Vanmorgen met Robbie en Kiki een heerlijke wandeling gemaakt door de bergen. Het was warmer dan ik dacht, de zon brandde steeds heviger op mijn huid. Het was voor de honden dus ook een dorstige tocht. Ik had geen water bij me omdat ik wist dat er een rivier in de buurt was. Maar ja, als je door de bergen loopt moet je een flink stuk afdalen voordat je bij het water bent. Robbie dacht de snelste weg te weten, dwars door dichte struiken en hoog bamboe probeerde hij hardnekkig het water te vinden. Toen ik een plons hoorde wist ik dat hij het had gered. Ik zag Kiki twijfelen, maar ze koos uiteindelijk de verstandige weg, gewoon samen met mij over het paadje naar beneden.
Toen we Robbie weer in het oog kregen was hij aan het zwemmen als een prins. Met een beetje fantasie hoorde ik hem lachen. Ik had net op tijd de telefoon gepakt om te zien hoe hij zich uit het water worstelde.
Hij dacht weer veilig aan land te zijn, maar het bleek dat hij op een eiland was geklommen.
Oeps… En nu??? Springen is te ver en terug is niet mogelijk…
Uiteindelijk kon ik helemaal omlopen en was de afstand naar Robbie-eiland niet zo heel groot. Hij kwam opgelucht naar me toe zwemmen, en zijn mooie koppie vroeg: doen we dit volgende week weer??