Boerin Spanje

Inmiddels ben ik al 5 weken opgesloten vanwege de corona crisis. Opgesloten zitten is bij mij betrekkelijk. Ik woon in het midden van niets, kan dus nog steeds uren wandelen zonder een levend wezen tegen te komen. En toch is het anders dan voorheen. 

Wandelen mag niet in Spanje. Je moet een reden hebben om buiten te zijn. Ik ben al een keer aangehouden in het dorp. Met mijn tas vol boodschappen. Maar de guardia civil is niet erg aardig of meelevend. Ik moest me legitimeren, vertellen waarom ik over straat liep. En we stonden een meter van mijn auto, maar dat wisten ze natuurlijk niet. En ze zijn behoorlijk intimiderend. Grote, sterke mannen die je behandelen als een kleuter…. Niet fijn. Ik snap het wel, maar het is nog steeds niet fijn. 

Toch voel ik me bevoorrecht om te kunnen wonen waar ik woon. Mijn grondstuk is mijn zegen. Al maanden ben ik bezig om onkruid te verwijderen en te verbranden. En dat terwijl er duizenden mensen in de omgeving zijn die opgesloten zitten in een flat. Alleen een balkon hebben. Niet naar buiten mogen zonder echte reden. Niet alleen hier maar over de hele wereld. Ik leef grotendeels buiten, ruim op en maak mijn grondstuk mooier. 

Nadeel is dan weer dat ik mijn huishoudelijke afval niet kwijt kan. Dat mag je alleen na acht uur ”s avonds in het dorp in de containers kwijt, maar rond die tijd ben ik nooit in het dorp. En het dorp is wel een half uur rijden, retourtje. Het stinkt dus behoorlijk in mijn schuurtje. Ik moet binnenkort met het afval naar het dorp, in de avond. Niet fijn, maar veel dingen zijn momenteel niet fijn. Voor iedereen. 

Robbie en ik missen Clooney verschrikkelijk. Rob ruikt nog steeds overal of hij Clooney niet ergens kan vinden. Best treurig, hij snapt er niets van. Zo lang was Clooney nog nooit weg. En vandaag is het alweer een jaar geleden dat Swiffer is overleden. Twee honden missen binnen een jaar… Need I say more. Robbie mist Swiffer en Clooney waarschijnlijk nog meer. Maar hij zegt niets, helaas. Misschien is het goed om aan een nieuwe hond te denken. Niet als vervanging van onze Clooney, maar wel als nieuwe vriend voor Rob en mij. Want het is stil in huis. Heel erg stil. En we hebben liefde genoeg om weer een hond van de dood te redden. Robbie is een perfecte opvoeder voor Clooney gebleken, dat kan hij vast nog een keer, ook al is hij van de week 9 jaar geworden. En hoewel ik best opzie tegen slapeloze nachten, overal plas en poep, mijn schoenen verbergen en hopen dat mijn spullen heel blijven… Een nieuwe hond brengt nieuwe liefde, nieuwe vrolijkheid. We zullen Swiffie en Clooney nooit vergeten, maar we moeten wel door. En Rob is eenzaam. Hoewel hij best geniet van de aandacht die hij krijgt als enige hond.

Corona en gemis lijkt samen te gaan. Wij wensen iedereen heel veel sterkte. Blijf gezond, of word het snel weer.