Ze vreten mijn zuur verdiende oogst op voordat er sprake van een oogst is.
Zoals je weet geef ik elke dag liters water aan de zaden en de opkomende plantjes met de bedoeling er uiteindelijk van te kunnen leven. Helaas denken de mieren daar heel anders over. Als ik hun ogen zou kunnen zien ben ik ervan overtuigd dat ze me uit de grond van hun hart danken voor al dat lekkere eten wat ik voor ze in de grond stop. Wat is namelijk het geval? Ik heb geen water op mijn finca. Zoals ik eerder heb gemeld is dat vooral heel veel slepen met water uit het dorp wat 15 km verderop is. Geen enkel probleem, ik doe het met liefde. Maar ik wil er natuurlijk ook wel wat voor terug.
De moestuin wil echter niet zo vlotten. De peultjes waren geweldig, maar verder is alles door de mieren vernietigd. Hele nesten zijn er in mijn tuin, complete files van heen en weer lopende werkmieren die of de zaden eten, of zich tegoed doen aan het groen boven de grond. Het is normaal in Spanje dat om deze tijd de courgettes geoogst kunnen worden en dat je van de kersen kunt genieten. Helaas is dat bij mij niet het geval. Mijn mieren familie is groter dan de aanwezige zandkorrels in Salou.
Spanjaarden lossen de mierenoverlast op door geulen te graven en die altijd met water te vullen. Mieren kunnen niet zwemmen dus blijven uit de tuin. Helaas is dat op een finca zonder water geen optie. Ik moet realistisch zijn en de moestuin als verloren beschouwen, in ieder geval voor dit jaar. Gelukkig krijg ik kersen en courgettes van een bevriende Spanjaard met een moestuin die zoveel oplevert dat ze het allemaal niet zelf kunnen nuttigen. Om eerlijk te zijn smaakt dat ook best heel erg lekker…