Wat een gewone wandeling zou moeten zijn op een zaterdagmiddag, veranderde plots in een horror verhaal. Rond 2 uur in de middag ben ik met Robbie en Kiki rond mijn finca gaan wandelen, zoals zo vaak. Toen Kiki en ik terug naar huis wilden gaan, floot en riep ik Robbie, maar die hoorde me waarschijnlijk niet. Hij is al een tijd slechthorend. Hij gaat wel vaker alleen even op pad maar weet waar hij woont, dus nadat ik een kwartier gewacht had ben ik met Kiki naar huis gegaan in de verwachting dat hij daar wel zat te wachten. Niet dus. We hebben wat gedronken en zijn meteen dezelfde ronde nog een keer gaan lopen in de verwachting dat Robbie was uitgegleden of zo. Maar we vonden hem niet. Toen het donker werd ben ik met de auto gaan zoeken op alle mogelijke plekken, maar Rob was nergens. Dat slaapt niet lekker, kan ik je vertellen.
Na een slapeloze nacht meteen bij het eerste licht om half 8 op pad. Zelfde route, roepen, fluiten, schreeuwen. Kiki zocht overal, allemaal zonder resultaat. Het was die nacht 3 graden geweest, super koud voor een hond die bij 14 graden gaat piepen omdat hij onder het dekbed wil liggen. Urenlang hebben we gezocht tot we gewoon niet meer konden van de pijn. Er volgde dus weer een nacht zonder Robbie naast me. Waar was hij? Leefde hij nog? Van alles gaat door je hoofd, een vermissing is werkelijk afschuwelijk!
Na een nachttemperatuur van 2 graden deze keer en met lood in mij schoenen ging ik weer op pad bij de eerste schemering. Ondanks de blaren, de spierpijn en de duidelijke tegenzin van Kiki. Hij moest ergens zijn en ik zou Robbie vinden! Het was inmiddels maandagochtend, ik had samen met Kiki al meer dan 14 uur gezocht in de bergen, alle paadjes genomen, geroepen tot ik schor was. Maar met een vrijwel dove hond lijkt dat ook niet echt nuttig. Maar het was wel het enige wat me een beetje houvast gaf. Ik nam nog meer zijpaden, riep nog harder en opeens hoorde ik een zachte blaf. Robbie! Ik hoorde het direct, maar dat ene blafje gaf me niet echt een richting om te gaan zoeken en om eerlijk te zijn vertrouwde ik mijn eigen gehoor niet, dacht dat ik het hoorde omdat ik het wilde horen.. Ik ging een berg af, een plateau op en opeens zag ik hem een heel eind beneden mij op een grote rots. Er liep geen pad naar toe dus ik liet me de steile afgrond af glijden, met gevaar voor eigen leven. Toen ik bij hem was huilde ik maar Robbie keek alleen maar boos. Waar was je? Je hebt me gewoon achter gelaten! Ik negeerde het, omhelsde mijn koude, beste vriend en merkte al heel snel dat hij nauwelijks kon lopen. Zijn achterkant leek verlamd, geen gebroken poten gelukkig. Aan mij om mijn 25 kilo zware hond naar boven te duwen, want hij kon echt niet zelf klimmen en wilde eigenlijk alleen maar liggen. Dat liet ik niet toe, er was nergens een pad naar beneden dus we moesten wel naar boven op de plek waar ik naar beneden gegleden was. Voor mijn gevoel duurde het een uur, Robbie had pijn, wilde niet, beet me ook omdat ik hem dwong en hij daar niet van gediend was. Het interesseerde me niet, hij moest naar boven! En we kwamen boven. Hij mocht rusten, ik nam contact op met de buurman en vroeg hem om eten, water een kruiwagen en een deken mee te nemen. Dat was mijn eerste reactie, me niet realiserend dat de bergen niet handig zijn met een kruiwagen. Maar de buurman kwam, Robbie kon drinken, wat eten, rusten op zijn eigen deken. Met mijn opgerolde vest onder Robbie zijn achterhand kon ik hem over de bergweggetjes naar huis begeleiden, want een kruiwagen zou echt niet gaan. Het duurde lang, hij wilde steeds rusten en had pijn, maar het lukte! Robbie was weer thuis, gehavend maar levend. Zo blij!!! Dank lieve buren, vrienden en familie voor de steun tijdens deze hel.
Pingback: Mambo ⋆ Boerin Spanje
Oh wat fijn dat je Robbie toch wel hebt gevonden. Hoe is het nu met hem?
Met Robbie gaat het super goed. Hij is op leeftijd en wat lui, maar zijn avontuur is hij helemaal te boven. En ik ook.