Boerin Spanje

Huis

Water en schaduw

Inmiddels ben ik al ruim 5 jaar in Spanje. De eerste 2 jaar heb ik in de camper gewoond, maar nu woon ik alweer 3 jaar in mijn huisje. Een klein huisje van 27 m2 maar wel met een keuken/woonkamer, badkamer en slaapkamer boven. Het is toch enigszins behelpen, niet qua ruimte maar meer qua comfort. Zo heb ik geen water van de gemeente, dus alles wat ik verbruik moet ik ophalen. Het dorp is 23 minuten rijden en ik ben met het vullen van de 8 liter tanks wel een half uur bezig. Dat is elke week anderhalf uur werk voor ongeveer 200 liter water. Ik ben zuinig, want alles wat ik verbruik is extra werk en zeker in de zomer zit ik daar niet op te wachten. Dat is ook de reden dat de moestuin niet werkt en dat ik niet elke dag kan douchen. Het is allemaal prima te doen, het is mijn eigen keuze om op deze manier te leven en inmiddels ben ik er ook aan gewend. Water van de gemeente is duur. Als ik het zelf ophaal is het gratis, nou ja het kost benzine.

Schaduw bij mijn huisje heb ik alleen van de olijfbomen die rondom het huis staan. Dat is niet veel en bovendien ben je de hele dag aan het verhuizen met je stoel. Feit is dat ik de afgelopen jaren in de zomer vooral binnen zit, bij de ventilator. Niet optimaal genieten van de zomer en de zon. Een airco is niet haalbaar met de 750 watt zonnepanelen die ik heb. Een ventilator werkt wel prima, maar dat koelt natuurlijk niet af.

Samen met een vriend heb ik nu een soort van overkapping gemaakt aan de voorkant van het huis en op de voordeligste manier die er is. Metalen palen in de grond en schaduwdoek als dak. En het werkt! De zon staat niet meer de hele dag op de ramen en de luiken van het huis te branden. Het scheelt binnen ongeveer 8 graden, maar dat is al veel koeler dan buiten, vooral gevoelsmatig. Morgen en overmorgen wordt het 41 graden, in de schaduw dus. En er komt nog veel meer warmte aan. Ik ben zo blij met deze tijdelijke oplossing. 

Voor de auto heb ik ook een overkapping gemaakt, ook van metalen palen en schaduwdoek. Want de auto gaat zo snel achteruit door de zon. Het dashboard komt omhoog, het plastic vergaat en het rubber sluit niet meer af. Gelukkig rijdt hij nog prima, ondanks zijn ruim 200.000 km in 11 jaar. Voor mij is mijn auto meer waard dan voor een ander, dus misschien moet ik er gewoon nog een paar jaar mee doen. Nu zij uit de volle zon staat zal het beter zijn. Ik merk in ieder geval bij het instappen dat ik gewoon mijn stuur kan vasthouden. Wat een verademing, schaduw.

Warme douche

Sinds half april woon ik al in mijn huis. Niet dat alles al perfect was op dat moment, maar de camper had ik wel gezien. Dus toen de keuken was geïnstalleerd en ik in het huis kon koken, heb ik, toch een beetje met pijn in mijn hart, de camper verlaten.

Er zijn dingen in het huis die nog steeds niet werken. De wc loopt bijvoorbeeld door, dus het kraantje voor de watertoevoer moet altijd weer worden dichtgedraaid, maar het zijn allemaal maar kleine dingen. Ook geen warme douche hebben is tijdens de hete zomer geen probleem geweest. Ik douchte koud, of zoals vanouds onder de boom bij de camper met een door de zon verwarmde watertank tussen de takken. Gelukkig kwam de aannemer vorige week weer eens langs. Het huis is nog steeds niet opgeleverd omdat ik ook de kleine dingen opgelost wil hebben en hij het blijkbaar druk heeft. Fijn voor hem, niet voor mij. Maar hij gaf me wel de tip om in plaats van propaan gas, butaan gas te kopen. Dat is lichter ontvlambaar zodat de geiser daar sneller op zal reageren. Ik dus gas gehaald en aangesloten. Niets. Toen dacht ik eraan om de batterijen te vervangen die in de geiser zitten. Met al dat proberen worden ze natuurlijk niet beter. Dus dikke staafbatterijen er in en wat denk je? Echt waar, het werkt.

Net een warme douche genomen, die zelfs te heet werd zonder de koude kraan. Weer een stap verder met het realiseren van mijn perfecte huisje. Jee, mijn haar is nu alweer droog, misschien ga ik gewoon nog een keer warm douchen. ;-).

Ik heb een bed

Het is echt waar! Voor iedereen die dit leest betekent het natuurlijk helemaal niets, maar voor mij is het heel bijzonder. 2 jaar en 6 maanden geleden verkocht ik mijn huis om er in de camper vandoor te gaan. Dat betekende ook dat ik mijn bed achterliet en moest slapen op de dunne kussens die een ruim 25 jaar oude camper heeft. Zonder klagen, hoewel mijn rug wel een andere taal sprak als ik wakker werd.

Toen het huis klaar was, sliep ik op een slaapbank. Iedere avond je bed uittrekken en opmaken, iedere ochtend weer afhalen en inschuiven. Dat was al een verbetering, maar zeker niet ideaal. Tijdens de bouw van het huis bleek dat het erg hoog werd, 5 meter, dus bedacht ik dat de aannemer wel een vide kon maken. En dat heeft hij ook gedaan. 12 m2 aan extra ruimte in een huisje van 40 m2 oppervlakte. Dat zou de slaapkamer worden, besloot ik. Ik heb er laminaat voor gekocht, maar het leggen ervan viel tegen. Met een hoop hulp (dank daarvoor!) is het gelukt en ben ik naar Zaragoza gereden om een bed, lattenbodems en een dik matras te kopen. Ik zal wel bevooroordeeld zijn, maar ik vind het prachtig geworden. En ik slaap als een roos in mijn witte bed.

Ik ben er dolblij mee, maar de honden vinden het niet zo fijn. Lagen we een half jaar lang samen gezellig op de slaapbank in de kamer, nu klim ik iedere avond naar boven om zonder honden in bed te dromen. Zij blijven beneden en ondanks de ruimte die ze nu hebben op de bank, wordt er af en toe door Clooney en Swiffer gejankt in de nacht. Zouden ze me missen?

Een groot zwembad

We zijn alweer een maand verder en nog steeds is niet alles in en om het huis afgerond. De meubels en de keuken zijn gekocht en de slaapbank en de linnenkast staan prachtig in het huis. De keukenkastjes zijn in elkaar gezet, maar het blijkt toch niet zo heel simpel te zijn om de gehele keuken zelf te plaatsen. Ik heb dus een kennis van een kennis gevraagd me te helpen, iemand die er verstand van heeft en weet wat hij doet. Afgelopen woensdag zou de keuken worden geplaatst, helaas was mijn finca door de hevige regenval niet bereikbaar. Ook de aannemer kon dus niet komen voor de afronding. Dit alles betekent vooral dat ik heen en weer pendel tussen het huis en de camper.

Ik slaap wel in het huis, maar haal de koffie en het eten uit de camper. Ook mijn kleding is nog in de camper omdat de linnenkast vol zit met spullen voor het huis en de keuken. En na een zeer, zeer hevige regenbui met onweer die we gisteren hebben gehad, en die mijn grond omtoverde in een mega groot zwembad compleet met golfslag, is het hout voor de kachel op en warmen de honden en ik ons in de camper, waar de gaskachel me gelukkig niet in de steek laat. De weersverwachting is goed voor de komende week, hopelijk kan ik dan van de camper mijn vakantieverblijf maken en woon ik in een huis dat helemaal af is. Of ben ik na 2 jaar en 2 maanden nog steeds een naïeve dromer?

Stroom en water

Het is er! Op het dak van mijn huis zijn gisteren 3 zonnepanelen geplaatst. Het lijkt een wonder, voor mij dan, maar er is licht en stroom in het huis. Gewoon een schakelaar omzetten en de lamp gaat aan. Een stekker in het stopcontact en de telefoon laadt op. Heel normaal in Nederland, maar voor mij is het een enorme mijlpaal. En na ruim 2 jaar zonder koelkast kan ik nu genieten van een koud watertje en verse groente uit de koeling. Het is even wennen in de supermarkt om niet meer naar de potgroenten en vlees uit blik te hoeven grijpen. Verse sla en desserts, kaas en vlees, het kan gewoon weer. Ik heb het gevierd met een biefstukje, zo ongelofelijk lekker.

En nu is er ook stromend water. Door het plaatsen van een 24 volt waterpomp die op de accu’s staat aangesloten, kan ik de kraan open draaien, mijn handen wassen en zelfs douchen. Pure luxe midden in nowhere land. Ik ben gelukkig, volledig off grid wonen, zonder vaste lasten. Nu nog afwachten of ik weer een moestuin aan de praat krijg om het zelfvoorzienend leven helemaal voor elkaar te krijgen. De kippen zullen dan ook snel volgen, voor verse eieren en gezelligheid. Dan moet ik wel eerst een afrastering en nachthok bouwen want de vossen en andere wilde dieren in de omgeving lusten ook wel een kippetje. Het heeft geen haast, in Spanje hebben heel veel dingen geen haast, dat is wel gebleken. En ik pas me gemakkelijk aan.

Bijna verhuizen

Het einde van de bouw van mijn kleine casa is eindelijk in zicht! De aannemer is op 15 mei vorig jaar begonnen met de bouw van een huisje van 8×5 meter. 3 maanden bouwen, was de planning. Over 2 maanden is het weer 15 mei, maar dan woon ik er ook echt in. Ga ik tenminste van uit ;¬).

De vloertegels zijn gelegd, de houtkachel staat op zijn plaats, de badkamer is betegeld en het toilet en de douchebak hebben hun plek gevonden. Om het huis heen is cement gelegd zodat we bij hevige regen niet direct in de modder stappen. De septic tank zit in de grond, maar de gemeente moet eerst langskomen voor controle voordat er wat illegale dingen gaan gebeuren om te voorkomen dat de tank te vaak moet worden leeggezogen. Niet mijn idee maar het is duidelijk dat de Spanjaarden zelf ook alle regeltjes soms een beetje teveel van het goede vinden.

Alle steigermaterialen zijn nu weg en de enorme berg bouwafval verdwijnt zaterdag op een tractor met aanhanger. Zaterdag zullen waarschijnlijk de laatste dingen door de aannemer worden afgewerkt. Aan mij de schone taak om al het hout te lakken en alles schoon te maken. Want dinsdag ga ik naar de grote stad met een kennis die een bus heeft. Dan ga ik de keuken kopen, de meubels aanschaffen en eindelijk wat planten kopen. Want hoewel ik midden in de natuur woon, snak ik naar wat anders groen dan bergen en olijfbomen.

De twee mannen die niet echt uitkijken naar de verhuizing zijn de honden. Robbie en Swiffer vinden in het koude, hol klinkende huis geen rust en blijven liever in en rond de camper. Hopelijk laten ze me niet in de steek als de verhuizing echt een feit is.

Update mi casa

Er wordt nog steeds iedere dag aan het huis gewerkt, maar er gaan soms dagen voorbij waarbij er niet veel vorderingen lijken te zijn. En zoals gebruikelijk lijkt te zijn bij bouwwerkzaamheden, gaat er af en toe ook het een en ander mis. Mijn zorgvuldig uitgezochte vloertegels werden gebracht, maar bleken verkeerd te zijn. En niet alleen dat, de kraan  die de tegels van de vrachtwagen op de grond zette, sloopte ook meteen een hoek van de zo zorgvuldig en prachtig gemaakte woning. En het duurde 6 weken voordat de foutief geleverde glimmende tegels werden omgeruild voor de matte tegels.

Zoiets was er ook met de kozijnen aan de hand. Ik wilde graag een groot raam in mijn huis, wat niet erg gebruikelijk is in Spanje, zeker niet wanneer je raam op het zuiden is gesitueerd. Maar het raam van 3 x 1 meter kwam er, hoewel er wel 2 kozijnen van 1,5 meter zouden worden geplaatst in plaats van 1 van 3 meter. Dat lag aan de luiken die ik aan de binnenkant van de kozijnen wilde hebben. Helaas bleek bij het ophalen van de kozijnen de maat niet 1 x 1,5 te zijn maar 1,5 x 1. Dat betekent dat het dus niet past en opnieuw moest worden gemaakt. Ik moet toegeven dat het er schitterend uitziet, maar het heeft wel ruim 3 maanden geduurd voordat ze erin zaten. En het plaatsen van dubbel glas duurde nog weer langer. Maar het huis is nu wind en waterdicht, dus ik klaag niet. Nou ja, misschien een beetje want de tijd verstrijkt en nog steeds woon ik niet in mijn stulpje. Wordt dus weer vervolgd.

Geduld is…. een noodzaak

Op 15 mei is de bouw van mijn casa begonnen. Zoals ik al eerder schreef was dat al bijna een jaar te laat, maar je bent geen Spanjaard als je dat een probleem vindt. De architect had gezegd dat de bouw wel 3 maanden kon gaan duren. Ik vond dat wat lang. Het is een huisje van 5 x 8 meter, gemeten aan de buitenkant. 3 maanden leek me een hele ruime schatting, wat niet erg is want dan kan het alleen maar meevallen. De eerste weken ging het super snel en groeide een gat in de grond (voor de fundering) uit naar 4 echte muren.

Eind juni ben ik onverwachts naar Nederland gegaan omdat mijn moeder overleed. Tot die dag had ik iedere dag foto’s van de bouw gemaakt en een dagboekje bijgehouden over de vorderingen. Toen ik 5 weken later terugkwam in Spanje, was er niet erg veel gebeurd. Waarschijnlijk heeft de aannemer gewoon iedere dag in de bloedhitte gewerkt, maar zonder personeel gaat het gewoon niet erg snel. Daarna was hij vele dagen afwezig omdat eerst zijn auto het begaf en hij afhankelijk was van een goede buur. Die wilde zijn auto natuurlijk niet 5 dagen uitlenen. En daarna werd de moeder van de aannemer opgenomen in het ziekenhuis en was er geen oppas meer voor zijn dochtertje. Halleluja…. dat betekende dat hij zeker 4 weken lang maar 2 dagen kwam werken aan het huis. De oorspronkelijke opleveringsdatum van 15 augustus ging gewoon voorbij.

Nu is het 22 september en nog steeds is het huis niet af. Er moeten nog stenen gemetseld tegen de twee zijkanten en de achterkant (wat vreselijk zwaar werk is). De kozijnen en deuren moeten worden geplaatst. En dan moet er aan de binnenkant nog worden gewerkt. Maar de voorkant is klaar! Er is zelfs gevoegd zodat ik een beeld heb van hoe alles wordt. En dat is mooi! Daniel, mijn aannemer, werkt hard en is secuur. Bij iedere steen die hij plaats, meet hij of de afstand wel juist is. En hij is trots op zijn werk want hij heeft zijn profielfoto op whatsapp gewijzigd. Eerst was het zijn dochtertje. Nu is het de voorkant van mijn huis. Need I say more. Ja… want nu de herfst is begonnen wil ik gewoon in mijn huis wonen. De nachten worden al kouder en ik kan de camper niet meer zien 😕. Hopelijk kan ik eind oktober verhuizen. Ik zie mezelf al lekker op de bank voor de haard liggen. Kopje koffie en de hondjes erbij.

Mi casa

De bouw is begonnen!! Wel een klein jaar later dan ik in mijn hoofd had na het eerste gesprek met de architect in maart 2016, maar dat mag de pret niet drukken. Dat doet het in ieder geval niet. Vorige week kwam er een enorme graafmachine de finca op met aan de voorkant een grote graver en aan de achterkant een kleine. In nauwelijks twee uur tijd heeft hij de plek voor de fundering uitgegraven, het enorme gat voor de scepictank gegraven inclusief de geul voor de leiding van het huis naar de tank, die een terras/verdieping lager staat dan het huis. Ook heeft hij een oplopend pad naar een volgend terras vlakker gemaakt. Later begreep ik dat dat voor de vrachtwagens was.

En vrachtwagens zijn er gekomen. De ene bracht zand met stenen voor de eerste fundering. Wel twee keer zoveel als nodig was, maar daar kan ik dan weer mee aan de gang om het grind eruit te zeven voor het maken van de paden. Een bereklus maar zuiver handwerk en ik heb geen haast. Een andere vrachtwagen kwam de enorme stenen brengen die op maat zullen worden gezaagd voor de uiteindelijke buitenkant van het huis. Dat duurt nog even. Een vrachtwagen kwam de metalen stangen brengen die het latere beton gewapend moeten maken. En nadat al dat metaal door mijn Spaanse aannemer op vakkundige wijze op de aangestampte steen/zandgrond was opgebouwd in twee lagen, kwam er een betonwagen om te storten.

Het is ontzettend mooi om te zien hoe je huisje langzaam iets wordt. Want toen het beton droog was kwam er een vrachtwagen met metselzand en een hele, hele grote vrachtwagen met materiaal. Pallets vol met stenen voor de muur, een pallet vol cementzakken, een enorme zak met grindstenen, betonbalken. Als je weet hoe slecht de “weg” naar de finca is, kun je je niet voorstellen dat zo’n wagen de 3 kilometer heeft kunnen rijden.

En nu is er twee weken gewerkt en staat er al een beetje een huis met gaten voor de deuren en de ramen en een hoogte van 1.80 meter. Het is fantastisch om in mijn casa te kunnen lopen; tot nu toe waren het alleen plannen geweest, maar nu wordt het steeds echter. Robbie en Swiffer zijn het huis al aan het inwijden door de muren te bevochtigen. Hun huis, dat is wel duidelijk. Met een beetje geluk mag ik er over een maand of 2 ook wonen.