Boerin Spanje

Dierenwelzijnswet Spanje

Dat ze in het binnenland van Spanje over het algemeen niet al te goed met hun huisdieren omgaan, was me al heel lang bekend. Ik heb menig hond aan de ketting zien liggen, vaak bang, vies en uitgehongerd. De meeste kettingen zijn de laatste paar jaar vervangen door hekken, of beter gezegd kooien. Daarin lopen de honden dus min of meer vrij rond, zonder irritante ketting die door de hond om palen of stenen wordt getrokken zodat de ketting alleen maar korter wordt. Ik heb hier ook al eerder schrijnende dingen over geplaatst. 

Spanje trekt zich het dierenleed de laatste jaren gelukkig steeds meer aan. Alleen, nu slaan ze weer door. Iedere hondenbezitter moet verplicht op cursus zodat ze weten hoe ze hun dier moeten behandelen. Daarbij moet er verplicht een aansprakelijkheidsverzekering worden afgesloten voor de hond! Het ras maakt niet uit en hoe lang je al honden hebt, maakt ook geen enkel verschil. De wet zou op 29 september aanstaande ingaan.

Gelukkig zijn de twee bovengenoemde verplichtingen voor de hondenbezitter inmiddels geschrapt ofwel uitgesteld. Andere zaken worden wel verbeterd, of in ieder geval veranderd. Wil je daar meer over weten, dan kun je daar op internet alles over vinden.

Ondertussen is het leed nog niet geleden voor de grote waakhond die ik gisteren tegenkwam. Geen ketting, maar een kooi van 2 x 2 meter. Gelukkig wel met een schaduwplek, maar ook vol met zijn eigen uitwerpselen, een emmer groen uitgeslagen water en een lege kist waar waarschijnlijk voer in hoort te zitten. De hond was heel erg lief en rustig. Blafte niet eens, volgde ons met zijn ogen terwijl zijn staart voorzichtig heen en weer bewoog. Hij snuffelde aan Kiki, aan Robbie en aan mij, zo goed als dat ging door het hek heen. Oh, wat had ik hem graag meegenomen. Er zat een slotje op de deur, maar de sleutel zat er gewoon in. En waarom zat hij daar? Geen huis in de buurt, alleen maar een schuur. En waaks was hij zeker niet. Het is goed dat de wet wordt gewijzigd, maar een echte verbetering voor het welzijn van de honden zal toch echt tot die boeren moeten doordringen. 

Zomervakantie

Die heb ik lekker doorgebracht in Nederland. Een goede test voor de nieuwe auto, 1800 kilometer rijden, dan komen de mankementen wel aan het licht. Het is best spannend om met een net aangeschafte auto zo’n lange reis te gaan maken. Maar het is een kanjer gebleken! De cruise control was geweldig ontspannen rijden, een aanwinst die ik niet kende. De reis ging dan ook zeer voorspoedig. 

En terwijl Spanje zuchtte onder de vele hittegolven deze zomer, zat ik met de honden lekker binnen, omdat het buiten behoorlijk veel regende. Gelukkig niet altijd, dus we hebben heerlijke dingen kunnen ondernemen. Natuurlijk veel kringloopwinkels bezocht omdat ze in Spanje maar mondjesmaat zijn en ik er dol op ben. Weinig gekocht want mijn beperkte, kleine huisje heeft niet veel ruimte voor ‘niet functionele’ spullen, maar ontzettend genoten van alles wat ik heb gezien. Weer door parken en bossen gelopen en Kiki op het strand zien genieten met de vele andere honden die ze heeft ontmoet. En dat maakte me dan ook weer heel duidelijk dat Robbie ouder wordt. Hij hoeft niet los, wil niet spelen, sjokt met me mee en wil eigenlijk alleen zijn behoeften doen en terug naar zijn mand. Mijn lieve, oude dibbes is ook wat doof nu en springen in de auto of op het bed zit er niet meer in. Gelukkig kan hij nog wel lachen en genieten, en dan is hij gewoon weer even een jonge hond. 

En nu dus weer terug in Spanje. Het is wel wennen, zonder de luxe en het gezelschap van familie. Er moet weer water worden gehaald en kleding worden gewassen zonder machine. Nadat ik vanmorgen alle was had opgehangen brak de lijn, kon ik weer alles afspoelen en ophangen op een nieuwe waslijn. Ik ben duidelijk weer terug op mijn plek met de schone luchten, de stilte, de ruimte. De honden zijn thuis, Kiki de hele dag lekker los en Robbie altijd bij het huisje in de buurt. Dank aan de familie voor de fantastische tijd, ontmoetingen, etentjes en cadeautjes. Naar mijn mening was het weer veel te kort. 

Vervolg auto ellende

Vandaag 6 juni was het apk dag, maar die heb ik afgezegd. De reden? De garage heeft me een paar weken geleden verteld dat er een onderdeel vervangen moet worden. En dat onderdeel, de differentiaal, kost 3200 euro. Exclusief btw en arbeidsloon! Slik, oeps, wat? Dus ben ik me toch gaan verdiepen in een vervangende auto omdat ik niet eens weet wat mijn auto nog waard is. 1e bezoek aan een garage in de stad. Oh, moeilijk, mevrouw. Een geïmporteerde auto van 13 jaar met 250.000 kilometer op de teller en dan ook nog benzine? Ik ben verschillende garages afgegaan en heb zelfs een bod van 300 euro gekregen. De meeste garages wilden hem niet eens hebben. Allemachtig, is echt de automaffia hier. 

Er werd me aangeraden de auto particulier te verkopen op een soort marktplaats, maar daar zie ik van af. Er is nog prima mee te rijden, en de auto ziet er prima uit, airco werkt, motor is perfect, alles verder fantastisch. Maar ik ga geen particulier opzadelen met een auto waar echt veel kosten aan worden verwacht. De apk zou hij doorkomen, zei de meneer van de garage, en misschien kun je er nog prima een paar jaar mee rijden, maar particuliere verkoop is uitgesloten voor mij. Zelf zou ik ook geen kat in de zak willen kopen. 

Vandaag weer naar een garage gereden waar een interessante auto stond. Inruil voor mijn auto bleek de hoogste ever! Ik heb een proefrit gemaakt en ben door het dolle heen. De auto is maar 11 maanden jonger dan mijn huidige auto, maar alles voelde zo nieuw aan en zag er zo goed uit. En heel veel minder kilometers, en een diesel, en een SUV. Beter geschikt voor het terrein waar ik woon. Zelfs het onderhandelen ging perfect, wat betekent dat ik vrijdag mijn nieuwe auto kan gaan halen. Met spijt in mijn hart lever ik mijn auto dan in. 11 jaar waren we samen, hebben we 200.000 km gereden en kennen elkaar door en door. Die auto is een deel van mij en ik hoop dat ze een nieuwe eigenaar krijgt die er ook zuinig op zal zijn en dat ze nog jaren mee zal gaan. Nog een paar dagen is ze van mij, dat worden hele speciale dagen, dat kan ik je verzekeren. 

Auto gedoe

Het is mei, een prachtige maand in Spanje. Warm, droog, fleurig qua bloemen en nog niet zo idioot heet. Maar voor mij is het ook de maand waarin ik weer van alles moet regelen voor de auto. En daar heb ik echt een bloedhekel aan. Niet voor niets, dat zal ik je vertellen.

Ik ben op 9 mei naar de garage gereden met mijn auto. Ik heb de monteur de storingen uitgelegd en hij zei dat ik 16 mei de auto om 8.30 uur kon brengen. Ik had er rekening mee gehouden dat ik 4 uur aan de wandel kan gaan, want dat gaat al jaren zo. Maar nu zette ik de auto neer en zei de monteur dat ik de volgende dag om 17.00 uur de auto weer kon halen. Que? Mijn huisje en de garage zijn ruim 20 autominuten van elkaar verwijderd. En zonder auto is het ruim 3 uur lopen naar huis… Maar he, het is zoals het is, dus ging ik aan de wandel. En hoe lief, vrienden van mij zeiden meteen dat ik hun auto kon lenen en kwamen me met 2 auto’s tegemoet. 1 mocht ik meenemen naar mijn huis en zij gingen samen weer terug naar hun eigen huis. Hoe fantastisch is dat!

De volgende dag ben ik dus om 17.00 uur met de leenauto bij de garage, waar mijn auto nog in de lucht hangt met de wielen eraf. De monteur zei me dat de auto pas de volgende dag nieuwe banden kan krijgen. 3 kwartier voor niets gereden dus, goed bezig. Morgen ga ik het weer proberen, maar dat wil helemaal niet zeggen dat het dan in orde is. Want volgende week moet ik sowieso terugkomen voor iets met het stuur en de storing aan de centrale deurvergrendeling moet ik bij de dealer op laten lossen. Waarom zijn dingen soms zo vreselijk moeilijk in Spanje? Waarom kost het zoveel tijd? En dan weet ik nog niet eens wat het allemaal gaat kosten.

Voor 6 juni heb ik een afspraak voor de apk gemaakt. Hopelijk is de auto dan weer zoals hij hoort te zijn om door de jaarlijkse keuring te komen. Want goed beschouwd is mijn (benzine)auto inmiddels ruim 13 jaar oud en heeft bijna 250.000 km op de teller. Ik kijk al vele jaren naar een vervangende auto die beter geschikt is voor op de finca en in de omgeving, maar elke keer vind ik de auto’s te duur en te oud. Want wie koopt er nu een auto die 25 jaar oud is voor 10.000 euro terwijl mijn 13-jarige betrouwbare vierwieler voor mijn gevoel veel meer waard is, maar ik er maar 1.000 euro voor terugkrijg? Ga je dan serieus je auto inruilen? Ik dus niet, dan rijd ik door tot de auto dood is.

Het blijft gewoon vreselijk veel gedoe, al die auto ellende. Het zal mij benieuwen hoe de apk zal gaan volgende maand. Want het feit blijft dat mijn auto niet geschikt is voor het terrein wat hij moet berijden. Toch doet hij dat al 7 jaar, met zuchten en steunen. Ik houd van die auto, dus Fingers crossed.

Robbie is jarig

Tijd voor een ode aan mijn grootste, liefste en trouwe vriend. 12 jaar geleden is hij geboren, ongeveer dan. Want toen ik hem ophaalde uit het asiel in Rotterdam, was er niets over zijn verleden bekend. Hij was door de dierenambulance gevonden in het bos, vastgebonden aan een boom. Waarschijnlijk doodsbang moest hij een paar weken in quarantaine. En toen ik kwam, een wandelingetje met hem maakte en hij een paar keer moest overgeven, vond ik dat hij wel geschikt was voor mij, ook al hadden ze hem Blade genoemd. Waarschijnlijk omdat hij zo mager was. Toen ik bijna de deur uit was zeiden ze nog even snel: oh, hij heeft wel een hartruis. Geen idee wat dat inhield, maar het klonk ziekelijk. Maakte me niet uit, ik was toch al verkocht, dat zagen zij natuurlijk ook wel. 

Thuis wilde Robbie niet eens het huis in, dus dat was hij niet gewend. Ook na een bezoek aan de achtertuin twijfelde hij lang bij de drempel. Hij was wat schuchter maar heel erg lief. Eenmaal gewend aan binnen was de bank zijn favoriete plek. Lekker dicht bij mij. Wandelen vond hij geweldig, alleen dat trekken van hem stond mij niet zo aan. Maar Robbie is een jager, een mix van een Rhodesian Ridgeback en een Mechelse herder. Ieder konijntje, iedere kat en iedere vogel wilde hij wel najagen, maar ze vangen is hem nooit gelukt.

De verhuizing naar Spanje heeft hem goed gedaan. De natuur, de rust, lange wandelingen en veel wild om te ruiken en na te jagen. Half gesloopt komt hij dan terug want net als wij mensen denkt hij dat hij nog steeds jong is en alles kan. 

11 jaar zijn we nu samen, heerlijke, actieve, zonnige knuffeldagen. Want een knuffelhond is het zeker. Nog steeds liever op de bank (en bij mij in bed), dan in zijn eigen mand. Buiten liggen in de zon kan de hele dag duren, want dat wandelen is wel leuk, maar Robbie heeft nu zijn grenzen. We doen allebei net of ze er niet zijn, passen ons aan elkaar aan en kijken geamuseerd naar een dansende en springende Kiki, van 2,5 jaar. Dan hebben Rob en ik even oogcontact en is het alsof hij begrijpend glimlacht. Wij zijn de jongsten niet meer, maar oud zijn we ook niet. 

Lentekriebels

Ik denk niet dat het veel uitmaakt waar je woont, de lentekriebels komen vanzelf. Vroeger of later. Zelfs hier in  Spanje heb ik het gevoel dat de winter lang is geweest, terwijl die paar maanden kou achteraf best snel zijn gegaan. Als je er middenin zit, lijkt het altijd oneindig. Ik heb deze winter heel veel hout moeten zoeken en zagen om het een beetje aangenaam te maken in mijn kleine huisje. Van dat zagen krijg je het vanzelf warm, maar de honden willen in huis ook niet altijd onder een deken liggen. In november dacht ik dat 18 graden in huis wel te doen zou zijn deze winter, maar dat is niet het geval gebleken. 20 graden had mijn voorkeur, nou ja… om eerlijk te zijn vind ik het pas echt aangenaam bij 22 graden. Geen wonder dat ik er zoveel hout doorheen heb gejaagd dus. 

Op hout stoken is iets anders dan de thermostaat omhoog draaien, waardoor de temperatuur in mijn huisje nogal eens te warm of te koud is. Doseren blijkt moeilijk als je het koud hebt, en voor je het weet moet je dan je trui weer uittrekken omdat het te warm is. Maar nu is de eerste dag zonder kachel inmiddels geweest, en dat vind ik zo fijn.

De lente is hier volop begonnen. Overal zie je nu de bloesem in de bomen van de amandelen (wit) en de nectarines (roze). Het is een prachtig gezicht en ik ben niet de enige die daar blij van wordt. Ook Kiki gaat uit haar dak, staat te dansen en stoeit met de bloesem. De deur kan weer open, de honden liggen weer buiten in de zon, ik heb zelfs weer heel veel zin om schoon te maken. Lentekriebels, ik hoop dat ze nog een tijdje blijven.

Een nieuw jaar

Allereerst de allerbeste wensen voor 2023, beste mensen. 2022 was het niet bepaald voor heel veel mensen. Ik hoef het rijtje ellende niet op te noemen, dat is dagelijks in het nieuws. 2023 kan alleen maar beter worden, daar ga ik tenminste graag van uit. 

Aan goede voornemens doe ik niet, je kunt elke dag met een verandering in je leven beginnen, daarvoor hoef je niet te wachten tot het nieuwe jaar. Ik realiseerde me na het kerstdiner bij vrienden en vooral de gezelligheid met verrukkelijk eten en heel veel wijn, dat ik wat moest veranderen. Want na al die wijn stapte ik in de auto en reed de 40 minuten naar huis. De wegen zijn hier overdag al rustig en in de nacht rijdt er helemaal niemand. Ik kwam dan ook niemand tegen, maar het feit dat ik na al die alcohol toch naar huis ging rijden, is zo verkeerd! Ik wachtte dus niet op Dry January, waarin je je alcohol gebruik een maand op pauze zet, maar begon toen mijn eigen bier en wijn op waren. Ik moet zeggen dat het me ontzettend meevalt. Ik speel zelfs met de gedachte om alcohol maar helemaal te schrappen, dat scheelt ook in de portemonnee. En die heeft het zwaar genoeg door de enorme inflatie.

En… In het kader van ‘zorg een beetje beter voor jezelf’ ben ik eind december ook weer begonnen met joggen. De laatste keer was alweer een paar jaar geleden, dus ik ben keurig aan het opbouwen gegaan. Althans, van 10 x 1 minuut ging ik naar 5 x 2 minuten en bij de derde training naar 3 x 6 minuten. Vanmorgen de stopwatch aangezet en door de mist gaan joggen om te zien hoe ver ik kwam. Ik wist wel dat ik best fit ben, ik doe veel zwaar werk op het land en wandel veel met de honden. Maar ik verbaasde mezelf met 30 minuten joggen, zonder pauze. Wow, zo trots op mezelf. 

Als jij ook bent begonnen met veranderingen in je leven, dan wens ik je heel veel succes. Denk er niet te veel over na dat je iets mist wat je zo vertrouwd was, maar zoek afleiding in fijne dingen. En hou gewoon vol, dat klinkt simpel, toch?

Weer het weer

Je zou toch denken dat je naar Spanje emigreert en het dan alleen nog maar over zon, zee en terrasjes hoeft te hebben tijdens een gesprek. Zeker niet over het weer, of zo. Bij mij is het weer echter steeds weer onderwerp van gesprek. Want de zomer was schrikbarend heet en droog, niet goed voor de olijfbomen als je ze niet kunt bewateren. En niet goed voor mij en de honden. Zon is leuk, heerlijk, broodnodig zelfs. Maar te veel zon en je sluit je de hele middag op in huis, met de ramen, deuren en luiken dicht. 

En de afgelopen maand is het weer totaal omgeslagen. De herfst was vooral heel rustig, meestal zonnig met af en toe een bui. Prima vol te houden hier, de maanden september en oktober. Maar ook hier verandert het klimaat natuurlijk. Want er kwamen onweersbuien die 24 uur flitsten en donderden en stortbuien waar geen eind aan kwam. En ik bedoel geen regen, nee hoor, echt zoveel water dat het mijn huisje binnen kwam stromen. Tijdens de regen, met de pijpen omhoog in 25 centimeter ijskoud water moest ik redden wat ik redden kon. Maar alles wat ik wegveegde, kwam net zo snel weer terug. Er moesten geulen komen om het water van het huis weg te leiden, met de schep graven want deze boerin heeft geen machines. Lang verhaal kort… Het is gelukt, het huis is niet weggespoeld maar delen van het terrein wel. Enorme stenen die meer dan 100 kilo wegen, zijn gewoon van hun plek gerukt en hebben elders een nieuwe plek gevonden. En ik werd voor het eerst dat ik hier woon, super snipverkouden. Een logisch gevolg van het werken en zweten in het koude water. 

En nu? Ik durf het bijna niet te zeggen maar het is mistig. Al een week lang mistig. En de weersverwachtingen zijn niet erg goed. Windstil, vochtig en regen de komende 10 dagen. Gisteren scheen even de zon en heb ik snel een was gedaan. Maar droog is het allerminst geworden. Nu maar laten hangen tot de zon weer even komt kijken, want ik denk dat zij is vergeten dat dit Spanje is, dat ze elke dag moet shinen. 

Zondag zwemdag

Vanmorgen met Robbie en Kiki een heerlijke wandeling gemaakt door de bergen. Het was warmer dan ik dacht, de zon brandde steeds heviger op mijn huid. Het was voor de honden dus ook een dorstige tocht. Ik had geen water bij me omdat ik wist dat er een rivier in de buurt was. Maar ja, als je door de bergen loopt moet je een flink stuk afdalen voordat je bij het water bent. Robbie dacht de snelste weg te weten, dwars door dichte struiken en hoog bamboe probeerde hij hardnekkig het water te vinden. Toen ik een plons hoorde wist ik dat hij het had gered. Ik zag Kiki twijfelen, maar ze koos uiteindelijk de verstandige weg, gewoon samen met mij over het paadje naar beneden. 

Toen we Robbie weer in het oog kregen was hij aan het zwemmen als een prins. Met een beetje fantasie hoorde ik hem lachen. Ik had net op tijd de telefoon gepakt om te zien hoe hij zich uit het water worstelde.

Hij dacht weer veilig aan land te zijn, maar het bleek dat hij op een eiland was geklommen.

Oeps… En nu??? Springen is te ver en terug is niet mogelijk… 

Uiteindelijk kon ik helemaal omlopen en was de afstand naar Robbie-eiland niet zo heel groot. Hij kwam opgelucht naar me toe zwemmen, en zijn mooie koppie vroeg: doen we dit volgende week weer??

Inflatie

Ik las in het nieuws dat de inflatie in Nederland het hoogste is van de hele eurozone. Ook hier in Spanje merk ik dat ik voor mijn weekbudget opvallend minder boodschappen in mijn karretje kan leggen. Als je zoals ik moet leven van je spaargeld, komt die inflatie best hard aan. Ik ben hier nu ruim 6 jaar en voordat ik mijn AOW zal ontvangen, moet ik nog ruim 9 jaar van mijn spaargeld leven. Natuurlijk had ik wel een beetje rekening gehouden dat spaargeld op den duur minder waard wordt, maar nu gaat het wel heel erg snel.

Ik leef al zeer zuinig en toch moet ik nu nog meer bezuinigen. Dat betekent voor mij bijvoorbeeld minder vlees, minder toiletpapier, geen toetje meer en minder traktaties voor de huisdieren. Uit eten moet ik maar even overslaan en een biefstukje zo eens in de 3 maanden zit er ook niet meer in. 

Ik vraag me af hoe jullie dat in Nederland allemaal redden. De gasprijzen, de brandstof, de boodschappen. Ik denk eigenlijk dat veel mensen het zo langzamerhand niet meer kunnen bolwerken. Hoe ga je in een duur land als Nederland om met meer geld uitgeven dan ontvangen? 

Ik heb er zelf voor gekozen om hier in relatieve armoede te leven, helemaal back to basic. Ik krijg niet heel veel rekeningen per jaar, maar dat is in Nederland natuurlijk een ander verhaal. Ik leef met jullie mee!! Houd vol, we wachten op betere tijden, die komen echt wel weer.