Als het een keer begint, dan is er ook geen houden meer aan. Ik houd de weersverwachting elke dag in de gaten. Eigenlijk best saai want meestal is er zon en is het warm. Soms wordt er regen voorspelt maar dan een halve mm of zo, niets om je druk over te maken. Al een paar dagen werd e r voor gisteren en vandaag regen voorspelt. De regen van gisteren bleken weer een paar druppels op de gloeiende zandgrond van de finca. Voor vandaag was er 70% kans op een paar millimeter. Ik heb dus wel emmers klaargezet op de juiste plekken om de regen rond de camper op te vangen, zodat die niet wegzakt, maar verwachtte niet echt een probleem. Dom, dom en nog eens…
Om 5 uur in de middag begon het te stortregenen. En het bleef maar vallen. De tent waar de honden en ik al zes weken in slapen omdat de camper ’s nachts te benauwd was (soms zelfs boven de 50 graden), drijft bijna weg. En de auto die op de zandgrond geparkeerd staat is omgeven door een modderbad. Slapen in de camper kan natuurlijk prima, maar mijn dekbed ligt in de tent en hoewel ik wel mijn laarzen voor het grijpen heb (die lagen al maanden buiten berijk omdat het toch nooit regende), moet ik nog maar afwachten of het dekbed droog is gebleven. 
En morgen moet ik voor de zevende keer voor controle van Swiffer zijn oog naar de dierenarts, maar ik weet niet of ik de auto uit de zachte klei kan rijden zonder hopeloos vast te komen. Mañana, mañana.
Positief nieuws is dat Swiffer niet blind is gebleven en weer vrolijk rond kan rennen zonder botsingen. Hoewel ik hem nog wel iedere keer uit de camper moet tillen. Is dat omdat hij de diepte nog niet helemaal in kan schatten of is het een luxe om elke keer eruit te worden getild? Er zit nog een klein plekje op zijn oog maar de verwachting is dat het helemaal goed komt. Een heel groot pak van mijn hart. Nu nog even kijken of het dekbed uit de tent voor vannacht vanzelf richting de camper drijft 😉