijn. Puur bij toeval was er vanmorgen een man aan het werk op de finca naast die van mij. De man zag Kees lopen en dacht hem te herkennen. Hij heeft iemand gebeld en terwijl ik met Robbie en Kees aan mijn zijde stond te wachten, kwam er een auto aanrijden waar Kees enthousiast op reageerde. En toen de chauffeur uitstapte bleek dat die hereniging wel goed zat. Niet een botte jager die hem had achtergelaten, maar een vriendelijke jager die van zijn hond hield. Hij vertelde dat ‘Kees’ al 15 dagen vermist was en vermoedde dat hij dood was. De eigenaar was dankbaar en blij. En ik ben blij dat Kees zijn baas weer heeft. En ook stiekem wel blij dat deze 8 maanden oude reus mijn spullen niet meer probeert te vernielen. Robbie zal hopelijk snel wennen aan het gemis, want die twee waren dikke maatjes. 

Ik wens jullie fijne, veilige feestdagen toe en hopelijk wordt 2021 een beetje beter. Blijf gezond. 

Dat ze in Spanje andere opvattingen hebben over het hebben van een hond, was me al duidelijk. Hier op het platteland zijn honden alleen van belang voor de jacht, of om iets te bewaken. Als huisdier worden ze alleen in de steden en dorpen gehouden. Veelal zitten de honden in een stalen kennel bij een huis of boerderij. Meestal dan ook niet alleen. Maar ze zitten ook aan een ketting, bij een finca waar niemand woont. Twee jaar terug had ik een podenco aan een ketting gevonden die een bouwval bewaakte, met 1 meter bewegingsruimte. Een week lang heb ik hem elke dag bezocht, maar hij was de eerste keer heel bang en dat bleef na een week zo. Niet zo vreemd, die hond was super gefrustreerd. Niet lang daarna was hij weg.

Nikita, de vriendin van Clooney, was de tweede hond aan een ketting in mijn buurt. Maar dat was gelukkig een lange ketting en ze kon flink bewegen. Ook wel nodig voor een Deense Dog. Ik ga nog af en toe bij haar kijken om te zien of het goed met haar gaat.

En 11 dagen geleden heb ik nog een hond gevonden. Al drie avonden hoorde ik geblaf en de derde avond klonk het als een hond in paniek. Eerst bij Nikita gekeken, maar zij was het niet. Door de bergen is het lastig om te horen waar geluid vandaan komt. Verderop wist ik nog een zwerfhond te vinden, loslopend en ook erg bang. Ik reed met de auto zijn kant op, maar op de plek waar eten voor hem ligt, was hij niet. Toen hoorde ik het geblaf erg dichtbij en vond een hond bij een gebouwtje. Gekromde rug, alert, maar toen ik naar hem toeliep liet hij zich aaien. Hij zat aan een ketting van anderhalve meter en zijn huid en oren zaten onder de klitten. Zielig en zo pijnlijk voor een hond. Ik heb altijd hondenbrokken in mijn tas en die at hij gulzig. Honger was dus de reden van de paniek. Er stond een vat water, maar die was te diep voor de hond om eruit te kunnen drinken. Dat heb ik dus ook opgelost voor hem. Sindsdien bezoek ik hem elke dag.

Vorige week maandag was er een kilo brokken neergekwakt. En zijn water was bijgevuld. Daarna is er niemand meer geweest, behalve ik. Ik heb de klitten vrijwel allemaal kunnen verwijderen. Ik loop iedere dag met hem aan de lijn, een kwartier, want hij mist uithoudingsvermogen. We knuffelen, ik borstel hem. Ik heb hem Cas genoemd.

Gisteren ben ik voor het eerst met Robbie naar hem toegegaan. Ik had ze elkaars geur al laten ruiken door speelgoed van Robbie naar Cas te brengen en zelf ruik ik natuurlijk naar Cas als ik thuiskom. De ontmoeting ging perfect.

Hopelijk zie ik de eigenaar snel, zodat we kunnen praten. Hij is al 8 dagen niet bij Cas geweest en die brokken zijn allang op. Ergens hoop ik dat ik hem mee naar huis mag nemen, maar hem stelen gaat me iets te ver. 

Vandaag is het alweer drie maanden geleden dat we Clooney zo plotseling moesten missen. En nog iedere dag is het gemis voelbaar. Ik heb voor hem wel een graf gemaakt naast Swiffer, maar hij had nog geen steen. Door de corona restricties hier in spanje was het heel lang niet mogelijk om naar een winkel te gaan, anders dan een supermarkt. Dus onmogelijk om knutselmateriaal te halen voor de grafsteen. 

Inmiddels is zijn grafje voltooid. Geen gedichtje op de steen zoals bij Swiffer, maar juist een speelse steen voor de levendige en drukke Clooney. Hij was tenslotte pas twee jaar, zo vrij als een vogel en super lief en trouw. Wat voor woorden kun je gebruiken om zijn onnatuurlijke dood te herdenken. Na drie maanden heb ik er nog steeds geen woorden voor gevonden.  

Mijn lieve, kleine, net twee jaar oude Clooney komt nooit meer thuis. Hij was verliefd, tot over zijn prachtige oren. Hij woonde vrijwel samen met zijn meisje, een Deense Dog die drie keer groter is dan hij en waakt over een naburige Finca. Omdat Clooney altijd los liep was hij vrij om naar haar toe te gaan. Hij kwam altijd weer thuis als hij honger had, of moe was. Meestal binnen de 12 uur. Dan kon hij urenlang slapen in foetus-houding, lekker op de bank bij de kachel. Niets stoorde hem in zijn dromen. Soms bleef hij zelfs ’s nachts bij haar slapen. Ware liefde, die twee. Tot hij gisterochtend niet kwam eten.

Eergisteren na het ontbijt was hij vertrokken, dus hij had zijn diner ook al overgeslagen. Ik ga altijd even bij hem kijken, twee bergen verder. Niet om hem op te halen, maar gewoon om even te checken. Nu was hij voor het eerst niet bij zijn vriendin Nikita. Ik heb overal gezocht op de enorme Finca, maar ben uiteindelijk weer naar huis gegaan in de hoop dat hij op me zat te wachten. Niet dus. Begin van de middag ben ik weer gaan kijken, nu met Robbie en die vond een plas bloed. Vers bloed. En niet veel verder lag heel erg vers vlees, met gif erop. Zo vers dat er nog niet eens vliegen op zaten. En vliegen zijn hier genoeg. 

Vanmorgen met de eigenaar gesproken, maar die weet van niets. Natuurlijk kent hij Clooney, dat was het enige wat hij heeft bevestigd. Maar ik weet wel beter. Het is te toevallig dat mijn hond vermist is en dat er vlakbij Nikita een grote plas bloed ligt. En die man was erg zenuwachtig en schreeuwerig. Een bullebak. En om het helemaal luguber te maken, het vlees wat er lag, dat zal van Clooney zijn geweest. Voor de ratten, vertelde de eigenaar. Magere ribjes met weinig vlees eraan. Dat het geen varkensvlees of rundvlees was, dat was duidelijk. Ik herkende het niet. Hondenvlees heb ik nog nooit gezien. Had ik het nog steeds maar nooit gezien. 

Ik heb het vlees in een vuilniszak meegenomen en een graf voor Clooney gemaakt, naast Swiffer. Afgelopen zaterdag was Clooney jarig, nu is hij er niet meer. Ik weet dat het niet veel betekent, een dode hond in tijden van Corona, maar voor mij is de wereld een beetje zwarter geworden. 

Opeens was hij er. Een klein hondje met de kleuren van een vos. Robbie vond hem in orde, Clooney totaal niet. En omdat Robbie de baas is, en Clooney een geluid van onvrede maakte bij de kennismaking, doken mijn twee honden achter het mini hondje aan door de omgeving. Waarschijnlijk met de bedoeling om hem te vernietigen. 

Niet veel later vond ik het hondje boven op een berg in de buurt. Hij reageerde op mijn zacht roepende stem en ik zag zijn koppie vol interesse naar me kijken. Hij kwam naar me toe en ik zag dat zijn hals en nek bloederig en dik waren. Het hondje liet zich door me optillen en ik nam hem mee naar huis. Ik waste hem en zag dat zijn hals prima in orde was, alleen dik van speeksel omdat Robbie hem waarschijnlijk tot inzicht had willen brengen. Het hondje was lief, vol vertrouwen en aanhankelijk. Een schatje dus, waar ik direct gevoelens voor had.

Aangezien hij gecastreerd was vermoedde ik een eigenaar die hem waarschijnlijk vreselijk zou missen en naar hem op zoek was. Dus ben ik met het hondje naar de stad gereden en vroeg de dierenarts of de vondeling een chip had, zodat ik de eigenaar kon informeren. Geen chip. Er zat niets anders op dan hem weer mee naar huis te nemen. Robbie was schattig tegen hem, maar Clooney was gefixeerd op de indringer. Omdat Clooney na maar 4 weken bij zijn mama is weggehaald, is hij anders dan andere honden. Psychisch niet helemaal oké denk ik, maar toch mijn lieve kanjertje. Er zat niets anders op dan Clooney en de vondeling gescheiden te houden. Ik had nog een oude bench staan waar al drie jaar de lege watertankjes in worden opgeslagen. Ik heb de bench schoongemaakt en in mijn huisje gezet. Grote bench in een klein huisje. De vondeling wilde er graag in, lekker veilig met doeken eroverheen en zijn eigen bakjes met water en voer. Clooney vond het echter allemaal niet zo leuk en had een hoop stress in zijn lijf als de vondeling alleen maar bewoog. Met de wandelingen ging het echter prima. Rob en Clooney aan de lijn, de kleine vondeling los lopend om ons heen. Vondeling is geen naam, dus noemde ik hem Foster, omdat hij zo erg op een vos leek en omdat hij een pleeghond is.

Hem houden was direct al geen optie. Niet alleen door het gedrag van Clooney, maar ook omdat het hondje gecastreerd is. Dus een baas zal hebben die hem mist. Ik moet er niet aan denken dat iemand Clooney vindt, die ook altijd los loopt, en ik hem niet terug krijg. 
Vanmorgen ben ik met de honden gaan wandelen, zoals iedere zondagochtend. Ging allemaal perfect, tot Foster een ander pad koos en niet terug kwam. Best gek omdat hij de afgelopen drie dagen een soort Swiffertje was, geen seconde uit mij buurt. Maar hij kwam echt niet terug, dus ben ik uiteindelijk weggereden in de veronderstelling dat hij iets bekends zag of heeft geroken en naar zijn huis en baas is gegaan. 

Het waren maar drie dagen met Foster, toch zat hij al vanaf de eerste seconde in mijn hart. Het kleine ventje, mix van Jack Russell en Duitse herder (denk ik) , niet groter dan 35 cm en zo vreselijk aanhankelijk en trots. Lieve, kleine Fos. Ik hoop dat je gelukkig bent en blijft. En als je het niet naar je zin hebt, weet dan dat je welkom bent. Ik houd Clooney wel bij je weg.