Spanje, het land van de zon. Hier respecteren ze de warmte van oudsher met de siësta. Fantastisch om te wonen in een land waar het allemaal tranquilo is. Waar de tijd wordt genomen voor elkaar en waar leven van het land nog mogelijk is.
Echter, de afgelopen week heeft het hier vooral geregend. Dat is natuurlijk supergoed voor de moestuin en het scheelt mij heel veel werk omdat ik geen water uit het dorp hoef te gaan halen, maar er kan ook teveel regen zijn. De afgelopen vier dagen zit ik met de honden opgesloten in de camper terwijl om ons heen de harde klei verandert in een zompige massa. We kunnen de finca niet af omdat de weg onbegaanbaar is en de honden willen eigenlijk niet naar buiten om te plassen. Als de natuur ze dan toch roept, komen ze terug met hompen klei aan hun poten en tussen hun nagels. Acht hompen klei.
De camper zit onder de klodders modder die dan weer opdrogen en allemaal zandstof achterlaten. Ik probeer een beetje orde te houden, maar de leefruimte is klein, de kleden op de bank zijn smerig en ook ik kan niet zomaar naar buiten stappen om dingen uit te kloppen zonder een eind in de modder te verdwijnen. Maar ik kan wel mijn laarzen uittrekken voordat ik naar binnen stap, dat scheelt al heel veel.
Het dak lekt, de wasmand is vol en het wachten op de zon duurt veel te lang. Zal het zover komen dat de camper in de modder zinkt, gaat schuiven en dat we beneden verdrinken in al dat water?
Mocht je dus niets meer van me horen, dan heeft de modder ons verzwolgen. Onze voorkeur gaat uit naar een siësta.